بریده‌هایی از کتاب درخت زیبای من

نمی‌توانستم از فکر کردن به او دست بردارم. حالا، واقعا می‌فهمیدم درد کشیدن یعنی چه. درد کشیدن، کتک خوردن تا دم مرگ نبود؛ زخمی‌ کردن پا با تکه شیشه شکسته و بخیه زدن در درمانگاه نبود. دردکشیدن، این چیزی بود که قلب را می‌شکست و از آن می‌مردیم بی آنکه بتوانیم رازمان را با کسی درمیان بگذاریم. درد، توان بدن و فکر را می‌گیرد و حتی برای سربرگرداندن روی بالش رمقی نمی‌گذارد.

روزی، دیندینها به من گفته بود خوشحالی خورشیدی است که در قلب ما می‌درخشد. و حالا خورشید هر خوشبختی‌ای را درخشان می‌کرد. اگر اینطور بود، خورشید درونی‌ام همه چیز را زیبا می‌کرد...

- اشکالی ندارد. می‌کشمش. - چه گفتی بچه جان؟ پدرت را می‌کشی؟ - بله. این کار را می‌کنم. شروع کرد‌ه‌ام. کشتن نه به‌ ‌این معنا که هفت تیر بوک جونز را بردارم و بنگ! نه. با دوست نداشتن‌اش، او را در قلبم می‌کشم. و یک روز خواهد مرد.

آزادی، بال‌هایت را بر سر ما بگستران

و من شیرینی‌ام را قسمت می‌کنم، چون مامان یادم داده که باید همان چیز اندکی که داریم را با فقیرتر‌ها قسمت کنیم. اشک‌هایش جاری شد.

- اشکالی ندارد. می‌کشمش. - چه گفتی بچه جان؟ پدرت را می‌کشی؟ - بله. این کار را می‌کنم. شروع کرد‌ه‌ام. کشتن نه به‌ ‌این معنا که هفت تیر بوک جونز را بردارم و بنگ! نه. با دوست نداشتن‌اش، او را در قلبم می‌کشم. و یک روز خواهد مرد.

درد کشیدن، کتک خوردن تا دم مرگ نبود؛ زخمی‌ کردن پا با تکه شیشه شکسته و بخیه زدن در درمانگاه نبود. دردکشیدن، این چیزی بود که قلب را می‌شکست و از آن می‌مردیم بی آنکه بتوانیم رازمان را با کسی درمیان بگذاریم. درد، توان بدن و فکر را می‌گیرد و حتی برای سربرگرداندن روی بالش رمقی نمی‌گذارد.

- گریه کردن عیب است؟ - نه خنگول جان، گریه کردن هیچ وقت بد نیست. چطور؟ - نمی‌دانم. هنوز به‌ این دوری عادت نکرده‌ام. احساس می‌کنم درون قلبم یک قفس خالی دارم.

نمی‌توانستم از فکر کردن به او دست بردارم. حالا، واقعا می‌فهمیدم درد کشیدن یعنی چه. درد کشیدن، کتک خوردن تا دم مرگ نبود؛ زخمی‌ کردن پا با تکه شیشه شکسته و بخیه زدن در درمانگاه نبود. دردکشیدن، این چیزی بود که قلب را می‌شکست و از آن می‌مردیم بی آنکه بتوانیم رازمان را با کسی درمیان بگذاریم. درد، توان بدن و فکر را می‌گیرد و حتی برای سربرگرداندن روی بالش رمقی نمی‌گذارد.

- مامان، نباید به دنیا می‌آمدم...

چون مامان یادم داده که باید همان چیز اندکی که داریم را با فقیرتر‌ها قسمت کنیم.

دنیا مال خداوند مهربان است، اینطور نیست؟ هر چیزی که در این دنیاست مال خداوند مهربان است؟

چرا یاد نمی‌گیری همان کاری که من می‌کنم انجام دهی؟ - تو چه کار می‌کنی؟ -  منتظر چیزی نیستم. اینطوری نا‌امید هم نمی‌شوم.

مثل مرده‌ها زمزمه کردم: - قطعش کردند بابا، بیش‌تر از یک هفته است که پاجوش کوچولوی پرتقال شیرینم را قطع کرده‌اند.

چقدر مردن برای بعضی‌ها آسان بود. کافی بود قطار لعنتی سر برسد و کار تمام بود. ‌اما برای من، چقدر به آسمان رفتن سخت بود. همه پاهایم را گرفته بودند تا جلویم را بگیرند.

همه چیز را می‌شنیدم و از ادامه‌ی زندگی روگردان بودم. می‌خواستم به آسمان بروم و هیچ آدم زنده‌ای به آسمان نمی‌رود.

حالا، واقعا می‌فهمیدم درد کشیدن یعنی چه. درد کشیدن، کتک خوردن تا دم مرگ نبود؛ زخمی‌ کردن پا با تکه شیشه شکسته و بخیه زدن در درمانگاه نبود. دردکشیدن، این چیزی بود که قلب را می‌شکست و از آن می‌مردیم بی آنکه بتوانیم رازمان را با کسی درمیان بگذاریم.

- اشکالی ندارد. می‌کشمش. - چه گفتی بچه جان؟ پدرت را می‌کشی؟ - بله. این کار را می‌کنم. شروع کرد‌ه‌ام. کشتن نه به‌ ‌این معنا که هفت تیر بوک جونز را بردارم و بنگ! نه. با دوست نداشتن‌اش، او را در قلبم می‌کشم. و یک روز خواهد مرد. - چه تخیلاتی در این کله‌ی کوچک است! این را می‌گفت، ‌اما نمی‌توانست احساسش را مخفی کند. - اما درباره‌ی من، می‌خواستی من را هم بکشی. - اول گفتم. بعد تو را برعکس کشتم. تو را با زنده کردن در قلبم کشتم. پرتوگا، تو تنها کسی هستی که دوستش دارم. تنها دوستی که دارم. نه به خاطر این که به من عکس، لیموناد، شیرینی و تیله می‌دهی... قسم می‌خورم که راست می‌گویم.

- اشکالی ندارد. می‌کشمش. - چه گفتی بچه جان؟ پدرت را می‌کشی؟ - بله. این کار را می‌کنم. شروع کرد‌ه‌ام. کشتن نه به‌ ‌این معنا که هفت تیر بوک جونز را بردارم و بنگ! نه. با دوست نداشتن‌اش، او را در قلبم می‌کشم. و یک روز خواهد مرد.

- دیگر مهم نیست گودوئیا. اولین توپی که می‌سازیم، قشنگ‌ترین است. اگر موفق نشویم، دیگر هیچ‌وقت موفق نمی‌شویم، یا دیگر میلی به‌ این کار نداریم.