بریده‌هایی از کتاب رک ترین کتاب ممکن

اگر دلت برایشان تنگ می‌شود، برای این است که یک زمانی خوشحالت می‌کردند. دلت برای آن خوشحالیِ بخصوص تنگ می‌شود، نه خود آن‌ها. به‌محض این‌که همان حس را با کس دیگری پیدا کنی، حضور آن‌ها را نادیده خواهی گرفت.

دنیا برایت تره هم خرد نمی‌کند!

میل به ثابت‌کردن چیزی به دیگران نیازمند این است که برای «دیگران» واقعاً اهمیت داشته باشد؛ در حالی که برایشان اهمیتی ندارد. فقط تویی که برایت مهم است سرانجامت چه می‌شود. تنها چیزی که برای آن‌ها مهم است، این است که سرانجامِ خودشان چه می‌شود.

بنابراین تماشای بی‌پایان ویدئو، بازی‌کردن به‌سبب نیازی فلج‌کننده به هیجان، ول‌گشتن با دوستان از روی عادت، یا از روی نیاز پیامک‌دادن به این‌وآن برای برقراری رابطه، شاید به‌نظر در دستهٔ لذت تجربی قرار بگیرد؛ ولی در واقع تویی که نتوانسته‌ای زندگی مزخرفت را جمع کنی و در نتیجه دنبال کسی می‌گردی که به‌جای تو مشکلاتت را حل کند یا فعالیتی که باعث شود آن‌ها را فراموش کنی.

شاید بگویی آدم‌ها پیچیده‌اند یا با این حرف موافقت کنی؛ چون به‌نظر منطقی‌ترین جواب است. فرق بین «دانستن» و «درک‌کردن» این است: جواب‌های منطقی زیادی می‌دانی؛ ولی این جواب‌ها را به کار نمی‌بری؛ چون آن‌ها را درک نمی‌کنی. برای درک یک چیز، آن چیز باید ریشه در منطق خودت داشته باشد. دانش را می‌توان از دیگران وام گرفت؛ ولی درک را نمی‌توان وام گرفت.

خیلی از این‌ها وظیفهٔ پدر و مادرت بوده! نمی‌خواهم حرف بدی دربارهٔ آن‌ها بزنم. فقط می‌گویم اگر آدم‌ها محصول کارخانه بودند، آن وقت آدم‌هایی که ما اطرافمان می‌بینیم، واقعاً محصولاتی بی‌کیفیت‌اند. پس واضح است که پدر و مادرها بدجوری در انجام‌وظیفه‌شان گند زده‌اند.

این کلمه را باید همیشه در ذهن داشته باشی: «خودم». این تو هستی، کسی که تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد، و این زندگی مال توست. اگر به دیگران تکیه می‌کنی، غیرمستقیم دیگران کنترلت می‌کنند؛ در حالی که دیگران برایت تره هم خرد نمی‌کنند.

روزی که به گروهی از افراد که برای جلب‌توجهِ فردی با هم رقابت می‌کنند، نگاه کنی و فکر کنی نمی‌خواهی در آن بازی نقش داشته باشی، روزی است که در جنگ روانیِ زندگی پیروز می‌شوی. منظورم وقتی است که به آن آدمی که می‌خواهی تحت‌تأثیر قرار بدهی، نگاه کنی و یک انسان ببینی، یک انسان و نه بیشتر، شبیه همهٔ آدم‌هایی که می‌شناسی. اگر آن‌ها قدرتِ دادن فرصت‌هایی را که می‌خواهی دارند، روی توانایی‌هایی تمرکز کن که باعث می‌شود آن فرصت را به کسی بدهند. فکرِ خدمت‌کردن به آن افراد را بگذار دم کوزه.

هرچیزی را که به مذاقت خوش می‌آید و دوست داری یاد بگیری، تحسین کن و کم‌کم تلاش کن تا همان را در اعمالت به کار ببری. تو «خودِ» خودت را داری. باید به چیزی تبدیلش کنی که بتوانی به آن افتخار کنی و از آن راضی باشی. برای انجام‌دادن این کار، باید از همه یاد بگیری.

می‌خواهی خاص باشی. این خاص‌بودن به ظاهر ربطی ندارد؛ بلکه مربوط به توانابودن است. با توانابودن خاص می‌شوی. وقتی تصمیم گرفتی توانا باشی، کم‌کم هر کاری را که می‌کنی، یک چالش ببین.