بریده‌هایی از کتاب صدای شکستن

من چیزایی رو که دوستشون دارم، هرگز حاضر نیستم به قیمت ویران کردن فتحشون کنم.

من نفس می‌کشم برای این‌که نمی‌تونم نفس نکشم ولی این زندگی رو دوس ندارم برای این‌که می‌تونم دوستش نداشته باشم.

اقلیت شناخته‌شده رفت. ولی درواقع یک اقلیت تازه سرجاش نشسته که فعلاً نقاب اکثریت به صورت داره و چند صباحی‌یم باورش می‌کنن.

زن بودن مخصوصاً تو این خراب‌شده تنها سرمایۀ یک زنه.

من از زندگی یه چیز دیگه‌م می‌فهمم: نزدیکی! توتیا: تو همیشه نزدیکی می‌فهمی. رامین: ولی همیشه دوری نتیجه می‌گیرم. ولش کن.

به‌هرحال لحظه‌های بد هیچوقت باعث نمیشه که من غروب‌های خوب‌رو فراموش کنم.

شماها کدومتون، یه‌چیز جدی، که همه چیزای دیگه‌رو به‌خاطر اون ول کرده باشین، تو زندگی‌تون دارین؟

ساعت‌هاست که مسخّرِ حیرت و سکوتم. ولو شده‌م رو خاک و غرقِ نبودام.

فکر کردن خیلی سخته. عمل آسونه.

ما همه‌مون به هم معتاد شده‌ایم. از هم نفرت داریم ولی به هم احتیاج داریم.

مردم هیچوقت سرخود حرکت نمی‌کنن. مردم همیشه به هر کاری کشونده میشن.

توتیا: تو از زندگی چی می‌فهمی؟ رامین: (با تأکید) درره! (مکث) من از زندگی چیزی می‌فهمم که تو نمی‌فهمی. و از همین‌جاست که بین من و تو، بین همۀ ما دره‌های دور و دراز دهن باز می‌کنه.

چیزی هست که می‌شکند در تو در من در ما آیا تو نیز می‌شنوی؟ آیا تو نیز می‌شکنی؟

ولی دلت می‌خواد که فراموشش کنی. اگه غیر از این بود اصلاً به این فکر نمی‌افتادی که اونو میشه فراموش کرد یا نه.

... و همه‌مون ماهی هستیم.

من پرم، پرِپر، چشم و دل و ذهن، و بیست‌سال فرصت لازمه که توضیح بدم چرا. باید برگردی بیست‌سال پابه‌پای من زندگی کنی و مردش نیستی. و من بهت حق میدم. و توضیح نمیدم که چرا توضیح نمیدم. و توضیح نمیدم که چرا بهت حق میدم.

سوار یه‌چیز گردونت کرده، خودتم واداشته پابه‌پاش می‌گردونه. می‌چرخه و می‌چرخی. یه مشت تیله گوشتی سرگردون رو یه تیله خاکی سرگردون.

من چیزایی رو که دوستشون دارم، هرگز حاضر نیستم به قیمت ویران کردن فتحشون کنم.

تو چرا حرفاتو تو دهنت دفن می‌کنی؟

با تمام قدرت داری زمین و زمان رو زیر‌و‌رو و جست‌وجو می‌کنی، اما همین که ناخن‌ات به چیزی بند میشه، پیش از این‌که لذت داشتن‌اش رو بچشی، دلهرۀ از دست‌دادنش تسخیرت می‌کنه. چرا؟ چرااا؟ (مکث. برمی‌گردد رو به توتیا) اگه می‌تونی جواب بده.