بریده‌هایی از کتاب بیست کهن الگوی پیرنگ

وظیفه‌ی نویسنده را‌ه‌یابی به دنیای خاکستری است، جایی که هیچ جواب آشکار یا حتی درستی وجود ندارد؛ دنیایی که تصمیم گرفتن در آن همیشه پرمخاطره است، چون اطمینانی وجود ندارد که تصمیماتِ گرفته‌شده درست هستند.

در پیرنگ داستان‌محور، به طور واقعی درگیر سؤالات عمیق اخلاقی و ذهنی نمی‌شویم. در پایان هم شخصیت اصلی احتمالاً تغییر چندانی نخواهد کرد و همین موضوع راهکار مناسبی است تا بتوان قسمت دومی نیز برای آن نوشت.

خیلی از مردم دل‌شان می‌خواهد به آدم‌های ضعیف کمک کنند... انسان‌های بسیارِ دیگری هم هستند که سرشتی ازخودراضی‌ دارند و تنها با انسان‌های پرقدرت و رؤسا در ارتباط‌اند. این دو گروه از انسان‌ها در جهان وجود دارند و تفاوت آن‌ها مانند تفاوت مرد و زن است. ـــ تام ترینور، گزارشگر جنگ در NBC

ارسطو می‌گوید، ماجرا شخصیت را شرح می‌دهد. درست است. کارهای شخص، هویت او را منعکس می‌کند. اما ارسطو شناختی از هالیوود نداشت. بعضی وقت‌ها ماجرا، شخصیت را شرح نمی‌دهد و ماجرا تنها برای ماجراست که رخ می‌دهد.

حضرت آدم تنها کسی بود که وقتی چیز جالبی می‌گفت، مطمئن بود که کسی قبل از او چنین چیزی نگفته است. ـــ مارک تواین

هیچ موضوعی نمی‌تواند یکنواخت و خسته‌کننده باشد. / فقط نویسنده‌ها می‌توانند ملال‌آور باشند. ـــ اچ. ال. منکن

یک داستان، بدون ارائه‌ی یک نیروی مخالفِ معنادار، فقط شبیه یک شعار تبلیغاتی خواهد بود.

فصل ششم: بیست پیرنگ اصلی: مقدمه حضرت آدم تنها کسی بود که وقتی چیز جالبی می‌گفت، مطمئن بود که کسی قبل از او چنین چیزی نگفته است.

نویسنده یک بَرده است، نه خدا. شما برده‌ی شخصیت‌ها و پیش‌فرض داستان‌تان هستید. اما اگر می‌خواهید لغتی معادل و جایگزین نویسنده بیابید، آن لغت «خدا» نیست، بلکه «داور» است

وظیفه‌ی نویسنده را‌ه‌یابی به دنیای خاکستری است، جایی که هیچ جواب آشکار یا حتی درستی وجود ندارد؛ دنیایی که تصمیم گرفتن در آن همیشه پرمخاطره است، چون اطمینانی وجود ندارد که تصمیماتِ گرفته‌شده درست هستند. نویسنده‌ای که دیدگاه ساده‌انگارانه‌ای دارد، علاقه‌ای هم به فهم نیروهای پیچیده‌ی بشری یا دشواری تصمیم‌گیری‌های ما در زندگی ندارد.