بریده‌هایی از کتاب آیین دوستیابی و چگونگی نفوذ در دیگران

با مردم درباره خودشان حرف بزن... با مردم درباره خودشان حرف بزنید و آنها ساعت‌ها به شما گوش خواهند داد.

حقیقت این است که تقریبا همه مردمی که با آنها روبه‌رو می‌شویم، هر یک به نحوی، خود را برتر از ما احساس می‌کند و یکی از راه‌های مطمئن برای ورود به قلب آنها این است که به آنها اجازه دهیم به نوعی دریابند که شما متوجه اهمیت آنها شده‌اید و صادقانه آن را تشخیص داده‌اید.

همه می‌خواهند احساس کنند که در دنیای کوچک خودشان فرد مهمی هستند. هیچ کس نمی‌خواهد به تملق‌های غیرصادقانه و بی‌ارزش گوش دهد.‌اما همه کس آرزومند تحسین و تقدیر صادقانه است.

همواره کاری کن که شخص دیگر احساس مهم بودن کند.

اصل ۵ درباره چیزهایی حرف بزنید که طرف دیگر به آن علاقه دارد.

تئودورو روزولت می‌دانست که یکی از ساده‌ترین، بدیهی‌ترین و مهم‌ترین راه‌ها برای جلب نظر دیگران و جذب همکاری آنها، به خاطر سپردن اسم آنها و ایجاد این احساس است که آنها مهم هستند.

«من افرادی را می‌شناسم که موفق شدند چون کسبشان برایشان تفریح بود و از انجام دادن آن لذت می‌بردند. بعدها که تفریحشان به کار تبدیل شد، دیدم که تغییر کردند. دیگر تجارتشان برایشان کسل‌کننده شده بود و آنها از انجام آن لذتی نمی‌بردند و به همین دلیل با شکست روبه‌رو شدند.»

اگر بخواهیم با صرفا تحت تأثیر قرار دادن دیگران، آنها را به خودمان علاقه‌مند کنیم، هرگز تعداد دوستان صمیمی زیادی به دست نخواهیم آورد. دوستان واقعی هیچ گاه با این روش‌ها به دست نمی‌آیند.

ابتدا شوق خواستن را در دیگری بیدار کنید. کسی که چنین کند تمام دنیا را با خود دارد و آن کسی که نتواند در جاده تنهایی گام برمی‌دارد.

اصل یک انتقاد، سرزنش یا شکایت نکنید.

اصل ۲ دیگران را صادقانه تمجید کنید.

من از این راه فقط یک بار می‌گذرم. بنابراین هر خوبی که بتوانم در حق همنوعانم انجام دهم و هر مهربانی که بتوانم به آنها نشان دهم، بهتر است همین حالا انجام شود. مرا یاری کن که از آن کوتاهی نکنم چون از این راه دوباره نخواهم گذشت.

پژوهشی که در مورد زن‌هایی که از خانه قهر می‌کنند انجام گرفت. علت اصلی این همسران عموما «مورد تقدیر نبودن» اعلام شد.

انتقاد دشمن‌آفرین است، زیرا فرد را در موضع دفاعی قرار می‌دهد و غالبا باعث می‌شود که او سعی در توجیه خود کند. انتقاد خطرناک است زیرا غرور باارزش شخص را جریحه‌دار می‌کند و احساس مهم بودن او را خدشه‌دار می‌سازد و در نتیجه، باعث دلخوری می‌شود.

یک بار من در یک دوره روزه شرکت داشتم و به مدت ۶ شبانه روز غذا نخوردم. کار اصلاً مشکلی نبود. در واقع، در پایان ششمین روز خیلی کمتر از پایان دومین روز احساس گرسنگی می‌کردم. ولی در عین حال می‌دانم ــ همان طور که شما هم می‌دانید ــ افرادی هستند که فکر می‌کنند اگر شش روز خانواده و یا زیردستان خود را بدون غذا و گرسنه بگذارند جنایت کرده‌اند ولی آنها شش روز ــ و یا شش هفته و گاه حتی شش سال ــ آنها را بدون تغذیه روحی رها می‌کنند و یک تعریف و تمجید معمولی را نیز از آنها دریغ می‌کنند، در حالی که آنها بیشتر گرسنه تشویق و قدردانی هستند تا گرسنه غذا.

این عطش احساس مهم بودن بود که باعث شد دیکنز رمان‌های جاودانی خود را بنویسد. این عطش، انگیزه سِر کریستوفر رِن در طراحی سمفونی‌هایش بود و همین عطش راکفلر را واداشت میلیون‌ها دلاری را انباشته کند که هرگز نتوانست خرج کند و همین عطش بود که ثروتمندترین خانواده شهرتان را واداشت

همه آدم‌ها خود را مهم می‌دانند... در واقع، خیلی خیلی مهم.

به قول دکتر جانسون: «جناب، خداوند نیز قصد ندارد انسان را مورد قضاوت قرار دهد تا اینکه روزگارش به سر آید.» پس چرا من و شما چنین نکنیم؟

«یک مرد، بزرگی خود را با شیوه برخوردش با مردان کوچک بروز می‌دهد.»

انسان باید آموخته شود چنان که گویی به او نمی‌آموزید و چیزهای مجهول همچون چیزهای فراموش شده ارائه شوند.