بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار شمس لنگرودی (دفتر اول)

عشق چیزی نیست که بتوان با آن زندگی کرد و زندگی چیزی نیست که بتوان بی‌عشق گذراند.

مکافات چیزی جز ابلهی عشق نیست وقتی که به انتقام از رنج می‌نشینیم.

زیانبار بدان‌سانی فرود آمدیمکه راه‌مان به تباهی انجامید. هراسی دیگر با راهی که پایانش آشکاره است و زندانی که ما را خفه خواهد کرد.

چشمانش آسمان را در خود غرق دارد و کلامش سعادت است خوشبختی است.

تنها مردگانند که خطایی نمی‌کنند.

شعر شکلی است که نه پیدا می‌شود و نه پنهان می‌ماند.

تو به کودکان می‌مانی - کودکانی که به گوشه‌یی می‌نشینند با ستاره‌ها و نسیم سخن می‌گویند لبخند می‌زنند و زندگی دامان مادری است که از سر دلتنگی سخنی به درشتی با آنان گفته است.

از سپیده‌دمان تا غروب غوغای پرنده‌ها پشت پنجره‌ها، مهتابی‌ها. پرندگانی می‌آیند پرندگانی می‌روند پرندگانی خاموش می‌شوند بی‌آن که جای خالی‌شان حس شود.

آن کس که نفرت را نمی‌شناسد دیر عاشق می‌شود.

آن کس که عشق را می‌شناسد زندانبانی‌ست که قفس را خود آماده می‌کند