بریده‌هایی از کتاب و کسی نماند جز ما

«لی‌لی، چیزی به ‌نام آدم بد نداریم. همه‌ی ما فقط آدمایی هستیم که بعضی وقتا کارای اشتباه ازمون سر می‌زنه.»

خیلی به هوای تازه و سکوت نیاز داشتم. یعنی یه چیزی مثل به دَرَک!

برای پدرم، که با همه‌ی وجود تلاش کرد بدترین نباشد. و برای مادرم، که باعث شد هرگز بدترین چهره‌ی پدرم را نبینیم

اون رفت و من این‌جام. هنوز زنده‌م. هنوز نفس می‌کشم. فقط تا حدی.

«لی‌لی، چیزی به ‌نام آدم بد نداریم. همه‌ی ما فقط آدمایی هستیم که بعضی وقتا کارای اشتباه ازمون سر می‌زنه.»

گفت: «درست مثل هم هستیم.» چشمام برگشتن سمتش. «من و تو؟» سرشو تکون داد. «نه. گیاهان و انسان‌ها. گیاهان برای بقا نیاز دارن دوست‌شون داشته ‌باشی، همین‌طور انسان‌ها. ما از زمان تولد به پدر و مادرمون وابسته‌ایم تا اون‌قدر به‌مون عشق بورزن که زنده نگه‌مون داره و اگه پدر و مادرمون عشق درست رو به‌مون نشون بدن، در کل ما انسان‌های بهتری می‌شیم؛ ولی اگه نادیده گرفته بشیم...» صداش آروم شد. تقریباً غمگین. دستاشو با زانوش پاک کرد. سعی کرد یه مقدار از خاک‌وخل رو بزنه کنار. «اگه نادیده گرفته بشیم، دست آخر بی‌خانمان می‌شیم و توانایی انجام هیچ کار درست‌حسابی‌ای رو نداریم.»

آدمای زیادی جرئت به زبون‌آوردن چیزی رو که واقعاً بهش فکر می‌کنن، ندارن.

لی‌لی، زندگی خیلی مسخره‌‌س. یه عمر می‌گذرونیمش و هر کاری می‌تونیم انجام می‌دیم تا مطمئن شیم کل عمرمون بیهوده نگذشته. نباید وقت‌مون رو برای چیزایی که شاید روزی اتفاق بیفتن یا حتا هرگز اتفاق نیفتن، تلف کنیم.

گیاهان بسته به عشقی که به‌شون می‌دی، مزدتو می‌دن. اگه به‌شون علاقه نداشته باشی یا اونا رو نادیده بگیری بار نمی‌دن؛ ولی اگر مراقب‌شون باشی و اون‌جوری که باید دوست‌شون داشته باشی، با هدیه‌هایی تو قالب سبزیجات یا میوه یا گل مزدتو می‌دن.

بعضی موارد اصلاً ارزش ریسک ندارن. خصوصاً زمانی‌که اون ریسک‌کردن‌ها تو گذشته باعث شکست شده باشن.