بریده‌هایی از کتاب رک ترین کتاب ممکن

برای این‌که چگونه‌فکرکردنت را پرورش دهی، باید روی محتویات مشکل تمرکز کنی و مطلقاً به قضاوت‌ها و تعصب‌ها و پیش‌داوری‌های خودت توجه نکنی.

چالش‌دیدن هرچیز مستقیماً در غرورت تأثیر می‌گذارد و این‌که فکر می‌کنی به آن علاقه‌ای داری یا نه، اهمیت خودش را از دست می‌دهد

اگر تصمیم بگیری چیزی را بخواهی، دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند جلویت را بگیرد.

عدم‌پذیرش طبیعی است و در زندگی رخ می‌دهد.

«انگیزهٔ مسئولانه» یعنی والدین بفهمند زمانی که اساس شخصیت بچه شکل می‌گیرد، آن‌ها قوی‌ترین تأثیر را دارند و این‌که برای آماده‌کردن بچه، والدین اول باید خودشان را آماده کنند.

مسئله این است که اگر برای خاص‌بودن، به نظر دیگران تکیه کنی، این به هنجار زندگی‌ات تبدیل می‌شود و بعد از آن، نیازی فلج‌کننده خواهد شد.

حالا که آدم‌بزرگ شده‌ای، خودتی و خودت. باید با دنیایی کنار بیایی که ارزش خودت و ثروتت را تعیین می‌کند؛ وقتی از آدم‌هایی که دوست داری جواب رد می‌شنوی، عزت‌نفست را ترمیم کنی؛ خودت را با حس ناامنی و فکرهایی پر کنی که از مقایسهٔ خودت با استانداردهای نامعلوم به ذهنت می‌رسد؛ و در آخر، احساسات منفی‌ای را به کار بگیری که واکنشی در برابر شکست و دل شکستگی و نرسیدن به آرزوها می‌دانی. بله، تو این بلاها را سر خودت می‌آوری، دنیا این بلا را سرت می‌آورد و همین بلا را سر همه می‌آورد

وقتی از آدم‌هایی که دوست داری جواب رد می‌شنوی، عزت‌نفست را ترمیم کنی؛ خودت را با حس ناامنی و فکرهایی پر کنی که از مقایسهٔ خودت با استانداردهای نامعلوم به ذهنت می‌رسد؛ و در آخر، احساسات منفی‌ای را به کار بگیری که واکنشی در برابر شکست و دل شکستگی و نرسیدن به آرزوها می‌دانی. بله، تو این بلاها را سر خودت می‌آوری، دنیا این بلا را سرت می‌آورد و همین بلا را سر همه می‌آورد.

خودت را مقایسه می‌کنی، چون می‌خواهی از آن‌ها بهتر باشی. و بیشتر زمانی این کار را می‌کنی که می‌خواهی در نظر آدمِ بخصوصی، از دیگران بهتر باشی. بنابراین دراین‌باره ارزش خود را از نظر کسانی می‌بینی که می‌خواهی در نگاهشان فوق‌العاده باشی. این افراد کسانی‌اند که قدرتمندند و تأیید و تصدیق آن‌ها چیزی است که ارزشت را تعیین می‌کند. پس روزی که مجبور شوی با کسی بهتر از خودت کار کنی، چه اتفاقی می‌افتد؟ یا با کسی که توانایی بالقوهٔ این را داشته باشد که از تو بهتر شود؟

برای برد واقعی، تمرکزت باید نه روی برد باشد و نه روی باخت؛ بلکه باید بر یادگیری متمرکز شوی. کم‌کم هرچه را یاد می‌گیری، از زاویه‌دید کارکرد و فرصت و توانایی می‌بینی

«انگیزهٔ مسئولانه» یعنی والدین بفهمند زمانی که اساس شخصیت بچه شکل می‌گیرد، آن‌ها قوی‌ترین تأثیر را دارند و این‌که برای آماده‌کردن بچه، والدین اول باید خودشان را آماده کنند. متأسفانه والدینِ این سیاره خیلی به این موضوع اهمیت نمی‌دهند.

-کسی که یاد گرفته باشد چگونه فکر کند، اغلب سؤال می‌کند، ایده‌ها و ایدئولوژی‌ها و روش‌هایی زندگی را که رابطه‌ای با آشنایی داشته باشد، غربال می‌کند و شاید رها کند. اگرچه آشنایی امن است، صحت را تضمین نمی‌کند.

اشتباهات هرچیزی را که برای پیروزی در جنگ نیاز داری، به تو یاد می‌دهد.

در بسیاری مواقع مردم فکر می‌کنند لازم نیست چیزی یاد بگیرند؛ چون فرض می‌کنند همه‌چیز را بلدند.

مردم بچه می‌آورند تا بچه‌شان بزرگ شود و آرزوهای بربادرفتهٔ خودشان را به واقعیت برساند!

اگر آدم‌ها محصول کارخانه بودند، آن وقت آدم‌هایی که ما اطرافمان می‌بینیم، واقعاً محصولاتی بی‌کیفیت‌اند. پس واضح است که پدر و مادرها بدجوری در انجام‌وظیفه‌شان گند زده‌اند.

یک نفر که واقعاً برایش اهمیت داری، می‌تواند جای هزاران نفری را بگیرد که ادعای دوستی دارند. پس می‌دانی باید چه‌کسی را نگه داری.

هروقت از کسی خوشت اومد، چیزی به‌اسم «تأیید» وجود داره که می‌تونه فردیتت رو از بین ببره.»

باید شنیدن جواب رد از دیگران برایت به‌اندازهٔ پِهن اهمیت داشته باشد.