بریده‌هایی از کتاب آیین دوستیابی و چگونگی نفوذ در دیگران

«یک مرد، بزرگی خود را با شیوه برخوردش با مردان کوچک بروز می‌دهد.»

در برخورد با مردم باید به یاد داشته باشیم که همیشه با موجودات منطقی روبه‌رو نیستیم. ما با موجوداتی طرفیم که احساس دارند، موجوداتی که تعصب‌ها بر آنها حاکم است و غرور و منیت به حرکتشان وامی‌دارد.

یادگرفتن یک فرایند فعال است. ما با عمل کردن است که یاد می‌گیریم. بنابراین اگر می‌خواهید بر اصولی که در این کتاب می‌خوانید احاطه یابید باید تلاش کنید. این قواعد را در هر فرصتی که به دست می‌آورید به کار بندید. در غیر این صورت، به سرعت آنها را فراموش خواهید کرد. تنها دانشی که در ذهن انسان می‌ماند دانشی است که به کار برده می‌شود.

تنها راه نفوذ در دیگران صحبت کردن در راستای چیزی است که آن شخص می‌خواهد. او فقط ۴ سال به مدرسه رفت، ولی یاد گرفت که با مردم چگونه برخورد کند

وانامیکر خیلی زود این درس را آموخت،‌اما من شخصا بیش از یک سوم قرن در این دنیای کهنه سرگردان بودم تا وقتی تازه متوجه شدم که ۹۹% اوقات، مردم، صرف‌نظر از اینکه چه کار بدی انجام داده باشند، هرگز خود را مورد انتقاد قرار نمی‌دهند. انتقاد دشمن‌آفرین است، زیرا فرد را در موضع دفاعی قرار می‌دهد و غالبا باعث می‌شود که او سعی در توجیه خود کند. انتقاد خطرناک است زیرا غرور باارزش شخص را جریحه‌دار می‌کند و احساس مهم بودن او را خدشه‌دار می‌سازد و در نتیجه، باعث دلخوری می‌شود

. او با استفاده از قدرت تحسین و تمجید و قدرت ایجاد اعتماد به نفس، احساس زیبا بودن را در این زنان ایجاد می‌کرد

طبق این قصه، یک زن کشاورز در پایان یک روز کار طاقت‌فرسا به جای غذا، توده‌ای از یونجه جلوی مردان خانواده قرار داد. و وقتی آنها از او پرسیدند که آیا دیوانه شده است، او پاسخ داد: «چطور؟ من از کجا می‌دانستم که شما متوجه خواهید شد؟ من در تمام طول بیست سال گذشته برای شما آشپزی کردم و تا کنون حتی یک کلمه هم نشنیدم که به من بفهماند شما یونجه نمی‌خورید!»

چیزی به اندازه انتقاد و ایرادگیری سرپرستان موجب کشته شدن انگیزه تلاش در زیردستان نمی‌شود. من هیچ وقت از کسی ایراد نمی‌گیرم. اعتقاد دارم که باید در دیگران انگیزه‌ای برای کار کردن به وجود آورد. لذا همواره آماده‌ام دیگران را تحسین کنم‌اما از عیب‌گیری و انتقاد بیزارم. وقتی چیزی را دوست دارم و از آن خوشم آمده باشد، صادقانه و با تمام وجود آن را قدر می‌نهم.»

«لحظه‌ای علاقه شدید خود به کارهایتان را با توجه اندکی که به هر چیز دیگری دارید مقاسیه کنید. در آن صورت در می‌یابید که همه افراد دیگر در این دنیا نیز دقیقا به همین صورت احساس می‌کنند! و در آن زمان، شما نیز همچون لینکلن و روزولت به تنها مبنای محکم روابط بین‌فردی دست یافته‌اید و فهمیده‌اید که موفقیت در برخورد با دیگران بستگی به درک خیرخواهانه نقطه نظرات آنها دارد

انتقاد دشمن‌آفرین است، زیرا فرد را در موضع دفاعی قرار می‌دهد و غالبا باعث می‌شود که او سعی در توجیه خود کند. انتقاد خطرناک است زیرا غرور باارزش شخص را جریحه‌دار می‌کند و احساس مهم بودن او را خدشه‌دار می‌سازد و در نتیجه، باعث دلخوری می‌شود.

«تملق یعنی اینکه چیزی را به دیگری بگوییم که او درباره خودش فکر می‌کند.»

اگر قرار باشد آن قدر خودخواه باشیم که نتوانیم کمی شادی در اطراف خود بپراکنیم و با تحسین صادقانه، دیگران را خوشحال کنیم بدون این که سعی داشته باشیم چیزی از طرف مقابل به دست آوریم، و چنان‌چه بزرگی روح ما به اندازه تخمه وسط سیب باشد، در آن صورت به طور قطع با شکست روبه‌رو خواهیم شد و این شکست حق ماست.

کنفسیوس می‌گوید: «وقتی جلوی درگاهِ درِ خانه خودت تمیز نشده درباره برف روی بام همسایه شکوه نکن.»

چرا باید از چیزی حرف بزنیم که خودمان می‌خواهیم؟ این کاری بس کودکانه است. البته شما و من به آنچه خودمان می‌خواهیم علاقه‌مندیم و همواره هم علاقه‌مند باقی خواهیم ماند. ولی دیگری علاقه‌ای به آن ندارد. همه مردم به همین‌گونه‌اند: هر کسی علاقه‌مند به چیزی است که خودش می‌خواهد. تنها راه نفوذ در دیگران این است که درباره آنچه آنها می‌خواهند صحبت کنیم و به آنها نشان دهیم که چگونه آن را به دست آورند.

جوان‌های‌امروزی دیگر به خانه‌های زیبا اهمیتی نمی‌دهند. تنها چیزی که می‌خواهند یک آپارتمان کوچک است که از آن فرار کرده و به اتومبیل‌های بزرگشان پناه ببرند.»

این شعار را به یاد داشته باشید: «وقتی دو شریک همیشه با هم در توافق باشند، یکی از آن دو وجودش ضروری نیست.»

یک ضرب‌المثل قدیمی، که من آن را با حروف زیبا نوشته و بالای آیینه دستشویی چسبانده‌ام که هر روز صبح آن را ببینم، می‌گوید: من از این راه فقط یک بار می‌گذرم. بنابراین هر خوبی که بتوانم در حق همنوعانم انجام دهم و هر مهربانی که بتوانم به آنها نشان دهم، بهتر است همین حالا انجام شود. مرا یاری کن که از آن کوتاهی نکنم چون از این راه دوباره نخواهم گذشت.

۶ـبرنارد شاو می‌گوید: «اگر به کسی چیزی درس بدهید هرگز یاد نمی‌گیرد.» او درست می‌گوید؛ یادگرفتن یک فرایند فعال است. ما با عمل کردن است که یاد می‌گیریم.

«محبوبیت من، شادی من و احساس ارزش داشتن من، تماما بستگی به مهارت من در مراوده با مردم دارد.»

«هدف بزرگ تعلیم و تربیت، معلومات نیست، بلکه عمل است.»