بریده‌هایی از کتاب صد سال تنهایی

زمان نمی‌گذرد، بلکه در یک دایره به دور خود می‌چرخد و تکرار می‌شود

یک مرتبه از او پرسید عشق چگونه است و چه حسی دارد، و خوزه آرکادیو سریعا پاسخ داد: «مانند زلزله است!...»

«بدبختی تازه، بدبختی قدیمی را از یاد انسان می‌برد.»

بدان هیچ آرمانی در زندگی ارزش این همه حقارت و خواری را ندارد!»

نگرانی من از این است که می‌بینم تو با آن همه نفرتی که از نظامیان داشتی، با آن همه مبارزه بر ضد آن‌ها و آن همه تفکرات آرمانی خودت، در نهایت شبیه آن‌ها شده‌ای!

حتی شدیدترین و عمیق‌ترین عشق‌ها هم حقایقی ناپایدار هستند و عمری کوتاه دارند

ارواح حتی بعد از مرگ نیز آرامش ندارند و باز در جستجوی یافتن آن چه هستند که در دنیا به دنبالش بوده‌اند

آمارانتا گفت: «شما مردها چقدر عجیب هستید!... از یک طرف تمام عمر خود را به جنگ با کشیش‌ها سپری می‌کنید و از سوی دیگر به معشوقه‌تان کتاب دعا هدیه می‌دهید!»

بدان هیچ آرمانی در زندگی ارزش این همه حقارت و خواری را ندارد

یک لحظه دوستی، از یک عمر کینه ارزشمندتر است

«همه‌ی اشیاء جان دارند، تنها باید آن‌ها را بیدار کرد.»

شگفت‌انگیزش، آدمی زمینی بود که قادر نبود از امور جزئی زندگی روزمره بگریزد. از درد پیری گلایه می‌کرد، از ناچیزترین مشکلات مالی می‌نالید و مدت‌های طولانی بود که لبخند نمی‌زد، چون بر اثر بیماری اسکوربوت تمام دندان‌هایش ریخته بود. در آن نیمروز داغ و تبدار که ملکیادس از اسرار خود پرده برداشت، خوزه آرکادیو اطمینان یافت که دوستی عمیقی میان آن دو به وجود آمده است.

گفت: «روی زخم‌هایت سنگ داغ بگذار...»

گذشته چیزی جز دروغ نیست

بدون ترس از خدا سوال می‌کرد که آیا واقعا خیال می‌کند مخلوقاتش از آهن ساخته شده‌اند که بتوانند این همه درد و عذاب را تحمل کنند؟

بدون آن‌که احساساتی شود، به نزدیکان خود فکر کرد

«دوستان چیزی جز یک مشت کثافت نیستند!»

در خانه‌های خود نشسته بودند و با نگاهی مات و بازوانی به هم گره خورده به صدای گذشت زمان گوش می‌کردند، زمان بی‌پایان، زمانی که از بس به این باران خیره شده بودند، دیگر تقسیم آن به سال‌ها و ماه‌ها، و تقسیم روزها به ساعت‌ها از نظرشان بی‌فایده بود.

«گوساله‌ها... یادتان باشد زندگی بسیار کوتاه است!

یک لحظه دوستی، از یک عمر کینه ارزشمندتر است