بریده‌هایی از کتاب صد سال تنهایی

زمان نمی‌گذرد، بلکه در یک دایره به دور خود می‌چرخد و تکرار می‌شود

یک مرتبه از او پرسید عشق چگونه است و چه حسی دارد، و خوزه آرکادیو سریعا پاسخ داد: «مانند زلزله است!...»

«بدبختی تازه، بدبختی قدیمی را از یاد انسان می‌برد.»

بدان هیچ آرمانی در زندگی ارزش این همه حقارت و خواری را ندارد!»

حتی شدیدترین و عمیق‌ترین عشق‌ها هم حقایقی ناپایدار هستند و عمری کوتاه دارند

نگرانی من از این است که می‌بینم تو با آن همه نفرتی که از نظامیان داشتی، با آن همه مبارزه بر ضد آن‌ها و آن همه تفکرات آرمانی خودت، در نهایت شبیه آن‌ها شده‌ای!

ارواح حتی بعد از مرگ نیز آرامش ندارند و باز در جستجوی یافتن آن چه هستند که در دنیا به دنبالش بوده‌اند

آمارانتا گفت: «شما مردها چقدر عجیب هستید!... از یک طرف تمام عمر خود را به جنگ با کشیش‌ها سپری می‌کنید و از سوی دیگر به معشوقه‌تان کتاب دعا هدیه می‌دهید!»

بدان هیچ آرمانی در زندگی ارزش این همه حقارت و خواری را ندارد

یک لحظه دوستی، از یک عمر کینه ارزشمندتر است