بریده‌هایی از کتاب دروغ‌گو را در چند دقیقه بشناسید

دو عاملی كه زمان را تحت تأثير قرار می‌دهد، يكی وقتی است كه حادثه اتفاق می‌افتد و ديگری زمان آگاهی شما نسبت به موضوع. اگر يكی يا هر دوی اين عوامل به سمت گذشته حركت كند، حادثه ديگر به موقع نخواهد بود و اين مطلب به شدت، اهميت درك آن را كاهش می‌دهد.

مشكل‌ترين سؤال‌ها سؤالات ناخواسته و ناگهانی است،

گاهی موقعيت و فضای طرح درخواست موجب تمايل به همكاری يا امتناع است، نه خود درخواست.

گاهی نيازی نيست با شخصی كه احساس می‌كنيم به ما دروغ گفته، برخورد كنيم. بلكه فقط می‌خواهيم اين مطلب را بدانيم.

هر جوابی مانند «چرا از من می‌پرسی؟» يا «از كجا شنيدی؟» نشان دهنده اين است كه سؤالات شما به او مربوط است و او را نگران كرده است.

مراقب تمام نشانه‌های فريبكاری باشيد، مخصوصا وقتی فرد خاطی بدون اينكه شما تحريك يا وادارش كرده باشيد، اطلاعات بيشتری اظهار می‌كند.

زمانی كه با صراحت از فردی بپرسيد، «آيا تاكنون سر من كلاه گذاشته‌ای؟» او را در شرايط دفاعی قرار می‌دهيد. در اينجا سؤال، فرد را متهم نمی‌كند ولی به رفتار احتمالی‌اش اشاره می‌كند.

اگر فروشنده، فوری با شما هم عقيده شد، به آن معناست كه او تقريبا هر چيزی می‌گويد تا ماشين را به شما بفروشد،

تاكتيك ديگر اين است كه ليست بلندی از موضوعات را بررسی كند تا احيانا موضوعی از قلم بيفتد و به آن توجهی نشود.

سوءظن اخلاقی اين نكته آن‌قدر زيركانه است كه به محض شنيدن آن، احتمالاً متوجه می‌شويد تاكنون چندين بار در مورد شما نيز از آن استفاده شده است. اين نكته از نزاكت طبيعت انسان سرچشمه می‌گيرد. همه ما نيازی ذاتی به نظم، پيوستگی و سازگاری داريم. شخص فريبكار، خصوصيات خود را با گرايش اخلاقی ويژه‌ای نمايش می‌دهد تا ديگر حركاتش نيز آن گونه ديده شود.

سوت زدن عملی است عمومی كه شخص هنگام ترس يا نگرانی برای آرام كردن خود به كار می‌برد و نوعی تلاش ناخودآگاه برای جرأت و اطمينان بخشی به خود است. بيشتر مردم، زمانی كه عصبی‌اند از حركات گفتاری كمتری استفاده می‌كنند؛ آن‌ها ممكن است برای اطمينان خاطر، يكی از گوش‌های خود را بمالند يا برای افزايش اعتماد به نفس، لبخندی تصنعی بر لب آورند.

مراقب زمانی باشيد كه اطلاعات، اعداد و جملات شباهت‌هايی غيرمعمول با يكديگر دارند.

وقتی دروغ‌گويی صحبت می‌كند، معمولاً برای اينكه روان‌تر صحبت كند، در محدوده اعداد گير می‌افتد، آن وقت، همه اعدادی كه استفاده می‌كند، شبيه يكديگرند يا يك ضريب دارند چون او سريع فكر می‌كند و می‌كوشد چيزی كه می‌خواهد بگويد، به ياد آورد.

«اگر شما هميشه حقيقت را می‌گوييد، پس هيچ‌وقت نبايد چيزی را به ياد داشته باشيد» .

مواظب مسخره‌بازی باشيد. مراقب فردی باشيد كه از مزاح، كنايه و طنز برای پرت كردن حواس شما استفاده می‌كند. برای مثال، شما از يك فروشنده خود می‌پرسيد او همكار خود را ملاقات كرده است يا خير و او در جواب می‌گويد: «بله، البته، ما هر روز در يك انبار مخفی همديگر رو ملاقات می‌كنيم! اگر شما رمز ورود را بدانيد، می‌توانيد وارد شويد. آنجاست كه ما در مورد آخرين مسائل مربوط به شكست امپراتوری حرفه شما بحث می‌كنيم.» اين نحوه صحبت، باعث می‌شود شما برای گرفتن اطلاعات بيشتر احساسی احمقانه داشته باشيد و او اين را می‌داند. پس وقتی سؤال جدی می‌پرسيد، پاسخ جدی بخواهيد.

شما می‌شنويد: «آن مرد در زندگی زناشويی مشكلاتی دارد كه ربطی به شغل جديد همسرش ندارد» . اولين سؤالی كه شما می‌پرسيد چيست؟ «شغل زنش چيست؟» ناگهان شما درست در بحثی می‌افتيد كه «ظاهراً» هيچ ربطی به كشف حقايق ندارد. زيركانه است، نه؟

با بيان حاشا گونه اين مطلب، او نظرش را بدون شك و شبهه به كارگردان می‌رساند.

فرض كنيم كارگزاری می‌كوشد انتخاب كننده بازيگران فيلم راقانع كند كه به جای سَم اسميت، جان جونز را انتخاب كند. كارگزار به طور غير منتظره به انتخاب كننده بازيگران می‌گويد كه سَم، ماه پيش در كلينيك بتی فورد بوده ولی شنيده كه فقط برای ملاقات دوستی به آنجا رفته است. اكنون انتخاب كننده بازيگران فكر می‌كند كه سم مشكل شرب خمر يا اعتياد دارد. اگر كارگزار به سادگی گفته بود كه سم برای درمان به آنجا رفته، كارگردان در ابتدا به نيّت او مشكوك می‌شد.

«دلم نمی‌خواد به احساساتت لطمه بزنم، اما...» می‌توانيد مطمئن باشيد كه اين فرد از لطمه زدن به احساسات شما هيچ ابايی ندارد.

هرگاه فردی سعی كند به شما بگويد چه كاری را نمی‌كنيد، می‌توانيد مطمئن باشيد اين دقيقا همان كاری است كه او انجام می‌دهد.