بریده‌هایی از کتاب من زنده‌ام

خدا را به آن جرعه‌های شیر پاکی که به دهان آن بچه می‌ریختم قسم دادم: خدایا من هشت پسر دارم و همه در جنگ و خط مقدم می‌جنگند. اگر قرار است سهمی از امانت تو را بدهم یکی از پسرهایم را می‌دهم اما او را زنده به من برگردان. مادر من بهای آزادی تو را خون یکی از برادرانت گذاشتم.

کلمات آنقدر قدرت داشتند که هم جان می‌دادند و هم جان می‌گرفتند. کلمات هم صدا و هم نگاه داشتند و می‌توانستند ما را آرام یا متلاطم کنند. آنجا بود که معجزه‌ی کلمه را دریافتم و فهمیدم چرا معجزه‌ی پیامبر ما کلمه و کتاب بود.

وقتی لباس زندان را پذیرفتی و دست‌هایت را برای بسته شدن تقدیم کردی، زندان و تسلیم را پذیرفته‌ای و دیوار برای همیشه بخشی از دارایی‌ و زندگی تو می‌شود و دیگر هیچ حادثه‌ و اتفاقی را از خارج از این سلول‌ها رصد نمی‌کنی. دیگر تو ربطی به رخدادهای بیرون نداری و رخدادهای بیرون هم به تو ارتباطی ندارند. آن‌وقت است که ضربه‌های دیوار تو را عصبانی می‌کند و مثل دیوار بی‌صدا و ساکت می‌شوی و فردا و آزادی برایت بی‌معنی می‌شود.

وقتی انسان متولد می‌شود یعنی خداوند او را رسماً به دنیا دعوت کرده است. پس تارک دنیا شدن معصیت عظمی است.

گفتم: آخه تو این آتیش و خون من دنبال کاغذ و قلم و نامه نوشتن باشم، چی بنویسم؟ گفت: بابا چقدر برای دو کلمه نوشتن چانه می‌زنی. نگفتم شاهنامه بنویس، فقط بنویس «من زنده‌ام» .

کاش دنیا بداند گوشت تن رضا رضایی از شدت شکنجه‌ها چنان شکافته بود که کابل‌های بعثی‌ها به استخوان‌های او می‌پیچید اما عطش‌شان فرو نمی‌نشست.

هربار که به نفس‌نفس می‌افتادم می‌گفت: راه کوتاه و سهل شده. به مقصد نگاه کن، آرزوها قشنگ نیستند، این فاصله‌ی رسیدن به آرزوهاست که قشنگ است.

هر وقت بعثی‌ها در سلول ما را باز می‌کردند صدای فریاد کسی را می‌شنیدیم که می‌گفت: «نصر من‌ الله و فتح قریب» و بچه‌های دیگر هم جواب می‌دادند و «بشر المؤمنین» . نمی‌دانستیم کسی که نسبت به باز شدن در سلول ما واکنش و حساسیت نشان می‌دهد کیست اما بعدها فهمیدیم او وزیر نفت محمدجواد تند‌گویان است.

چند روز بعد از اقامتمان لباس‌هایی آوردند که شبیه لباس‌های خواب و بلند و گل منگلی بود. گفتند این لباس زنان زندانی است. اما ما به هیچ عنوان لباس‌ها را نپذیرفتیم. دوست نداشتیم آنها ما را در لباس غیررسمی و راحت حتی بدون کفش و جوراب ببینند. اگر چه از جوراب‌هایمان به عنوان لوازم بهداشتی استفاده می‌کردیم. همیشه در حال آماده‌باش بودیم.

ارزش هر انسانی به میزان رنجی است که از این دنیا می‌برد. «الدنیا سجن المومن» .

امام رضا (ع) می‌فرماید: اگر علاقه داری در ثواب شهدای کربلا شریک باشی، هرگاه یاد کردی بگو: ای کاش با آنها بودم و آنگاه به سعادت بزرگی نائل خواهی شد.

همانقدر که در آغاز اسارت غافلگیر شده بودم که چگونه در خاک میهنم، در شهر خودم، جلو چشم همه‌ی برادرانم نیروهای بعثی از زیر لوله‌های نفت مثل قارچ سر بلند کردند و مرا به اسارت بردند، آزادی هم مثل یک فرود اضطراری سخت مرا غافلگیر کرده بود.

ناجوانمردتر از عراقی‌ها خودی‌هایی بودند ‌که به بهای چند نخ سیگار، چوب حراج به انسانیت و مردانگی و غیرت می‌زدند.

امام رضا (ع) می‌فرماید: اگر علاقه داری در ثواب شهدای کربلا شریک باشی، هرگاه یاد کردی بگو: ای کاش با آنها بودم و آنگاه به سعادت بزرگی نائل خواهی شد.

امروز که قدرت جوانی دارید و اراده‌ی قوی و درخت معصیت در شما تنومند نیست، نیت‌ها و قدم‌هایتان را برای خدا خالص کنید.

جنگ مسئله‌ی ریاضی نیست‌ که درباره‌اش فکر کنی‌ و بعد حلش کنی، جنگ اصلاً منطقی ندارد که با منطق بخواهی با آن کنار بیایی. جنگ، کتاب نیست که آن را بخوانی. جنگ، جنگ است. جنگ حقیقتی عریان است که تا آن ‌را نبینی و دست به آن نکشی، درکش نمی‌کنی.

دخترم رنج و درد همزاد آدمی است. سختی‌ها آدم را بزرگ و عاقل می‌کند و آدم هر چه بزرگ‌تر می‌شود مشکلاتش هم با خودش بزرگ می‌شوند. باید بدانی راه‌حل مشکلات در خود مشکلات است، فقط باید با تفکر و تلاش آن را پیدا‌ کنی. آن وقت می‌توانی بر مشکلاتت غلبه ‌کنی.

چطور فرزندان ما باید باور کنند کشورهایی که اسلحه در اختیار صدام می‌گذاشتند، تغییر روش داده‌اند و دوستدار صلح و مدافع حقوق بشر شده‌اند؟

دخترم! درد عصاره‌ی رشد و تعالی آدمی است. ارزش هر انسانی به میزان رنجی است که از این دنیا می‌برد. «الدنیا سجن المومن» .

به راستی مرگ چه ارزان شده بود!