بریده‌هایی از کتاب صدای شکستن

مردم هیچوقت سرخود حرکت نمی‌کنن. مردم همیشه به هر کاری کشونده میشن.

توتیا: تو از زندگی چی می‌فهمی؟ رامین: (با تأکید) درره! (مکث) من از زندگی چیزی می‌فهمم که تو نمی‌فهمی. و از همین‌جاست که بین من و تو، بین همۀ ما دره‌های دور و دراز دهن باز می‌کنه.

چیزی هست که می‌شکند در تو در من در ما آیا تو نیز می‌شنوی؟ آیا تو نیز می‌شکنی؟

ولی دلت می‌خواد که فراموشش کنی. اگه غیر از این بود اصلاً به این فکر نمی‌افتادی که اونو میشه فراموش کرد یا نه.

... و همه‌مون ماهی هستیم.

من پرم، پرِپر، چشم و دل و ذهن، و بیست‌سال فرصت لازمه که توضیح بدم چرا. باید برگردی بیست‌سال پابه‌پای من زندگی کنی و مردش نیستی. و من بهت حق میدم. و توضیح نمیدم که چرا توضیح نمیدم. و توضیح نمیدم که چرا بهت حق میدم.

سوار یه‌چیز گردونت کرده، خودتم واداشته پابه‌پاش می‌گردونه. می‌چرخه و می‌چرخی. یه مشت تیله گوشتی سرگردون رو یه تیله خاکی سرگردون.

من چیزایی رو که دوستشون دارم، هرگز حاضر نیستم به قیمت ویران کردن فتحشون کنم.

تو چرا حرفاتو تو دهنت دفن می‌کنی؟

با تمام قدرت داری زمین و زمان رو زیر‌و‌رو و جست‌وجو می‌کنی، اما همین که ناخن‌ات به چیزی بند میشه، پیش از این‌که لذت داشتن‌اش رو بچشی، دلهرۀ از دست‌دادنش تسخیرت می‌کنه. چرا؟ چرااا؟ (مکث. برمی‌گردد رو به توتیا) اگه می‌تونی جواب بده.