بریده‌هایی از کتاب زنانی که بسیار نگران‌اند

اضطراب عبارت‌اند از: افکار، احساسات انتزاعی، حواس جسمانی و رفتار

نگرانی بیش از حد اغلب بیانگر این است که فرد در افق فکری خود، حیطه‌ی وسیعی از مشکلات و فجایع بالقوه را می‌بیند. زنان بیش از مردان احتمال دارد بر جنبه‌های منفی خود تأکید کنند.

تجربیات کلی زندگی نیز اهمیت دارند. افرادی که از تجربه‌های موفق بسیاری لذت برده‌اند و بر زندگی خود مدیریت دارند، ممکن است نسبت به سایر افراد از اضطراب آسیب کمتری ببینند. در نهایت، خودِ اضطراب می‌تواند افراد را برای پریشانی و اضطراب آسیب‌پذیر‌تر سازد. به‌ویژه زمانی که پیش‌بینی‌ناپذیر و خارج از کنترل احساس شود.

تمام این اختلالات به ظاهر در یک ویژگی مشترک هستند و آن احساسات ناخوشایندی است که در اثر این حالات به افراد دست می‌دهد. به بیان دیگر، عده‌ای در تجربه کردن هیجانات منفی نظیر ترس، اضطراب و غمگینی، به طور ذاتی مستعدترند. به این ویژگی شخصیتی "عاطفه‌ی منفی" می‌گویند.

هنگامی‌که ذهن فرد در حالت آماده باش است، ساختار جسمانی یا فیزیولوژی بدن او نیز تغییر خواهد کرد. حتی این تغییرات جسمی ‌ذهن را برای خطر بیشتر آماده نگاه می‌دارد.

طی دوران کودکی، پسران بیش از دختران نسبت به بروز رفتارهای متفاوتشان تشویق می‌شوند. هم والدین و هم دیگران پسران را بیشتر تشویق می‌کنند تا مقتدرتر، فعال‌تر و مستقل‌تر باشند. از سوی دیگر، دختران اغلب به رفتارهای اضطرابی و اجتنابی ترغیب می‌شوند. از آن‌جا که داشتن صفاتی از قبیل خجالت یا اضطراب در پسران به اندازه‌ی دختران پذیرفتنی نیست، پسران مضطرب تشویق می‌شوند تا بر ترس خود غلبه کنند. درحالی که دختران مضطرب اغلب برای داشتن این ویژگی، حتی به طور غیر عمد، تشویق نیز می‌شوند.

اضطراب اغلب منجر به افسردگی می‌شود و از آن‌جا که میزان اضطراب در زنان بالاتر است، احتمال افسردگی آن‌ها بیش از مردان است.

دخترانی که مضطرب هستند، وقتی به سن نوجوانی می‌رسند، بیشتر در معرض خطر اضطراب قرار می‌گیرند و همچنین دخترانی که در دوره‌ی نوجوانی دچار اضطراب هستند، اوایل بزرگسالی نیز بیشتر از آن رنج می‌برند. بنابراین، آسیب‌پذیری زنان از حیث اختلالات اضطرابی در دوره‌ی نوجوانی و جوانی بسیار زیاد است. البته احتمال رشد این اختلالات در زنان میانسال (چهل و پنج تا شصت و چهار سال) نیز همچنان وجود دارد.

رفتار آنچه هنگام اضطراب انجام می‌دهید، عنصر رفتار است. آنچه انجام می‌دهید و یا انجام نمی‌دهید، رفتار اضطرابی شما را شکل می‌دهد. رفتار اصلی وابسته به اضطراب و نگرانی، رفتارهای اجتنابی و کنار کشیدن از مسائل است. اضطراب موجب می‌شود گاهی تصور کنید که امور ناخواسته و تهدیدآمیز می‌تواند رخ دهد. از این رو رفتار طبیعی در چنین شرایطی این است که از تهدید فرار کنید، خود را از موقعیت مشکل ساز کنار بکشید و نیز از موقعیت‌های مشابه آن در آینده اجتناب کنید.

حواس جسمانی در مواقع اضطراب، حواسی در جسم شما پدیدار می‌شوند. این حواس در واقع عکس‌العمل‌های جسمانی هستند. برخی ممکن است علایم جسمانی شدیدی از اضطراب را مشاهده کنند، در حالی که عده‌ای به سختی متوجه هرگونه حواس جسمانی شوند. برخی از حواس جسمانی ‌ناشی از اضطراب، حتی اگر غیرعمدی باشند، در کنترل ارادی ما خواهند بود - مانند گرفتگی عضلات، دندان قروچه، مشت کوبیدن یا چین بر پیشانی انداختن و حتی می‌توان تنفس‌های سطحی و کوتاه را مثال زد.

احساسات انتزاعی عواطف و احساسات شما به‌کلی ذهنی‌اند و منعکس‌کننده‌ی تجربه‌ها، افکار، حواس و رفتارهای منحصر به فرد شما خواهند بود. هنگامی‌که با افکار اضطرابی مواجه می‌شوید یا حواس جسمانی ‌اضطراب‌گونه پیدا می‌کنید، ممکن است ناراحت شوید یا احساس کنید اتفاق بدی در حال وقوع است. در دوران نگرانی احساس کج خلقی یا ناامیدی نیز شایع است. این‌گونه احساسات، از افکار اضطرابی و نگرانی ناشی می‌شود. اما اگر اینک احساس اضطراب داشته باشید، نسبت به کسی که احساس آرامش می‌کند، برای دریافت الگوهای افکار اضطرابی مستعدتر خواهید بود.

