بریده‌هایی از کتاب کفش باز

در سوابق نظامی‌ام نوشته‌ شده بود که سربازی خبره و کارآزموده هستم، مردی بیست‌وچهار‌ساله و بالغ… با حیرت از خودم می‌پرسیدم، پس چرا هنوز احساس بچگی می‌کنم؟

هیچ ماشین، آدمیزاد و یا نشانه‌ای از زندگی وجود نداشت. تنهای‌تنها بودم و همه‌ی دنیا مال خودم بود، انگار درخت‌ها به‌طرز عجیبی از وجود من آگاه بودند.

حتا به ایستادن فکر هم نکن تا این‌که به آن‌جا برسی و فکرت را زیاد مشغول این نکن که "آن‌جا" کجاست. هرچه پیش آمد فقط نایست.

بودا می‌گوید نمی‌توانی از راه بگذری مگر آن‌که خودت به راه تبدیل شوی

ما پافشاری کردیم، از موانع گذشتیم و حالا جزو ایستادگان هستیم.

آقا، با کمال احترام باید بگم که من کل جهان رو گشته‌م و دولت‌های فاسدی رو در کشور‌های توسعه‌نیافته دیده‌م که این‌طوری عمل می‌کنن. من اراذل و اوباشی رو دیدم که با تکبر و با قسردررفتن بر مشاغل امرونهی می‌کردن

آن هم‌سفر کسی نبود جز کارتر همکلاسی‌ام در استنفورد. کارتر باوجودآن‌که در دانشگاه ویلیام جول ستاره‌ی بسکتبال بود با اغلب ورزشکارها فرق داشت. عینک ضخیمی داشت و کتاب می‌خواند. کتاب‌های خوب می‌خواند. به‌آسانی می‌شد با او حرف زد و به‌راحتی می‌شد با او حرف نزد. هر دوی این‌ها ویژگی‌های مهمی برای یک دوست است و ویژگی‌هایی ضروری برای یک هم‌سفر.

به مردم نگو کارها را چگونه انجام دهند، تنها به آن‌ها بگو چه کار کنند و بعد از نتیجه‌ی کار شگفت‌زده خواهی شد.

حتا به ایستادن فکر هم نکن تا این‌که به آن‌جا برسی و فکرت را زیاد مشغول این نکن که "آن‌جا" کجاست. هرچه پیش آمد فقط نایست.

فهمیده بودم که هنر رقابت یعنی هنر فراموش‌کردن.