بریده‌هایی از کتاب از کوتهی توست که دیوار بلند است

توسل به خشم، همانند گرفتن زغال مشتعل در دست برای پرتاب کردن به سوی دیگران است. کسی که می‌سوزد، خودتان هستید!

گاهی مهم‌ترین دشمن تو، همانی است که در آیینه به تو می‌نگرد.

اگر هنوز تصمیمی نگرفته‌ای، معنی‌اش این است که باز هم یک تصمیمی گرفته‌ای!

سن انسان‌ها را نباید با سال‌هایی که سپری کرده است، شمارش کرد؛ بلکه با شادی و نشاطی که به دیگران بخشیده، باید سنجید.

«آلن لاکین» زندگی را معادل زمان دانسته و می‌گوید: زمان، یعنی زندگی چیزی نیست که بتوان آن را تغییر داد.   تلف کردن وقت به معنای تلف کردن زندگی است اما تسلط بر زمان، تسلط بر زندگی هم است.

عارف بزرگ «سهل تستری» با بیانی ژرف می‌گوید: وقت تو عزیزترین چیزهاست؛ پس آن را برای عزیزترین چیزها مشغول کن!

«برایان تریسی» تفاوت میان برندگان و بازندگان را چنین بیان می‌کند: تفاوت بازندگان و برندگان فقط در یک چیزخلاصه می‌شود: طرز استفاده‌ی ارزشمند و درست از زمان.

دو نفر بر سر قطعه‌ای زمین نزاع می‌کردند. هر یک می‌گفت از آن من است. عیسی (ع) گفت: «زمین چیزی دیگر می‌گوید.» گفتند: «چه می‌گوید؟» گفت: «می‌گوید هر دو از آنِ من هستند!»

دریا باش که اگر یک سنگ به سویت پرتاب کردند سنگ غرق شود نه آن‌که تو متلاطم شوی.

رنج‌هایی که در این دنیا برای شما در نظر گرفته شده است نیز همین مشت نمک است نه کمتر و نه بیشتر. این بستگی به شما دارد که لیوان آب باشید و یا چشمه که بتوانید رنج‌ها را در خود حل کنید. پس سعی کنید چشمه باشید تا بر رنج‌ها فایق آیید

رنج‌ها و دردها، انسان‌های متعالی را متعالی‌تر و افراد معمولی را متلاشی می‌کند. «علی شریعتی»

عملی که رنگ عادت به خود بگیرد، معنایش را از دست می‌دهد و ممکن است به زیان‌کاری منتهی گردد

عارف بزرگ «نجم‌الدین رازی» شکرگزاری را متعلق به تمام اعضای بدن دانسته و می‌گوید: شُکر هر نعمت باید متناسب با آن نعمت باشد. شُکر نعمت تن، به خدمت باشد. شُکر دل، به ایمان باشد. شُکر زبان، به ذکر الحمدالله باشد. شُکر مال، به انفاق باشد. و شکر نعمت جان، به محبت باشد!

وقتی شما، شکست‌های فرزندتان را بزرگ جلوه می‌دهید، کمک مؤثری در رخ دادن شکست‌های بعدی او می‌کنید!

برای دانستن او کمتر اهمیت قائل می‌شدم و برای درک او بیشتر و بیشتر با او به گردش می‌رفتم و بادبادک بیشتری هوا می‌کردم. با او شب‌ها به ستارگان بیشتری خیره می‌شدم؛ بیشتر عشق می‌ورزیدم و کمتر تقلا می‌کردم؛ کمتر انعطاف‌پذیر و بیشتر پذیرنده می‌شدم؛ کمتر درباره‌ی «عشق به قدرت» و بیشتر به «قدرت عشق» توجه می‌داشتم. هر پگاه و هر شامگاه، گونه‌هایش را بوسه‌باران می‌کردم؛ به نگاهش خیره می‌شدم و به‌خاطر سلامتی‌اش خدا را شکر می‌کردم؛ کتاب‌های داستان کودکانه‌اش را برای خود چند بار و برای او یک بار می‌خواندم.

«دیان لومان» با حسرت در ادامه می‌گوید: اگر روزی می‌رسید که فرزندم دوباره کودک می‌شد و می‌بایست او را تربیت می‌کردم: اول، عزت نفس را به او می‌آموختم؛ سپس برای او خانه‌ای می‌ساختم؛ از انگشت، بیشتر برای شرح دادن و کمتر برای تهدید کردن او استفاده می‌کردم. کمتر تنبیه و بیشتر رفاقت می‌کردم؛ چشمانم را از ساعت می‌گرفتم و آگاهانه زیست می‌کردم؛

بچه‌ها نمی‌توانند راه را از چاه تشخیص دهند، مگر به آنان فرصت مخالفت و ایستادگی داده شود. بچه‌ها نمی‌توانند حس همکاری و مشارکت‌جویی را در خود پرورش دهند، مگر بدانند همه‌چیز و همه‌کس به هم مربوط است.

بچه‌ها نمی‌توانند خود را اصلاح کنند، مگر شکست‌ها و سختی‌ها را تجربه کنند. بچه‌ها نمی‌توانند دارای عزت‌نفس و مایه‌ی افتخار شوند، مگر سعی کنند برای نایل شدن به هدف بر موانع چیره شوند.

«جان گری» می‌گوید: بچه‌ها نمی‌توانند صبر و حوصله را در خود پرورش دهند، مگر هر چه می‌خواهند بی‌درنگ برایشان مهیا نشود. بچه‌ها نمی‌توانند ابتکار به خرج دهند، مگر مسؤولیت بعضی امور به آنان سپرده شود. بچه‌ها نمی‌توانند شجاعت و خوش‌بینی را یاد بگیرند، مگر با مشکلات و معایب مواجه شوند. بچه‌ها نمی‌توانند استقامت و پایداری را در خود پرورش دهند، مگر این‌که برای به‌دست آوردن چیزی سختی بکشند.

کودکان به روش زندگی پدر و مادر خود می‌روند، پس مراقب اعمالتان باشید؛ به عبارتی دیگر کودک از الگوهای زنده، بیشتر و بهتر می‌آموزد تا از نصیحت و توصیه!