بریده‌هایی از کتاب رک ترین کتاب ممکن

مسئله این است که اگر برای خاص‌بودن، به نظر دیگران تکیه کنی، این به هنجار زندگی‌ات تبدیل می‌شود و بعد از آن، نیازی فلج‌کننده خواهد شد.

نگو: «می‌خوام عالی باشم تا اون‌ها رو تحت‌تأثیر قرار بدم»؛ بلکه بگو: «می‌خوام عالی باشم تا خودم از خودم راضی باشم.» این کلمه را باید همیشه در ذهن داشته باشی: «خودم». این تو هستی، کسی که تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد، و این زندگی مال توست.

به ما چگونه‌فکرکردن را یاد نداده‌اند. وقتی این دانش را از مردم بگیریم، ناخودآگاه فکر می‌کنند چیزی که از والدین، محیط و واکنش‌های احساسی یاد گرفته‌اند، یادگیری‌های حقیقی است

«بی‌خیال رفیق! آدم‌ها عجیب‌ان. لازم نیست درکشون کنی یا کسی رو سرزنش کنی.»

باید بفهمی که این شکست‌ها فقط مسیر سفر را عوض می‌کنند، نه مقصد آن را.

این دنیا پر از آدم‌هایی است که به‌شکل دوست و معشوق و خیرخواه وارد زندگی‌ات می‌شوند، به شکل چسبِ احساسی، رؤیایی در بسته‌بندی مرتب و آب‌نباتی از جنس آرزو، به‌شکل ناجی، دلال و فروشنده. می‌خواهیم دربارهٔ همهٔ این‌ها حرف بزنیم. در هر صورت، وقتی زمانش برسد، خیلی از آن‌ها از تو کاملاً سوءاستفاده خواهند کرد، احساسات معصومانه‌ات را خواهند گرفت و دنیایت را دگرگون خواهند کرد.

به خودت اجازه بده درد را حس کنی و با احترام، و نه با ترس، آن را بپذیر. این تنها مرهمی است که درد نیاز دارد: پذیرش. از آنجا به بعد، درد فروکش می‌کند.

تا زمانی که زنده و فعال باشی، هنوز احتمال این‌که جزو برترین‌ها و حتی عالی‌تر از آن‌ها باشی، وجود دارد. کاملاً به تلاش خودت بستگی دارد که به آن مهارت مسلط شوی. اگر تصمیم بگیری چیزی را بخواهی، دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند جلویت را بگیرد.

زمان می‌گذرد، آدم‌ها می‌روند و تو تنها کسی هستی که با خودت می‌مانی.

همیشه به خاطر داشته باش: وظیفهٔ تو درک آدم‌ها نیست؛ بلکه درک و مراقبت از خودت است.

کار نمی‌کنی، چون هرچیزی به‌جز کار خوشحالت می‌کند.

عدم‌پذیرش طبیعی است و من نباید به خودم بگیرم؛ چون آدم‌ها عجیب‌اند. چه‌کسی می‌داند در سرشان چه می‌گذرد! فهمیدنش هم کار من نیست.

گور بابای فعالیت‌هایی که برای فرار از وظایف و تعهدات زندگی‌ات انجام می‌دهی. این فعالیت‌ها در بلندمدت به زندگی‌ات گند می‌زند.

اگر آدم‌ها محصول کارخانه بودند، آن وقت آدم‌هایی که ما اطرافمان می‌بینیم، واقعاً محصولاتی بی‌کیفیت‌اند.

اینکه کسی سنش بیشتر است، دلیل نمی‌شود که از پسِ زندگی هم برآمده باشد. در بیشتر مواقع، آدم‌های مسن‌تر بچه‌هایی هستند که سنشان بالا رفته است.

دلیل مغزداشتن این است که خطا را به کمترین حد ممکن برسانی، نه این‌که تا ابد با آن درگیر باشی

اگر می‌خواهی به موفقیت برسی، باید انتظار تغییرات زیادی را داشته باشی

وظیفهٔ والدین این است که کمک کنند وقتی بزرگ می‌شوی هم آدمی توانا شوی، هم از نظر کاری و هم از نظر فکری. پدر و مادر تو چنین کاری کرده‌اند؟

چالش‌دیدن هرچیز مستقیماً در غرورت تأثیر می‌گذارد و این‌که فکر می‌کنی به آن علاقه‌ای داری یا نه، اهمیت خودش را از دست می‌دهد

همین کل ماجراست، این‌که تو کنترل کامل اعمال و تصمیماتت را برعهده داشته باشی.