بریده‌هایی از کتاب توتالیتاریسم

رژیم‌های توتالیتر نمی‌توانند در کشورهای نسبتا کم‌جمعیت، پا بگیرند

تنها قاعده مطمئنی که می‌توان در یک رژیم توتالیتر پیدا کرد، این است که هراندازه موجودیت یک مؤسسه دولتی بارزتر باشد، قدرت آن نیز کم‌تر است و هر چقدر که وجود یک نهاد ناشناخته‌تر باشد، قدرت آن نیز سرانجام بیش‌تر خواهد بود.

بخت‌های فرمان‌روایی توتالیتر، در سرزمین‌های[ دارای ]استبداد سنتی آسیایی، همچون هند و چین، به گونه وحشتناکی مساعدند، یعنی در جاهایی که منابع پایان‌ناپذیری برای سوءاستفاده از قدرت و ماشین انسان‌خوار چیرگی تام فراهم‌اند و احساس زائد بودن، در ذهن انسانِ توده‌ای وجود دارد.

آن‌ها بدون توجه به نظریه یا محتوا، با هواداری از هر چیزی که جامعه محترم منعش کرده بود، ارضا می‌شدند

توفیق یا عدم توفیق در شرایط توتالیتر، بیش‌تر به افکار عمومیِ سازمان‌یافته و مرعوب بستگی دارد. در یک جهان سراپا ساختگی، نیازی نیست که شکست‌ها گزارش و پذیرفته و یا به‌یاد آورده شوند.

راز واقعی رهبر توتالیتر در سازمانی نهفته است که او می‌تواند از طریق آن، مسئولیت تام همه جنایت‌های لایه‌های نخبه جنبش را بر عهده بگیرد و در ضمن، ادعا کند که از ساده‌ترین و شریف‌ترین و بی‌گناه‌ترین هواداران جنبش هم پاکدامن‌تر است.

تبلیغات توتالیتر، تنها زمانی می‌تواند صریحا به عقل سلیم توهین کند که عقل سلیم، اعتبارش را از دست داده باشد.

حکومت توتالیتر، کارش تنها این نیست که آزادی‌ها را محدود سازد یا آزادی‌های اساسی را از بین ببرد، بلکه تا آن‌جا که ما می‌دانیم، در ریشه‌کن کردن عشق به آزادی از دل‌های انسان‌ها نیز توفیق می‌یابد، زیرا این گونه حکومت، شرط لازم برای آزادی، یعنی فضای لازم برای حرکت فردی، را نیز نابود می‌کند.

رنج‌هایی وجود دارند که انسان را به یک «حیوان زبان بسته» تبدیل می‌کنند

تبدیل طبقات به توده‌ها و نابودی همزمانِ هرگونه همبستگی گروهی، شرایط ضروری چیرگی تام را تشکیل می‌دهد.

نخستین گام اساسی در راه چیرگی تام، کشتن شخصیت حقوقی در انسان است.

«عملیات خانمان‌براندازی» همچون تصفیه بزرگ، رویدادهای تصادفی نبودند و نمی‌توان آن‌ها را به عنوان زیاده‌روی‌های یک رژیم در شرایط اضطراری دانست، بلکه این‌ها از لوازم ارعاب به‌شمار می‌آیند که در فواصل منظم، می‌بایست انتظارشان را داشت؛ مگر آن‌که سرشت رژیم دگرگون شده باشد. برجسته‌ترین عنصر تازه در آخرین تصفیه‌ای که استالین در واپسین سال‌های زندگی‌اش برنامه‌ریزی کرده بود، یعنی مطرح ساختن توطئه جهانی یهود برای نخستین‌بار، نقطه عطفِ تعیین‌کننده‌ای در ایدئولوژی به‌شمار می‌رفت. سال‌ها بود که زمینه‌سازی برای این دگرگونی ایدئولوژیک در شماری از محاکمه‌ها در کشورهای اقماری، به دقت فراهم می‌شد

در شرایط توتالیتر، مقوله «مظنون»، کل جمعیت کشور را دربر می‌گیرد. هر اندیشه‌ای، در هر یک از حوزه‌های فعالیت انسانی که از خط رسمی و پیوسته در حال تغییر انحراف داشته باشد، مظنون تشخیص داده می‌شود. علی‌الاصول، افراد بشر به‌خاطر استعداد اندیشیدن، مظنون به‌شمار می‌آیند و این ظن، با رفتار نمونه برطرف نمی‌شود، زیرا استعداد اندیشیدن انسان، متضمن تغییر عقیده است.

همچنان‌که خطر دیکتاتوری نظامی زمانی پیش می‌آید که ارتش دیگر نمی‌خواهد به هیئت سیاسی خدمت کند، بلکه می‌خواهد بر آن چیره شود، خطر توتالیتاریسم نیز زمانی سر بلند می‌کند که بخش توطئه‌پرداز یک حزب انقلابی خود را از نظارت حزب آزاد سازد و بخواهد رهبری را در دست گیرد.

رژیم‌های توتالیتر، تا زمانی که بر اریکه قدرت‌اند، و رهبران توتالیتر تا هنگامی که زنده‌اند، «از پشتیبانی توده‌ای برخوردارند»

جنبش‌های توتالیتر، سازمان‌های توده‌ایِ متشکل از افراد ذره ذره شده و جدا از هم‌اند. در مقایسه با جنبش‌ها و احزاب دیگر، ویژگی آشکار جنبش‌های توتالیتر این است که از فردفرد اعضایشان، وفاداری تام و نامحدود، بی‌چون‌وچرا و دگرگونی‌ناپذیر می‌خواهند. این درخواست، از سوی رهبران جنبش‌های توتالیتر حتی پیش از به قدرت رسیدن آن‌ها به عمل می‌آید.

به بیان یک کارگر جوان، «این مهم نیست که آدم چند سال دیگر زنده بماند یا نماند، بلکه مهم این است که انسان چیزی داشته باشد که در زندگی قابل ارائه باشد»

هر برنامه‌ای، هرچقدر هم که ریشه‌ای تنظیم شده باشد، اگر هدف سیاسی مشخصی را دربرداشته باشد که داعیه فرمانروایی جهانی را بیان نکند، و هر برنامه سیاسی که به مسائلی بجز «مسائل ایدئولوژیک قرن‌های آینده» بپردازد، مانعی بر سر راه توتالیتاریسم به شمار می‌آید.

نابودی حقوق انسان و کشتن شخصیت حقوقی‌اش، لازمه چیرگی مطلق بر اوست.

با استعدادترین رهبران توده‌ایِ زمانه ما، هنوز هم از میان اوباش برمی‌خیزند تا از توده‌ها. زندگینامه هیتلر، مانند یک کتاب درسی نمونه، در این زمینه به شمار می‌آید. استالین نیز از دستگاه توطئه‌باز حزب بلشویک، متشکل از رانده‌شدگان و انقلابیون برخاسته بود. حزب هیتلر، در آغاز منحصرا از ناجورها و ناکام‌ها و ماجراجویانی ساخته شده بود که به راستی نمایندگان «کولی‌های مسلح» بودند. آن‌ها، آن‌روی سکه جامعه بورژوایی را نشان می‌دادند و از همین رو، بورژوازی آلمان می‌بایست توانسته باشد از وجود آن‌ها برای دست‌یابی به هدف‌هایش، با موفقیت استفاده کرده باشد