بریده‌هایی از کتاب درخت زیبای من

کارخانه، هیولایی بود که هر صبح مردم را می‌بلعید و هر شب، آن‌ها را خسته و کوفته، بالا می‌آورد.

دنیا مال خداوند مهربان است، اینطور نیست؟ هر چیزی که در این دنیاست مال خداوند مهربان است؟ پس، گل‌ها هم...

منتظر چیزی نیستم. اینطوری نا‌امید هم نمی‌شوم

گلوریا که در بیست و چهارسالگی فهمید که زیستن به زحمتش نمی‌ارزد.

آزادی، بال‌هایت را بر سر ما بگستران"، این را از همه بیشتر دوست داشتم، فکر می‌کنم فرد تامپسون هم همینطور.

‌اما خیلی زودِ زود خوب شدم. زخم‌های بچه‌ها زود خوب می‌شود، خیلی زودتر از جمله‌ای که اغلب برایم تکرار می‌کردند: "وقتی مردی، خوب می‌شوی. "

نمی‌توانستم از فکر کردن به او دست بردارم. حالا، واقعا می‌فهمیدم درد کشیدن یعنی چه. درد کشیدن، کتک خوردن تا دم مرگ نبود؛ زخمی‌ کردن پا با تکه شیشه شکسته و بخیه زدن در درمانگاه نبود. دردکشیدن، این چیزی بود که قلب را می‌شکست و از آن می‌مردیم بی آنکه بتوانیم رازمان را با کسی درمیان بگذاریم. درد، توان بدن و فکر را می‌گیرد و حتی برای سربرگرداندن روی بالش رمقی نمی‌گذارد.

بدون مهربانی، زندگی چیز ارزشمندی نیست.

- گودوئیا می‌بینی. دیگر هیچ میلی ندارم. اگر خوب شوم، دوباره بدجنس می‌شوم. نمی‌توانی بفهمی. دیگر کسی را ندارم که به خاطرش عاقل باشم.

- نمی‌دانم. هنوز به‌ این دوری عادت نکرده‌ام. احساس می‌کنم درون قلبم یک قفس خالی دارم.

- داشتن یک پدر فقیر چه بدبختی بزرگی است!...

دردکشیدن، این چیزی بود که قلب را می‌شکست و از آن می‌مردیم بی آنکه بتوانیم رازمان را با کسی درمیان بگذاریم. درد، توان بدن و فکر را می‌گیرد و حتی برای سربرگرداندن روی بالش رمقی نمی‌گذارد.

معجونی از نفرت، شرارت و اندوه در روحم جاری شد. بدون آنکه بتوانم خودم را کنترل کنم، فریاد کشیدم: - داشتن یک پدر فقیر چه بدبختی بزرگی است!...

‌امانوئل والادارس عزیزم، سال‌ها گذشته است. حالا چهل و هشت ساله‌ام و گاهی در دلتنگی‌هایم احساس می‌کنم که هنوز بچه‌ام؛ که تو ناگهان سروکله‌ات پیدا می‌شود و برایم عکس‌هایی از ستارگان سینما یا تیله می‌آوری. پرتوگای عزیزم، تو بودی که مهربانیِ زندگی را یادم دادی. حالا، نوبت من است که عکس و تیله هدیه بدهم، زیرا بدون مهربانی، زندگی چیز ارزشمندی نیست.

نمی‌خواهم دیگر این فکر را بکنی و تکرارش کنی. و من؟ دوستم نداری؟ اگر واقعا دوستم داری، اگر به من دروغ نمی‌گویی، دیگر نباید از این حرف‌ها بزنی. از من فاصله گرفت و در چشمانم نگاه کرد. با پشت دست اشک‌هایم را پاک کرد. - خیلی دوستت دارم فسقلی. خیلی بیشتر از چیزی که فکر می‌کنی. خب حالا، بخند.

از وقتی واقعا فهمیده بودم مهربانی چیست، هرچیزی را دوست داشتم غرق در مهربانی می‌کردم.

بدون مهربانی، زندگی چیز ارزشمندی نیست

دردکشیدن، این چیزی بود که قلب را می‌شکست و از آن می‌مردیم بی آنکه بتوانیم رازمان را با کسی درمیان بگذاریم

مسیح کوچک خواسته در فقر به دنیا بیاید تا تأثیر گذار باشد. اما بعدا دید ثروتمندها ارزشمند‌اند...

از آن شب دیگر بچه‌ای بین ما نبود. همه بزرگ بودیم، بزرگ و غمگین، و تکه‌های غصه‌ی مشترکی را مزه مزه می‌کردیم.