بریده‌هایی از کتاب مادربزرگ سلام می‌رساند و می‌گوید متاسف است

مادربزرگ چشمانش را می‌چرخاند. «این‌قدر شلوغش نکن. مثل مادرت نباش. فندک داری؟» السا می‌گوید: «من فقط هفت سالمه!» «تا کی می‌خوای هر دفعه همین بهانه رو بیاری؟» «تا وقتی که دیگه هفت‌ساله نباشم.»

مرگ هم باید همین‌طور باشد. انگار آدم در درونش سقوط می‌کند، بدون اینکه بداند کجا.

اگه از کسی متنفر باشی که در وجودش تنفر لونه کرده، بعد این احتمال وجود داره که تو هم مثل اون شی

برایش کاملاً بی‌تفاوت بود که کشمکش، میزان کارایی را پایین می‌آورد.

مامان از نظم دقیق خوشش می‌آید، مادربزرگ از بی‌نظمی دقیق.

مادربزرگ دروغ را «روایت دیگری از واقعیت» می‌نامد.

«اگه آدم نمی‌تونه چیز بدی رو از ذهنش پاک کنه، باید روی اون چیزهایِ خوبِ زیادی بپاشه.»

به‌نظر می‌آید که قضیه را زیاد جدی نگرفته است؛ احتمالاً چون هیچ قضیه‌ای را جدی نمی‌گیرد

در واقع اصلاً نمی‌خواهد نامهربان باشد، او فقط کمی عصبانی است.

اگر کسی چیزی را از آدم پنهان کند، آدم احساس حماقت می‌کند، و هیچ‌کس دوست ندارد احساس حماقت کند.

از همه‌جا بوی نان تازه به مشام می‌رسد.

«بریت – ماری همیشه این‌طوری نبوده. اون فقط... تنهاست.» «ولی کِنت رو که داره!» مامان آن‌قدر مژه می‌زند که چشمانش تقریباً بسته می‌شوند. «عزیزم، تنهایی شکل‌های مختلفی داره.»

«اگه آدم نمی‌تونه چیز بدی رو از ذهنش پاک کنه، باید روی اون چیزهایِ خوبِ زیادی بپاشه.»

مادربزرگ آدم پخته‌ای است.

می‌داند اگر کوچک‌ترین تلاشی در این راه بکند، حتماً از جرج خوشش خواهد آمد. همه او را دوست دارند. این ابرنیروی اوست. ولی می‌ترسد وقتی نصفه‌ونیمه به دنیا بیاید، جرج او را فراموش کند و از حضور او در خانه دلخور شود. بنابراین بهتر است از همان ابتدا سعی کند از جرج خوشش نیاید. وقتی از یک نفر خوشت نیاید، او نمی‌تواند به تو آسیب بزند.

«اگه آدم نمی‌تونه چیز بدی رو از ذهنش پاک کنه، باید روی اون چیزهایِ خوبِ زیادی بپاشه.»

آدم می‌تواند سال‌ها مادربزرگش را دوست داشته باشد، بدون اینکه واقعاً چیزی درباره‌ی او بداند.

تمام هیولاها از همان ابتدا هیولا نبوده‌اند. تعدادی از آن‌ها به خاطر غم و غصه‌هایشان هیولا شده‌اند.

ولی بعد دوباره شیرینی می‌خورند و مونوپولی بازی می‌کنند، و دیگر جایی برای بداخمی باقی نمی‌ماند.

انگار که اسپایدرمن، که یکی از قهرمانان مورد علاقه‌ی الساست، رقیبی داشته باشد، اسمش را بگذاریم «سکندری‌خورمَن»