بریده‌هایی از کتاب کفش باز

من برای این ساخته نشده بودم که مرتباً دست رد به سینه‌ام بخورد.

به داخل آب شیرجه زدم و تا ته آب رفتم و بعد درحالی‌که نفسم گرفته بود و می‌خندیدم، بالا آمدم و به پشت روی آب خوابیدم. دست‌آخر به‌سمت ساحل کشیده شدم. خودم را روی ماسه‌ها ولو کردم و به پرنده‌ها و ابرها لبخند زدم. احتمالاً مثل کسی بودم که از آسایشگاه روانی فرار کرده است.

بخواهید یا نخواهید، زندگی بازی‌ست. هرکس این حقیقت را نفی کند و هرکس که نخواهد در این بازی شرکت داشته‌ باشد، ناگزیر از دور خارج می‌شود.

مثل بقیه‌ی دوستانم من هم می‌خواستم موفق باشم؛ اما برخلاف آن‌ها درست نمی‌دانستم که معنی موفقیت چیست. پول؟ شاید. زن؟ بچه؟ خانه؟ حتماً. اگر خوش‌شانس می‌بودم. این‌ها هدف‌هایی بود که به من یاد داده بودند سودای آن‌ها را در سر بپرورانم و بخشی از من به ‌شکلی غریزی آرزوی این چیزها را داشت؛ اما در عمق وجودم دنبال چیز دیگری می‌گشتم، چیزی بیش‌تر از این‌ها.

در سوابق نظامی‌ام نوشته‌ شده بود که سربازی خبره و کارآزموده هستم، مردی بیست‌وچهار‌ساله و بالغ… با حیرت از خودم می‌پرسیدم، پس چرا هنوز احساس بچگی می‌کنم؟

هیچ ماشین، آدمیزاد و یا نشانه‌ای از زندگی وجود نداشت. تنهای‌تنها بودم و همه‌ی دنیا مال خودم بود، انگار درخت‌ها به‌طرز عجیبی از وجود من آگاه بودند.

حتا به ایستادن فکر هم نکن تا این‌که به آن‌جا برسی و فکرت را زیاد مشغول این نکن که "آن‌جا" کجاست. هرچه پیش آمد فقط نایست.

بودا می‌گوید نمی‌توانی از راه بگذری مگر آن‌که خودت به راه تبدیل شوی

ما پافشاری کردیم، از موانع گذشتیم و حالا جزو ایستادگان هستیم.

آقا، با کمال احترام باید بگم که من کل جهان رو گشته‌م و دولت‌های فاسدی رو در کشور‌های توسعه‌نیافته دیده‌م که این‌طوری عمل می‌کنن. من اراذل و اوباشی رو دیدم که با تکبر و با قسردررفتن بر مشاغل امرونهی می‌کردن