بریده‌هایی از کتاب من زنده‌ام

- من زنده‌ام... بیمارستان الرشید بغداد معصومه آباد ۶۱/۲/۲۵

«واستعینوا بالصبر و الصلاه، إن الله مع الصابرین»

هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودال می‌ریزد مروارید صید نخواهد کرد.

شما خوب بندگی کنید، خدا هم خوب خدایی می‌کند. وقتی به خدا توکل‌ کردید نگران نباشید، تا لب پرتگاه می‌روید اما پرت نمی‌شوید، تا اعماق دریا می‌روید اما غرق نمی‌شوید، در شعله‌های آتش می‌افتید اما نمی‌سوزید. فقط به راه رفته‌تان یقین داشته باشید.

«تابوت مرا جای بلندی بگذارید تا باد برد سوی وطن بوی تنم را»

زندگی در اعتدال شکل می‌گیرد. نه افراط، نه تفریط.

اولین مرحله‌ی خداشناسی، معرفت به خود است. اولین سؤال را از خودتان بپرسید. از خود بپرسید من کیستم؟ من واقعی خودتان را بشناسید که تکه‌ای از خدا هستید. از جزء به کل برسید. خود را بخشی از خدا بدانید و از شناخت این «من» به شناخت خدای بزرگ برسید. با منِ خود آشنا شوید.

می‌زدیم و آفتاب که لب دیوار می‌رسید مادرم می‌گفت: چه معنی داره دختر تا لنگ ظهر بخوابه. و آقا در تکمیل حرف مادرم به پسرها می‌گفت: مرد، زیر لحافِ آفتاب‌زده، تنبل و بی‌عار می‌شه.

چه باید کرد هم بایستی امروز شهید شویم تا فردا بماند و هم باید بمانیم که فردا شهید نشود

کاش دنیا بداند گوشت تن رضا رضایی از شدت شکنجه‌ها چنان شکافته بود که کابل‌های بعثی‌ها به استخوان‌های او می‌پیچید اما عطش‌شان فرو نمی‌نشست. بر زخم‌هایش نمک ریختند و باز راضی نشدند و تن شرحه‌شرحه‌اش را روی خرده شیشه‌ها غلتاندند و دست آخر او را به برق وصل کردند. کاش دنیا جسم رضا را می‌دید و به سازمان‌های بشردوستانه هبوط انسانیت را نشان می‌داد.

مردم بلد نبودند بجنگند.

بر پیشانی ملت ایران از کوچک و بزرگ مُهر داغ سیاست زده شده بود.

در آخرین صحبت از دوستان می‌خواهم که نیازهای هر زمان را به خوبی درک کنند و بدانید که اسلام وسیع‌تر از برداشت‌های سطحی است و سعی کنید فرهنگ و جامعه و سنت این مردم را بخوبی مطالعه و درک کنید و از انزوا پرهیز کنید

با خودم گفتم: جنگ مسئله‌ی ریاضی نیست‌ که درباره‌اش فکر کنی‌ و بعد حلش کنی، جنگ اصلاً منطقی ندارد که با منطق بخواهی با آن کنار بیایی. جنگ، کتاب نیست که آن را بخوانی. جنگ، جنگ است. جنگ حقیقتی عریان است که تا آن ‌را نبینی و دست به آن نکشی، درکش نمی‌کنی.

در راه بمانید، اما جا نمانید. در راه ماندن بهتر از جا ماندن است

شرافت گوهر ذی‌قیمتی است که آن را به بهای آزادی هم نمی‌فروشیم

شما خوب بندگی کنید، خدا هم خوب خدایی می‌کند. وقتی به خدا توکل‌ کردید نگران نباشید، تا لب پرتگاه می‌روید اما پرت نمی‌شوید، تا اعماق دریا می‌روید اما غرق نمی‌شوید، در شعله‌های آتش می‌افتید اما نمی‌سوزید. فقط به راه رفته‌تان یقین داشته باشید.

آدم‌ها در لحظه‌ی ترس خیلی به خدا نزدیک‌تر می‌شوند. اصلاً این ترس است که به یاد آدم‌ها می‌آورد همه‌ چیز دست‌ خداست

گفتم: آقا جا ماندیم، لطفاً دوباره بگویید. فکر کردم مثل همیشه و همه جا که استاد می‌گوید و شاگرد می‌نویسد باید مطالب را بنویسم. او شمرده‌تر‌ گفت: در راه بمانید، اما جا نمانید. در راه ماندن بهتر از جا ماندن است. این ابیات نوشتنی نیست، فهمیدنی است. هر قدر فهمیدید، بنویسید. راز فهمیدن از خود فانی شدن و در دوست باقی شدن است. من عرف نفسه فقد عرف ربه. اولین مرحله‌ی خداشناسی، معرفت به خود است.

انقلاب پیروز شده بود اما خانم سبحانی همچنان مدیر مدرسه بود. هر روز سر یک موضوع شاخ به شاخ می‌شدیم. از اینکه کتابخانه به انجمن اسلامی مدرسه تبدیل شده بود و هر روز تعداد کسانی که عضو می‌شدند و برایشان کارت عضویت صادر می‌کردم بیشتر و بیشتر می‌شد عصبانی بود. ‌ کتابخانه از کتاب‌های عبث پاک شد. برگزاری نمایشگاه کتاب برنامه‌ی هر ماه بود. سلمان و سید به قم می‌رفتند و کتاب‌های دینی می‌آوردند چون بچه‌ها همه تشنه‌ی این کتاب‌ها بودند.