بریده‌هایی از کتاب توتالیتاریسم

دیکتاتور توتالیتر مانند فاتح بیگانه‌ایست که پیدا نیست از کجا آمده است و غارت او به سود هیچ‌کس نیست. توزیع غنایم برحسب تقویت اقتصاد کشور مادر محاسبه نمی‌شود، بلکه تنها به‌عنوان یک مانور تاکتیکیِ موقتی به کار گرفته می‌شود. رژیم‌های توتالیتر، از نظر اقتصادی همان خاصیتی را دارند که یک دسته ملخ برای یک مزرعه. این واقعیت که دیکتاتور توتالیتر بر کشورش به‌سان یک فاتح بیگانه فرمانروایی می‌کند، اوضاع را وخیم‌تر می‌کند، زیرا او در کشور خویش، بی‌رحمی‌اش را کاراتر از آنچه که بیدادگران در کشورهای بیگانه اعمال می‌کنند، اجرا می‌کند.

سردرگمی ما در برابر خصلت ضد فایده‌گرایانه دولت توتالیتر، از این برداشت نادرست‌مان سرچشمه می‌گیرد که تصور می‌کنیم با یک دولت عادی ــ دیوان‌سالاری، بیدادگری یا دیکتاتوری ــ سروکار داریم؛ و با آن‌که فرمانروایان توتالیتر همین‌که به قدرت می‌رسند به تأکید می‌گویند که کشورشان را تنها به‌عنوان ادارات مرکزی موقتیِ یک جنبش بین‌المللی و منزلگاهی در راه فتح جهان تلقی می‌کنند و شکست و پیروزی را بر مبنای قرن‌ها و هزاره‌ها ارزیابی می‌کنند و ادعا می‌کنند که منافع جهانی‌شان همیشه بر منافع محلی‌شان برتری دارد، باز ما این قضیه را نادیده می‌گیریم

در روسیه، قدرت ظاهری دیوان‌سالاری حزبی در برابر قدرت واقعی پلیس مخفی، با تداخل اصلی حزب و دولت در آلمان نازی مطابقت دارد و در این‌جا تعدد ادارات، تنها در دستگاه پلیس مخفی خود را نشان می‌دهد. در این دستگاه بسیار پیچیده، شبکه چندشاخه‌ای از بخش‌های جاسوسی وجود دارد که معمولاً هر بخشی موظف است درباره بخش دیگر جاسوسی کند. هر مؤسسه‌ای در اتحاد شوروی بخش ویژه‌ای از پلیس مخفی را در خود دارد که در مورد اعضای حزب و نیز کارکنان عادی آن مؤسسه جاسوسی می‌کند.

رژیم شوروی که برخلاف رژیم نازی، فاقد دستگاه اداری به ارث رسیده از رژیم پیشین بود، بیش‌تر برای تحت‌الشعاع قرار دادن مراکز پیشین قدرت، بر ایجاد ادارات جدید تأکید می‌ورزید. افزایش غول‌آسای دستگاه دیوان‌سالاری که در ذات این روش نهفته است، با نابودی مکرر ادارات از طریق تصفیه‌های گوناگون تعدیل می‌شود. با این‌همه، در روسیه نیز می‌توانیم دست‌کم سه سازمانِ دقیقا جدا ازهم بازشناسیم: دستگاه شورایی یا دولتی، دستگاه حزبی و دستگاه پلیس مخفی؛ که هر یک برای خود بخش اقتصادی، سیاسی، آموزشی، فرهنگی و نظامی جداگانه‌ای دارد.

این گذشت‌ها و نرمش‌ها، نه‌تنها آن‌ها را بازنداشتند، بلکه پیروزی‌های دیپلماتیک میل توسل به ابزارهای خشونت را در آن‌ها تشدید کردند و در همه موارد، به افزایش دشمنی‌شان نسبت به همه آن قدرت‌هایی انجامیدند که نشان می‌دادند خواستار سازش‌اند.

بسیاری از اشتباهات جهان غیرتوتالیتر در برخوردهای دیپلماتیک با حکومت‌های توتالیتر (از هویداترین موارد این‌گونه اشتباهات، می‌توان از اعتماد جهان غیرتوتالیتر به معاهده مونیخ با هیتلر و توافق‌های یالتا با استالین یاد کرد)، از تجربه و عقل سلیمی مایه می‌گیرد که یک‌باره ارتباطش را با واقعیت از دست داده بود. برخلاف همه چشمداشت‌ها، امتیازدادن‌های مهم و افزایش اعتبار بین‌المللی به کشورهای توتالیتر کمک نکرد تا به جامعه ملل دوباره بپیوندند و از این شکایات دروغین خود دست کشند که سراسر جهان علیه آن‌ها صف‌آرایی کرده‌اند.

توتالیتاریسم در رأس قدرت، از دستگاه دولتی برای هدف درازمدت فتح جهانی و جهت دادن شاخه‌های خارجی جنبش استفاده می‌کند و پلیس مخفی‌ای ایجاد می‌کند تا به‌عنوان مجری و پاسدار تجربه داخلی جنبش در جهت تبدیل واقعیت به افسانه، عمل کند؛ و سرانجام اردوگاه‌های کار اجباری را به‌عنوان آزمایشگاهی برای تجربه عملی چیرگی تام، برپا می‌دارد.

به قدرت رسیدن توتالیتاریسم در یک کشور، بیش‌تر به معنای استقرار رسمی ادارات مرکزی جنبش (یا شاخه‌های آن در مورد کشورهای اقماری جنبش) و به‌دست آوردن یک نوع آزمایشگاه است که در آن می‌توان علیه واقعیت موجود تجربه کرد و مردم را برای مقاصدی نهایی سازمان داد که فردیت و ملیت در آن جایی ندارند. در این زمان، هرچند که شرایط برای تحقق توتالیتاریسم به اندازه کافی کامل نیست، اما آن اندازه مستعد است که در آن به نتایج جزئیِ مهمی دست یافت.

تلاش در جهت یافتن چیرگی تام بر کل جمعیت روی زمین و حذف هرگونه واقعیت غیرتوتالیترِ رقیب، در ذات رژیم‌های توتالیتر نهفته است. اگر آن‌ها به‌عنوان هدف نهایی‌شان درصدد کسب فرمانروایی بر جهان نباشند، به احتمال بسیار قوی آنچه را که به‌دست آورده‌اند از دست خواهند داد.

در حکومت توتالیتر، قدرت به معنای رویارویی با واقعیت است و توتالیتاریسم در رأس قدرت، پیوسته با مسئله فائق آمدن بر این تعارض روبروست. تبلیغات و سازمان، دیگر برای بیان این‌که غیرممکنْ ممکن است و امر باورنکردنی حقیقت دارد و یک نوع سازگاری جنون‌آمیز بر جهان حاکم است، کفایت نمی‌کنند.