آنچه در سر دارید و با خود می‌گویید، فکر شماست. گاهی نگرانی تصاویر قابل رؤیتی در ذهن شما ایجاد می‌کند. اما آنچه نگرانی را شکل می‌دهد، اغلب افکار کلامی است که در آن‌ها از کلمات استفاده می‌کنید. هر فرد مجموعه‌ای از مکالمات و بیانات را به صورت ناخودآگاه از ذهن خود می‌گذراند. اگر تفکر به‌صورت ناخودآگاه و خودکار صورت گیرد، قادر خواهد بود بر چگونگی احساس شما تأثیر بگذارد. آنچه شما به خود می‌گویید، می‌تواند در شما احساس شادی، غرور، افسردگی، اضطراب و یا طیف وسیعی از هیجانات دیگر را ایجاد کند.

برخی واکنش نبرد یا فرار را در غیاب خطر واقعی بروز می‌دهند که در این صورت به آن هراس گویند.

در حالی که نگرانی نوع خاصی از تفکر است، اما اضطراب به همه‌ی احساسات و تأثیرات جسمی ‌اشاره دارد که از نگرانی ناشی می‌شوند. نگرانی همان ذهن شماست که به آینده می‌اندیشد تا تهدیدهای ممکن را پیش‌بینی کند. اما اضطراب واکنش جسم شما به پیش‌بینی‌های شما از تهدیدات آینده است. یکی از شایع‌ترین علایم اضطراب که ناشی از نگرانی مزمن است، گرفتگی عضلات است.

کمی‌اندیشیدن درباره‌ی آینده و سپس عمل کردن به آن می‌توانید مشکل خاصی را به طور مؤثر حل کنید. از طرف دیگر، اگر بخواهید به آن دسته از مسائلی که مبهم‌اند یا برای آن‌ها راه‌حلی وجود ندارد پاسخ دهید یا از وقوع اتفاقاتی جلوگیری کنید که شاید هرگز رخ نمی‌دهند، نگرانی در شما سریع‌تر شکل می‌گیرد. اگر مسأله‌ی خاصی وجود نداشته باشد یا راه‌حل‌های مشخصی در کنترل شما نباشد، پس کل فرایند نگرانی از هم می‌پاشد. شما اغلب به جای این‌که با یافتن راه‌حل، سطح استرس و اضطراب خود را کاهش دهید، با اندیشیدن درباره‌ی آینده‌ی آن‌ها، بیشتر دچار اضطراب می‌شوید. به این نحوه فکر کردن به آینده، نگرانی می‌گویند.

توانایی شما برای نگرانی ناشی از توانایی ذاتی در برنامه‌ریزی و اندیشیدن به آینده است.

آنچه شما در مواقعی که مضطرب هستید درباره‌ی پیش‌بینی برخی حوادث یا پیامدهای آتی به خود می‌گویید، نگرانی نامیده می‌شود.

در زنان، محرک موجود در دوران استرس، به جای نبرد و فرار، میل به سوی فرزندان و دوستی با دیگران دارد تا از امنیت گروه محافظت کند.

تفاوت زنان و مردان در این است که هنگام رخ دادن یک عامل استرس‌زای ناگهانی، برخی هورمون‌ها در زنان فعال می‌شوند. ترکیب این هورمون‌ها تأثیر سیستم نبرد یا فرار را تعدیل می‌کند و یا آن را کاهش می‌دهد. از این‌رو، زنان در مقایسه با مردان واکنش‌های روان‌شناختی کندتری را در برابر استرس‌های حاد نشان می‌دهند. این تعدیل یا کاهش تأثیر سیستم نبرد یا فرار که از دیدگاه تکاملی اهمیت بسیار دارد، به نوعی محافظت از فرزندان را نیز تأمین می‌کند.

زنان بیش از مردان بر آنچه در اطرافشان می‌گذرد تکیه می‌کنند و از این طریق تشخیص می‌دهند چه احساسی داشته باشند (پنیبیکر و رابرتز، ۱۹۹۲) و با این احساسات چهره‌ای، درباره‌ی خطرات محیط اطراف و حالات هیجانی را به قضاوت می‌نشینند. البته توجه آن‌ها به عواطف دیگران نقاط قوتی هم دارد. یکی از نقاط قوت این است که برای آن‌ها این امکان را به‌وجود می‌آورد تا به روابط نزدیک با دیگران و اهمیت قایل شدن برای آن‌ها شکل دهند و از صمیمیت با آن‌ها لذت ببرند. اما نقطه‌ی منفی این است که وقتی بیش از حد به شرایط بیرونی و عکس‌العمل دیگران تکیه کنند، در تشخیص صحیح احساسات درونی خود ناتوان‌تر می‌شوند و ممکن است در نهایت اضطراب زیادی را تجربه کنند.