بریده‌هایی از کتاب وقتی مهتاب گم شد

تانک‌ها روی آسفالت آمدند و مجروحان و شهدای گردان او را به آسفالت چسباندند و او از آخرین نفراتی بود که روی جاده می‌جنگید و تیر قناسۀ عراقی دقیق وسط پیشانی‌اش نشست. او روی جاده افتاد، اما جاده سقوط نکرد. تانک‌ها از مقاومت بچه‌ها خسته شدند. جنگ در روی جاده با شهادت فرمانده محور محرم، محسن وزوایی، و فرمانده شجاع گردان سلمان فارسی، حسین قجه‌ای، و شهادت صدها نفر به پایان رسید.

بیشتر بچه‌ها نماز را به هر شکلی که ممکن بود در حین نبرد با پوتین، بی‌وضو، یا حتی بی‌تیمم، رو به قبله یا به هر سمت دیگر، خواندند. در این میان آرامش معاون محور سلمان، حسین همدانی، توجهم را جلب کرد. او رو به سمت خرمشهر ـ احتمالاً رو به قبله ـ نشسته بود. با لباس پاره از موج انفجار و دست‌هایی که رو به آسمان بود و می‌گفت: «خدایا کمکمان کن. خدایا ما خیلی ضعیفیم. به فریادمان برس. خدایا سیاهی شب را برسان.»

بیشتر بچه‌ها نماز را به هر شکلی که ممکن بود در حین نبرد با پوتین، بی‌وضو، یا حتی بی‌تیمم، رو به قبله یا به هر سمت دیگر، خواندند

رجزخوانی او روح تازه‌ای به کالبد بی‌تحرک بچه‌ها داد. دو نفر نشستند پشت یک دوشکای غنیمتی عراقی و به سمت نفرات پیاده‌ای که از جلو می‌آمدند شلیک کردند. دقت کردم دیدم هر دو پایشان را با فانسقه به پایۀ دوشکا بسته‌اند. باقر، فرمانده گروهانشان، از آن‌ها پرسید: «چرا این کار را می‌کنید؟» گفتند: «نمی‌خواهیم برگردیم.»

در آن هیاهوی آتش و انفجار، گلولۀ کالیبر سبکی به پای حبیب خورد. احساس همه این بود که با عقب رفتن او، گردان مسلم هم از دور خارج می‌شود. یکی از بسیجی‌ها داد کشید: «یکی بیاید فرمانده را ببرد عقب.» و حبیب به او گفت: «من تا آخر با شما هستم.»

حبیب با آن آرامش همیشگی اینجا لحنی متفاوت داشت و به شهبازی با بی‌سیم می‌گفت: «حاجی، عاشورا مفهوم است.» و ملتمسانه از شهبازی می‌خواست که با هواپیماهای خودی و توپخانه و کاتیوشا هماهنگ شود تا عقبۀ عراقی‌ها ـ که صدها تانک آرایش گرفته بودند ـ را در دشت بکوبند. شهبازی هم که خودش همان نزدیکی بود فقط می‌گفت: «مقاومت. مقاومت.»

شش نفر بودند. یکی از آن‌ها بلندبلند فریاد زد: «شراب، شراب.» به رگ غیرتم بر‌خورد و داد زدم سرش: «نامرد، از ما شراب می‌خواهی؟» همین که خواستم او را به رگبار ببندم یکی از بسیجی‌ها که قبلاً معلم بود مانعم شد. ـ این بیچاره آب می‌خواهد نه شرابی که تو فکر می‌کنی.

سه چهار روز کارمان شده بود رفتن به حرم برای نماز و زیارت و هر بار که می‌خواستم بگویم برای شهادت من رضایت بده، خجالت می‌کشیدم و فقط می‌گفتم: «مادر جان برایم دعا کن.»

روز بعد، صبح علی‌الطلوع، در میان بچه‌های سپاه، پاسدار جوانی را دیدم که در حال نظافت راهروها و جارو کردن محوطه‌ها بود. اشتباه نمی‌کردم. یکی از همان کسانی بود که با لباس شخصی روز گذشته در خیابان بوعلی با گروهک‌ها مباحثه می‌کرد. ساعتی بعد از صبحگاه، بچه‌های سپاه همه در مسجد جمع شدند و همان جوان، که ما ذره‌ای احتمال نمی‌دادیم فرمانده سپاه همدان باشد، برای جمع کلاس تفسیر نهج‌البلاغه گذاشت. و بعد از تفسیر فرازی از یکی از نامه‌های حضرت علی‌ (ع) ، به تبیین دیدگاه‌های انحرافی گروهک‌ها پرداخت. با دیدن او پیوستن به جمع سپاه را برای خود رؤیایی دست‌نیافتنی دیدم و فاصلۀ خود با چون او را فاصلۀ خاک تا افلاک.

اینکه از خط خودی بگذرم و مسیرها را برای عبور نیروهای خودی در شب عملیات، شناسایی کنم برایم آرامش‌بخش بود. فضای معنوی این گروه شناسایی نیز مشابه فضای معنوی گروه شناسایی در مریوان بود. از گشت که برمی‌گشتند یکی‌یکی در اتاق‌های شهرک‌ المهدی از چشم هم پنهان می‌شدند و با خدا خلوت می‌کردند. آنجا یاد گرفتم که برای هر کاری باید دلیلی خداپسندانه داشته باشم و همه چیز را بر اساس تکلیف شرعی، نه التذاذ نفسانی، انجام دهم. بالاخره، عموم رزمندگان بچه‌های گشت و شناسایی را به جسارت و نترسی می‌شناختند و همین جا بود که شیطان سراغ انسان می‌آمد.