بریده‌هایی از کتاب و کسی نماند جز ما

«حس می‌کنم انگار همه‌ی چیزی رو که واقعاً هستیم، نشون نمی‌دیم. اونم وقتی تک‌تک‌مون به یه اندازه از زندگی خسته‌ایم. بعضیامون فقط توی پنهان‌کردن این موضوع از دیگران ماهرتریم.»

نباید وقت‌مون رو برای چیزایی که شاید روزی اتفاق بیفتن یا حتا هرگز اتفاق نیفتن، تلف کنیم.»

پدر و مادری داریم که از بچه‌هاشون راضی باشن؟ بچه‌ای هست که به‌قدر کافی خوب باشه؟»

وقتی به کسی علاقه داری، دیدن ناراحتی‌ش هم ناراحتت می‌کنه.

برای آدما چقدر ساده‌س وقتی تو یه شرایطی نیستن، قضاوت کنن.

هیچ‌کی کاملاً بد نیست، هیچ‌کی هم کاملاً خوب نیست. بعضیا فقط مجبورن برای سرکوب بدی‌هاشون بیش‌تر تلاش کنن.

وقتی آسمون شب اون‌قدر صاف باشه که بشه عظمت عالم رو خوب حس کرد. عاشق لحظه‌ای‌م که آسمون بهم حسِ کم‌اهمیتی می‌ده.

تو شرایط این کارو ساده می‌کنی. با تو بودن راحته. باز می‌تونم شغلی رو که همیشه خواهانش بودم، داشته‌ باشم؛ ولی وقتی تو پشتم هستی، داشتن این شغل صد برابر بهتر می‌شه. با تو که هستم حس می‌کنم می‌شه همه‌چی رو باهم داشت.»

«درواقع به‌نظرم این قابل احترامه، رایل. خیلیا نمی‌پذیرن که خودخواه‌تر از اونی هستن که بخوان بچه داشته ‌باشن.»

فکر می‌کنم این یکی از بهترین نشونه‌های بلوغ یه نفر باشه، دونستن این‌که مسائلی رو که برای دیگران اهمیت دارن، چطور تحسین کنه، حتا اگه خیلی برای خودش اهمیت نداشته باشن.