بریده‌هایی از کتاب من زنده‌ام

گول قشنگی کسی یا چیزی را نخورید. بعضی‌ها مثل گل خرزهره قشنگ هستند اما با ده من عسل هم نمی‌شود آنها را بخوری.

راه کوتاه و سهل شده. به مقصد نگاه کن، آرزوها قشنگ نیستند، این فاصله‌ی رسیدن به آرزوهاست که قشنگ است

اگه یه روز بیدار شدی و دیدی هیچ جات درد نمی‌کنه، بدون که مُردی. درد مال آدم زنده‌س. آدم با درد به دنیا می‌آد.

بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران

بابا چقدر برای دو کلمه نوشتن چانه می‌زنی. نگفتم شاهنامه بنویس، فقط بنویس «من زنده‌ام» . نمی‌دانستم چرا باید بنویسم من زنده‌ام. با این حال بی‌اختیار با انگشت در خیال خودم روی پایم نوشتم: «من زنده‌ام» .

جمله‌ای که به سختی ادا کرد این بود: به دخترم سمیه بگویید پدرت با چشمان باز شهید شد و به آرزویش رسید. قلبم از شنیدن این جملات آتش گرفته بود

بشر در هر گوشه‌ای از این دنیا برای حفظ آرامش خود ایدئولوژی و تفکری دارد و ما باید به این تفکر احترام بگذاریم.

«وقتی یادگرفتی سوزن را نخ کنی یعنی سرنخ زندگی را به دست گرفته‌ای»

خانم حاصلی ‌که تابستان‌ها در مسجد درس قرآن می‌داد دبیر ریاضی مدرسه‌ی دخترانه ‌بود. وقتی مطلع شد که من هم به هراچیک ریاضی درس می‌دهم خیلی خوشحال شد اما همیشه قبل از پاسخگویی به سؤالات دینی من می‌گفت: باید اول سؤال را اصلاح و پالایش کرد. چرا که حسن‌السؤال نصف‌الجواب است.

به روح بلند شهید محمدجواد تندگویان که همه‌ی وجودش غیرت و شرف بود و هر بار که بدطینتان در سلول ما را باز می‌کردند فریاد می‌کشید «نصر من ‌الله و فتح قریب» هر کس صدای مرا می‌شنود فریاد بزند «و بشّر المومنین» . وقتی پیکر این شهید غریب به ایران رسید استخوان‌های شکسته و درهم‌ریخته‌ی سر و تنش دشمن زبون را رسواتر کرد.

محمودی گفت: حسین عرب است و مال ماست، جنگ آنها جنگ اعراب با اعراب بوده است به شما چه ربطی داشته؟

برای روزی که قرار شد یکدیگر را خفه کنیم به دردمان می‌خورد!

هر وقت بعثی‌ها در سلول ما را باز می‌کردند صدای فریاد کسی را می‌شنیدیم که می‌گفت: «نصر من‌ الله و فتح قریب»

«زن با یک دست گهواره را و با دست دیگر دنیا را تکان می‌دهد» .

قدم به دنیای خواب برای زندانی، کلید گنجی است که می‌تواند همه‌ی واقعیت‌ها را خرد و خمیر کند.

راستی ‌که چقدر روضه‌های بی‌بی باطن او را صیقل داده و ضمیرش را روشن کرده بود.

تفاوت‌ها همیشه جذابند. تفاوت‌ها لزومأ باعث جدایی نیستند و گاهی باعث رشد می‌شوند.

من زنده‌ام که فراموش نکنیم جنگ تحمیلی هشت‌ساله‌، جنگ دنیا با ایران بود و دفاع ما یک دفاع یک‌تنه بود. میگ‌ و میراژهایی که بمب بر سر ما می‌ریختند هدیه‌ی شوروی و فرانسه بودند و مواد اولیه‌ی بمب‌های شیمیایی گاز خردل و سیانور، تحفه‌ی آلمان به رژیم بعث عراق بود. هواپیماهای خبرچین آواکس و ناوهایی که نفت‌کش‌های عربستان و کویت را اسکورت می‌کردند، همه چشم‌روشنی آمریکا به صدام بود. آنها با ناوچه‌هایی که به رژیم بعثی عراق پیشکش می‌کردند با هواپیماهای سوپراتاندار به سکوهای نفتی ما حمله‌ور می‌شدند. ناجوانمردانه‌تر اینکه این جنگ، فقط جنگ سرباز و ارتش نبود بلکه آنها دامنه‌ی جنگ را به تمام شهرها و خیابان‌ها و مردم بی‌سلاح و بی‌دفاع کشانده بودند و با موشک‌های نه متری و دوازده متری، کوچه‌های دو متری را مورد اصابت قرار می‌دادند تا هیچ جان‌پناهی برای کودکان، مادران و غیرنظامیان باقی نگذارند. حالا چطور فرزندان ما باید باور کنند کشورهایی که اسلحه در اختیار صدام می‌گذاشتند، تغییر روش داده‌اند و دوستدار صلح و مدافع حقوق بشر شده‌اند؟

درد مادرت تمامی‌نداشت. کم‌کم ترس وجودم را گرفت. آدم‌ها در لحظه‌ی ترس خیلی به خدا نزدیک‌تر می‌شوند. اصلاً این ترس است که به یاد آدم‌ها می‌آورد همه‌ چیز دست‌ خداست.

مغازه‌ها همه‌ی موجودیشان را یا مجانی می‌دادند یا به کمترین بها می‌فروختند.