بریده‌هایی از کتاب رک ترین کتاب ممکن

کسی که می‌داند چگونه فکر کند، سعی می‌کند خودش فکر کند تا راه‌حل مسائلش را پیدا کند. او از روش‌های استنتاج استفاده می‌کند و هماهنگی ذهنی و روان‌سازی عملکرد زندگی‌اش را در نظر می‌گیرد. او برای گسترش دانشش کتاب می‌خواند، ویدئو می‌بیند و هر اطلاعات در دسترسی را مصرف می‌کند. این فرد به دنبال دانش می‌گردد؛ چون دانش او را با دیدگاه‌های گوناگون آشنا می‌کند و پرورش چگونه‌فکرکردن نیازمند بزرگ‌ترین مجموعهٔ ممکن از دیدگاه‌های مختلف است.

میل به ثابت‌کردن چیزی به دیگران نیازمند این است که برای «دیگران» واقعاً اهمیت داشته باشد؛ در حالی که برایشان اهمیتی ندارد. فقط تویی که برایت مهم است سرانجامت چه می‌شود. تنها چیزی که برای آن‌ها مهم است، این است که سرانجامِ خودشان چه می‌شود.

خیلی وقت‌ها به این سبب از بعضی مسائل آسیب می‌بینی و دست به کارهای به‌شدت احمقانه می‌زنی که از زاویهٔ اشتباه به آن‌ها نگاه می‌کنی. درک مهم است، دوست من. این‌که چگونه به چیزی نگاه می‌کنی، مهم است.

هر موفقیتی ثابت می‌کند که چیزی را خلق کرده یا به آن مسلط شده‌ای. این یعنی نه‌تنها از نظر دانش چیزی به دست آورده‌ای، بلکه عادت‌های نظم، سخت‌کوشی، اولویت‌بندی و تمرکز را در خود ایجاد کرده‌ای. این عادت‌ها تقریباً در تمام جنبه‌های زندگی به دردت خواهند خورد. علاوه بر این، موفقیت خودباوری زیادی به وجود می‌آورد: «می‌تونم انجامش بدم؛ چون قبلاً هم انجامش دادم.» این فکر فوق‌العاده انتهای ذهنت می‌ماند و راهنمایی‌ات می‌کند.

باید بپذیری که آدمی. همهٔ این چیزها را تجربه خواهی کرد. بالأخره روزی کلاهت را برمی‌دارند، به تو خیانت می‌کنند و ناعادلانه با تو رفتار خواهند کرد. بالأخره زمانی خودت باعث می‌شوی کس دیگری خیلی از این حس‌ها را پیدا کند؛ هرقدر هم به خودت بگویی آدم خوبی هستی. همچنین زمان‌هایی می‌رسد که احساس مزخرفی دربارهٔ خودت پیدا می‌کنی. ممکن است فکر کنی آدمی تنها، زشت، نخواستنی، شکست‌خورده و اساساً کثافتی. حقیقت این است که این‌ها فقط احساس است.

عیبی ندارد اگر احساس درد کنی

آدم‌ها می‌آیند و می‌روند. چند نفر از آن‌ها را می‌خواهی راضی نگه داری؟

والدینِ بی‌نقص مال فیلم‌هاست

شاید بارها در زندگی‌ت گفته باشی: «چقدر این مردم خرن!» ولی هیچ‌کس خر به دنیا نمی‌آید. ما ندانسته تصمیم می‌گیریم خر باشیم؛ چون به ما چگونه‌فکرکردن را یاد نداده‌اند. وقتی این دانش را از مردم بگیریم، ناخودآگاه فکر می‌کنند چیزی که از والدین، محیط و واکنش‌های احساسی یاد گرفته‌اند، یادگیری‌های حقیقی است.

قهرمان‌های تو آدم‌اند. این یعنی مهم نیست چقدر مسحورکننده، تأثیرگذار، قدرتمند، ثروتمند، ستودنی، مشهور یا محترم باشد. آن‌ها هم مثل تو احساس و ضعف دارند. آن‌ها هم مثل همه گریه می‌کنند، غر می‌زنند و ناله می‌کنند. آن‌ها هم تلاش می‌کنند خیلی کارها را انجام دهند و مأیوس می‌شوند. آن‌ها هم شیاطین درونی دارند. آن‌ها هم با خودشان فکر می‌کنند: «فایدهٔ این کارها چیه؟!» و موفقیت‌هایشان را زیر سؤال می‌برند. آن‌ها هم پشیمانی دارند و آرزو می‌کنند کاش کاری را طور دیگری انجام داده بودند؛ یعنی اشتباه می‌کنند. هرچه نباشد، آن‌ها هم آدم‌اند. درست است؟

-کسی که یاد گرفته باشد چگونه فکر کند، وقتی با ایده‌ها یا افراد بیگانه مواجه می‌شود، به فهمیدن آن‌ها علاقه‌مند می‌شود. هم‌زمان اولین برداشت‌هایی را که ذهنش خلق کرده نیز بررسی می‌کند. او احساس نمی‌کند تهدید شده است؛ چون سال‌ها تمرین این‌که چگونه فکر کند، کنجکاوی و دیدگاهی محققانه در او ایجاد کرده است. ازاین‌رو هر فرد یا شیء یا ایده‌ای که ناآشنا باشد، به غذای فکر او تبدیل می‌شود.

ادراک تو از هرچیز، انتظارات تو از آن را به وجود می‌آورد.

موفقیت کاملاً وابسته به آمادگی توست. پس باور کن که موفقیت یک سفر است و قرار است شکست‌های زیادی را تجربه کنی. ایرادی ندارد. در نهایت، بهتر از آن می‌شوی که بشود نادیده‌ات گرفت. آن موقع است که برنده می‌شوی.

مردم بچه‌دار می‌شوند، چون به سنی رسیده‌اند که از نظر جامعه، بچه‌دارشدن کار درستی است. مردم بچه‌دار می‌شوند، چون ظاهراً استراتژی پایداری برای حفظ ازدواجشان به نظر می‌رسد

بگذار دنیایی را که این مدت در آن زندگی کرده‌ای، به تو معرفی کنم: دنیا برایت تره هم خرد نمی‌کند!

-هیچ‌کس این را به ما نمی‌گوید: زندگی خیلی چیزهاست که به خوشحالی ربطی ندارد

اگر آدم مسئولیت‌پذیری نباشد، به آدم‌های زیادی آسیب خواهد رساند و اگر بزرگ شود و آدمی عوضی از آب دربیاید، به‌طور غیرمستقیم مسئولیت آسیب‌دیدن تمام افرادی که آن عوضی قرار است بهشان آسیب برساند، با شماست.

چرا والدین اغلب محصولی تولید می‌کنند که برای مواجهه با چالش‌های این دنیا آماده نیست؟

از آنجا که شخص از طریق جذب یاد می‌گیرد، پدر و مادر و محیط به معلم دوم تبدیل می‌شوند. آن‌ها به‌جای این‌که به شخص یاد بدهند چگونه فکر کند، یاد می‌دهند چه فکری بکند. معلم‌هایی به‌دردنخورند!

تو معتاد خوشحالی هستی و خوشحالی گذرا برایت خیلی بیشتر از احترام به خود و سلامت روان و آرامش کلی در زندگی‌ات ارزش دارد؛ برای همین می‌گویی: «گور باباش!» و باز به سراغ همان خوشحالی گذرا می‌روی!