بریده‌هایی از کتاب سال های سگی

«روباه‌های بیابون سچورا شب‌ها همیشه، مثل شغال، زوزه می‌کشن. می‌دونی چرا؟ تا سکوتی رو بشکنن که اون‌ها رو می‌ترسونه.»

فصل اول ما نقش قهرمان را بازی می‌کنیم چون ترسوییم؛ نقش قدیس را بازی می‌کنیم چون شریریم؛ نقش آدمکش را بازی می‌کنیم چون در کشتن همنوعان خود بی‌تابیم؛ و اصولا از آن رو نقش بازی می‌کنیم که از لحظه تولد دروغگوییم. ژان ـ پُل سارتر

چیزی که برده لازم داره اینه‌که آدمی پیدا بشه با اردنگی ترسو از وجودش بیرون بکشه.

ما نقش قهرمان را بازی می‌کنیم چون ترسوییم؛ نقش قدیس را بازی می‌کنیم چون شریریم؛ نقش آدمکش را بازی می‌کنیم چون در کشتن همنوعان خود بی‌تابیم؛ و اصولا از آن رو نقش بازی می‌کنیم که از لحظه تولد دروغگوییم.

ما نقش قهرمان را بازی می‌کنیم چون ترسوییم؛ نقش قدیس را بازی می‌کنیم چون شریریم؛ نقش آدمکش را بازی می‌کنیم چون در کشتن همنوعان خود بی‌تابیم؛ و اصولا از آن رو نقش بازی می‌کنیم که از لحظه تولد دروغگوییم. ژان ـ پُل سارتر

فساد، در هر نسل، تسلط خود را اِعمال می‌کند.

ما نقش قهرمان را بازی می‌کنیم چون ترسوییم؛ نقش قدیس را بازی می‌کنیم چون شریریم؛ نقش آدمکش را بازی می‌کنیم چون در کشتن همنوعان خود بی‌تابیم؛ و اصولا از آن رو نقش بازی می‌کنیم که از لحظه تولد دروغگوییم. ژان ـ پُل سارتر

روزی میهن ما رو احضار می‌کنه و ما همه آماده خواهیم بود، دلیر و مغرور

روباه‌های بیابون سچورا شب‌ها همیشه، مثل شغال، زوزه می‌کشن. می‌دونی چرا؟ تا سکوتی رو بشکنن که اون‌ها رو می‌ترسونه

ما نقش قهرمان را بازی می‌کنیم چون ترسوییم؛ نقش قدیس را بازی می‌کنیم چون شریریم؛ نقش آدمکش را بازی می‌کنیم چون در کشتن همنوعان خود بی‌تابیم؛ و اصولا از آن رو نقش بازی می‌کنیم که از لحظه تولد دروغگوییم. ژان ـ پُل سارتر