بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار شمس لنگرودی (دفتر اول)

آدم چیست آه و دم آه از دمی که این‌همه ساعت طول می‌کشد.

ای درد! ای درد بی‌قرار! که جز من انگار با هیچ‌کست کاری و وعده دیداری نیست روح مرا مگر با خون آزگار تو پرداختند که لحظه‌ای مرا تنها نمی‌گذاری؟!

و مرگ هدیه‌ای‌ست که خدا می‌دهد پیش از تولدت.

من آمده‌ام و برون در مانده‌ام عریانم و سرما استخوان و جان مرا به تیزه‌های سنگ خاره بدل می‌کند. پنهانم کنید پیش از آن‌که طبل تهی جهان شما در نک این سنگ خاره بترکد.

آه، چه بسیارند آن کسان که شب سراسر شب از ستاره و ماه سخن می‌گویند و ماه می‌گذرد بی‌آن که از دریچه نگاهی اندازند.

چه‌قدر تاریکی بد است تاریکی از لابه‌لای تنهایی در سینه آدم نشت می‌کند و دل آدمی فرو می‌ریزد اما تو که در سینه من نیستی در خون منی ـ خورشیدی که قلب زمین شکسته را روشن می‌کنی.

قلب من به نیمه‌شبی می‌ماند خاموش و مه‌گرفته و غمگین.

هنوز عشق تو ای مهربان! سعادتی‌ست که شکنجه‌ام می‌کند.

عشق چیزی نیست که بتوان با آن زندگی کرد و زندگی چیزی نیست که بتوان بی‌عشق گذراند.

مکافات چیزی جز ابلهی عشق نیست وقتی که به انتقام از رنج می‌نشینیم.