بریده‌هایی از کتاب آیین زندگی

هیچ ناملایمتی، فراتر از تحمل انسان نیست.

آشکار است که شرایط به تنهایی موجبات خوشبختی یا ناشادی ما را فراهم نمی‌آورد بلکه نحوه عکس‌العمل ما نسبت به شرایط مختلف است که احساسات ما را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

شوپنهاور اینگونه بیان می‌کند: «مهمترین چیز برای توشه سفر زندگی، مقادیر زیادی رضایت است.»

هر اتفاقی بیفتد باشد، به زندگی‌ات ادامه بده. اندوه‌های شخصی‌ات را زیر لبخندی پنهان کن و زندگی‌ات را ادامه بده.»

«بیایید به گذشته نگاه کنیم و از خودمان بپرسیم با توجه به آمار، احتمال وقوع آنچه مرا مضطرب کرده است، چقدر است؟»

آیا ما هم شبیه آن درخت نیستیم که مصائب بزرگ را پشت سر می‌گذاریم ولی در مقابل مشکلات کوچکی که به راحتی می‌توانیم نابودشان کنیم نابودشان کنیم سر خم می‌کنیم؟

کردند. موریانه‌ها با حملات ریز ولی پیاپی خود تنه درخت را خورده و از درون آن را تهی کردند. درخت غول پیکری که در مقابل صاعقه و طوفان و گذشت زمان ایستاده بود، به دست حشراتی نابود شد که می‌توان آنها را لای انگشت‌ها له کرد.

در دامنه کوه لانگزپیک در کلرادو، بقایای یک درخت غول‌آسا وجود دارد. طبیعی‌دانان عمر آن را ۴۰۰ سال تخمین می‌زنند. در خلال این عمر طولانی‌اش، این درخت ۱۴ بار دچار صاعقه شده و بارها در مقابل ریزش بهمن ایستاده است. سرانجام موریانه‌ها به آن حمله کرده و سرنگونش کردند.

«زندگی برای کوچک بودن، بسیار کوتاه است»

اکثر اوقات، آنچه نیاز داریم تا بر اینگونه اضطراب‌ها غلبه کنیم، تغییر یا برداشتن تأکید از روی مسأله است؛ یعنی ایجاد نگرشی تازه نسبت به آن موقعیت.

یک اصطلاح بین حقوق‌دان‌ها هست که می‌گوید: قانون برای چیزهای خرد و پیش پا افتاده نیست. باید بگوییم که اضطراب هم نباید برای این چیزها باشد.

ما غالباً در مقابل مشکلات عظیم، قوی برخورد می‌کنیم و بعد اجازه می‌دهیم چیزهای کوچک بر ما مستولی شوند.

برنارد شاو می‌گوید: «راز بدبخت شدن در این است که آنقدر وقت آزاد داشته باشید تا به این فکر کنید که آیا خوشبخت هستید یا نه.» پس اصلاً در موردش فکر نکنید. آستین بالا زده و شروع به کار کنید.

وقتی تصمیمی جدی در مورد واقعیت‌ها گرفتی، وارد عمل شو. تردید نکن، نگران نباش، به خودت شک نکن چون شک به خود شک‌های دیگری را نیز دربردارد و به پشت سرت نگاه نکن.

برنده جایزه بزرگ نوبل در پزشکی، دکتر آلکسیس کارل می‌گوید: «تاجری که نمی‌داند چکونه بر اضطراب خویش غلبه کند، محکوم به مرگ زودرس خواهد شد.»

۱. از خودتان بپرسید بدترین اتفاق ممکن چیست؟ ۲. آماده باش که در صورت لزوم آن را بپذیری. ۳. با آرامش خیال اقدام به حل آن مشکل کن.

«مشکل را همانطوری که هست پذیرا باشید؛ چون پذیرش هر حادثه اولین گام در غلبه بر عواقب ناخوشایند آن است»

آه، از آنچه که هنوز داریم بهره‌مند شویم قبل از اینکه ما را به خاک بسپارند، آنجا خاک با خاک عجین می‌شود و در زیر خاک باید آرامید؛ محروم از لذت ترانه محروم از لذت آواز و محروم از پایان.

یوتانگ بیان شده است. این فیلسوف چینی در این کتاب می‌گوید: «آرامش ذهن نتیجه پذیرش بدترین احتمال ممکن است و من معتقدم که این از لحاظ روانی نوعی تخلیه انرژی است. هنگامی که بدترین اتفاق ممکن پذیرفته می‌شود، دیگر چیزی برای از دست دادن باقی نمی‌ماند» . ویلیز اچ کریر می‌گوید: پس از مواجه شدن با بدترین اتفاق ممکن، این فکر خودبه‌خود به مغزم خطور می‌کند که چیز دیگری برای باختن ندارم و همین تفکر بلافاصله موجب نوعی آرامش خیال و ذهنم می‌شود، و از آن پس راحت‌تر می‌توانم فکر کنم. واضح است، نه؟

باید در زندگی تلاش کرد، فرا گرفت و آنچه را که یاد می‌گیری، بکار ببندی.