بریده‌هایی از کتاب صد سال تنهایی

«بدبختی تازه، بدبختی قدیمی را از یاد انسان می‌برد.»

او آن‌قدر پیر شده بود که اعضای خانواده با او همچون یکی از آن جنازه‌های متحرکی که مانند شبح در اتاق‌ها می‌گردند و پا بر زمین می‌کشند و با صدای بلند روزگار خوش گذشته را به خاطر می‌آوردند رفتار می‌کردند؛ از آن افراد کهنسالی که کسی به آن‌ها توجه نمی‌کند و به یادشان نیست تا این که یک روز جسدشان را در رختخواب پیدا می‌کنند.

صدسال تنهایی گابریل گارسیا مارکز مترجم: سید حبیب گوهری‌راد

همواره زیر لب می‌گفت: «بهترین دوست آدم، کسی است که مرده باشد!»

از او پرسید عشق چگونه است و چه حسی دارد، و خوزه آرکادیو سریعا پاسخ داد: «مانند زلزله است!...»

از او پرسید عشق چگونه است و چه حسی دارد، و خوزه آرکادیو سریعا پاسخ داد: «مانند زلزله است!...»

«دانش، فاصله را از میان برده است

همه‌ی اشیاء جان دارند، تنها باید آن‌ها را بیدار کرد

«بدبختی تازه، بدبختی قدیمی را از یاد انسان می‌برد.»

«دانش، فاصله را از میان برده است... انسان به زودی قادر خواهد بود که در خانه‌اش تکیه بدهد و آن‌چه را که در هر نقطه از جهان روی می‌دهد، ببیند.»