بریده‌هایی از کتاب از کوتهی توست که دیوار بلند است

از هزاران نفر، یک نفر مطالعه می‌کند. از هزاران نفر که مطالعه می‌کنند، یک نفر می‌فهمد. از هزاران نفر که می‌فهمند، یک نفر درک می‌کند. از هزاران نفر که درک می‌کنند، یک نفر عمل می‌کند!

بحث کردن با یک ابله، نشان می‌دهد که دو ابله وجود دارد!

اگر نمی‌توانید کسی را ببخشید و گناه او را غیرقابل گذشت می‌انگارید، مسأله به دنیای بیرون و بزرگی گناه دیگران ربطی ندارد بلکه داستان به حقارت و کوچکی ما مربوط است. به من بگو چه گناهی را غیرقابل بخشش می‌دانی تا به تو بگویم تو چه کسی هستی و در چه درجه‌ای از رشد و توانمندی شخصی قرار داری. هر چه ما عظیم‌تر باشیم، اشتباهات دیگران کوچک‌تر می‌نماید و هر چه کوچک‌تر باشیم خطاهای دیگران بزرگ‌تر و غیرقابل‌هضم‌تر دیده می‌شود. هرچه ما بزرگ‌تر(بزرگوارتر) و مقتدرتر باشیم، کمتر به دیگران نیازمندیم. هرچه کمتر نیازمند باشیم، کمتر از رهگذر عملکرد ناصواب اطرافیانمان آسیب می‌بینیم. هرچه کمتر آسیب ببینیم، راحت‌تر می‌بخشیم و دیگران را مورد عفو قرار می‌دهیم.

«دنیس ویتلی» می‌گوید: اگر جلوی اشتباهاتتان را نگیرید، آن‌ها جلوی شما را خواهند گرفت.

وقتی در روی زمین کسی نیست که به او فکر کنی، به آسمان فکر کن. چون در آسمان کسی هست که همیشه به تو فکر می‌کند!

بحث کردن با یک ابله، نشان می‌دهد که دو ابله وجود دارد!

«دیل کارنگی» هم معتقد است: بشر آن‌قدر که از ترس حوادث اتفاق نیفتاده در آینده رنج برده است، ازخودِ آن اتفاق آن‌قدر رنج نبرده است!

تا زمانی که خودت را نپذیری، دنیا تو را نخواهد پذیرفت!

حرمت بندگان خدا را نگاه دارید تا خداوند حرمت شما را نگاه دارد.»

توسل به خشم، همانند گرفتن زغال مشتعل در دست برای پرتاب کردن به سوی دیگران است. کسی که می‌سوزد، خودتان هستید!