بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار شمس لنگرودی (دفتر اول)

عشق چیزی نیست که بتوان با آن زندگی کرد و زندگی چیزی نیست که بتوان بی‌عشق گذراند.

عشق چیزی نیست که بتوان با آن زندگی کرد و زندگی چیزی نیست که بتوان بی‌عشق گذراند.

آغاز دیگر اگر این‌گونه نابشایست سرودی در ستایش توست با پرندگان و بهار بگو خنجر در نیام کشند من کلامی به دیگربار آغاز کرده‌ام. 29/8/ 53

عشق چیزی نیست که بتوان با آن زندگی کرد و زندگی چیزی نیست که بتوان بی‌عشق گذراند.

زندگی چوبه دار و همه آویختگان

دیوانه‌ای که می‌خندد بی‌گمان دنیا را زیباتر می‌بیند.

من فکر می‌کنم که پشت همه تاریکی‌ها شفّافیت شیری‌رنگ حیات است. این راز را من از حفره مهتاب و روزنه ستاره‌ها دریافته‌ام.

عشق چیزی نیست که بتوان با آن زندگی کرد و زندگی چیزی نیست که بتوان بی‌عشق گذراند.

دیوانه‌ای که می‌خندد بی‌گمان دنیا را زیباتر می‌بیند.

قلب گرفتارم دیگر به رفتار تو هم درمان نمی‌گیرد.

خوشبختی کوچه‌ای‌ست که مدام باران سنگ در آن می‌بارد و انسان عروسکی‌ست که خواب می‌بیند و رؤیاهایش را زندگی می‌کند.

انسان همواره زود به‌دنیا می‌آید و زندگی لحظه‌ای‌ست که طول می‌کشد و زندگی گلدانی‌ست که همیشه از گل خالی می‌ماند. خوشبختی کوچه‌ای‌ست که مدام باران سنگ در آن می‌بارد و انسان عروسکی‌ست که خواب می‌بیند و رؤیاهایش را زندگی می‌کند.

آدم چیست آه و دم آه از دمی که این‌همه ساعت طول می‌کشد.

ای درد! ای درد بی‌قرار! که جز من انگار با هیچ‌کست کاری و وعده دیداری نیست روح مرا مگر با خون آزگار تو پرداختند که لحظه‌ای مرا تنها نمی‌گذاری؟!

و مرگ هدیه‌ای‌ست که خدا می‌دهد پیش از تولدت.

هنوز عشق تو ای مهربان! سعادتی‌ست که شکنجه‌ام می‌کند.

من آمده‌ام و برون در مانده‌ام عریانم و سرما استخوان و جان مرا به تیزه‌های سنگ خاره بدل می‌کند. پنهانم کنید پیش از آن‌که طبل تهی جهان شما در نک این سنگ خاره بترکد.

آه، چه بسیارند آن کسان که شب سراسر شب از ستاره و ماه سخن می‌گویند و ماه می‌گذرد بی‌آن که از دریچه نگاهی اندازند.

چشمانش آسمان را در خود غرق دارد و کلامش سعادت است خوشبختی است.

دیوانه‌ای که می‌خندد بی‌گمان دنیا را زیباتر می‌بیند.