بریده‌هایی از کتاب دروغ‌گو را در چند دقیقه بشناسید

اكثر مردم نمی‌خواهند در موقعيتی قرار بگيرند كه مجبور به دفاع از خود شوند.

حقيقت اولين قربانی گفتمان اجتماعی است.

خيره شدن نشان دهنده بی‌ارزش كردن انسان است. ما به چيزهايی خيره می‌شويم كه برای نمايش است، مانند حيوانات درون قفس. وقتی شما به كسی خيره می‌شويد، احساس بی‌اهميتی می‌كند

مگر اينكه فكر كند شما مطلبی را می‌دانيد كه او نمی‌خواهد.

پس وقتی سؤال جدی می‌پرسيد، پاسخ جدی بخواهيد.

شخص دروغ‌گو اغلب فراموش می‌كند كه راستگويی يعنی پاسخ دادن و سؤال كردن.

داستانی كه واقعی نيست علامت واضحی دارد. گرچه فرد دروغ‌گو در ربط دادن مطالب به يكديگر دقيق است، ولی اغلب يك نكته بسيار مهم را فراموش می‌كند و آن نظر و يا عقيده شخص ديگر است؛ زيرا اين موضوع بُعد يا لايه ديگری به افكار فرد دروغ‌گو می‌افزايد كه قادر نيست آن را در نظر بگيرد. در حالی كه افراد ديگری در داستان او حضور دارند، افكارشان در ماجرا حضور ندارند

وقتی شما مايليد به سادگی موضوعی را بيان كنيد، دوست داريد مطمئن شويد طرفتان، شما را درك می‌كند، امّا وقتی می‌خواهيد فريب دهيد يا مطلبی را مخفی كنيد، توجه شما به خودتان است؛ يعنی در همان حال كه رطب و يابس به هم می‌بافيد، توجه‌تان به اين است كه چطور به‌نظر می‌آييد. شما در مورد هر كلمه يا حركت خود، آگاه هستيد. سعی می‌كنيد به گونه‌ای خاص رفتار كنيد تا آن طور كه مايليد به نظر رسيد. تفاوت، كمی زيركانه ولی بزرگ است.

در واقع به همين دليل هنرمند قلابی اولين نفری است كه ديگری را به فريب متهم می‌كند.

جمله نادرست و دروغ با لحن يكنواخت بيان می‌شود و از هر نوع ظرافتی عاری است.