بریده‌هایی از کتاب آیین دوستیابی و چگونگی نفوذ در دیگران

به قول دکتر جانسون: «جناب، خداوند نیز قصد ندارد انسان را مورد قضاوت قرار دهد تا اینکه روزگارش به سر آید.» پس چرا من و شما چنین نکنیم؟

به دیگری اجازه دهید احساس کند که نظریه متعلق به خود اوست.

سال‌ها طول کشید و بیشمار دلارهایی از جیبم رفت تا این که دریافتم بحث کردن با دیگران فایده‌ای ندارد. خیلی مقرون به صرفه‌تر و جالب‌تر است که مسائل را از دیدگاه طرف مقابل ببینیم و سعی کنیم او را به گفتن جواب‌های مثبت وا داریم.

هر کس وقتی حرفی می‌زند احساس می‌کند که باید به گفته خود بچسبد. لذا بسیار مهم است که یک شخص در جهت مثبت قرار داده شود.

انتقادهای صریح و سرزنش‌ها تقریبا همیشه منجر به کینه و دشمنی می‌شوند.

وقتی فکرش را می‌کنم، می‌بینم خودم هم کاملاً با خودم موافق نیستم. همه آن چیزهایی که دیروز نوشتم‌امروز برایم جالب نیست و خوشحالم که نظر شما در مورد موضوع را می‌شنوم. دفعه بعد که از این حوالی می‌گذرید باید سری به ما بزنید و می‌توانیم موضوع را بیشتر مورد بحث قرار دهیم. دست شما را از فاصله دور صمیمانه می‌فشارم و همواره ارادتمند شما خواهم بود. با تقدیم احترام

«اگر در خطا بوده‌ای فورا آن را اقرار کن و این کار را با تأکید انجام بده.»

بدیهی است که آنچه برای ما عزیز است خود آن اعتقادات نیست، بلکه عزت نفس ما است که تهدید شده است...

«از دشمنانی که به تو حمله‌ور می‌شوند نترس، از دوستانی بترس که به تو تملق می‌گویند.»

دندان‌درد یک شخص برای او بیشتر اهمیت دارد تا یک خشکسالی در چین که میلیون‌ها انسان را از پا درآورده است. یک غده روی گردن شخص بیش از ده‌ها زلزله در آفریقا فکر او را به خود مشغول می‌کند.

در اینجا جمله هوشمندانه پروفسور اُوراستریت را تکرار می‌کنم: ابتدا شوق خواستن را در دیگری بیدار کنید. کسی که چنین کند تمام دنیا را با خود دارد و آن کسی که نتواند در جاده تنهایی گام برمی‌دارد.

زندگی یک بار کشتی رویایی او را به صخره‌های سخت واقعیت کوبید و غرق کرد؛‌اما در جزیره آفتابی و رویایی دیوانگی، تمام قطعات غرق شده رویای او به ساحل نجات می‌رسد. ا

در برخورد با مردم باید به یاد داشته باشیم که همیشه با موجودات منطقی روبه‌رو نیستیم. ما با موجوداتی طرفیم که احساس دارند، موجوداتی که تعصب‌ها بر آنها حاکم است و غرور و منیت به حرکتشان وامی‌دارد.

به جای اینکه مردم را محکوم و سرزنش کنیم، بهتر است سعی کنیم آنها را درک نماییم. بیایید سعی کنیم دریابیم چرا آنها بدان گونه رفتار می‌کنند. این کار بسیار مفیدتر و سازنده‌تر از انتقاد است و به جای نارضایتی و دلخوری، موجب افزایش حس همدردی، ظرفیت تحمل و مهربانی می‌شود. «شناختن همه به معنی بخشیدن همه است.»

آیا هرگز به این اندیشیده‌اید که سگ، تنها جانوری است که برای زندگی کردن نیاز به کار کردن ندارد؟ مرغ باید تخم بگذارد، گاو باید شیر بدهد، قناری باید آواز بخواند. ولی سگ‌امور زندگی خود را با ارائه هیچ چیز جز عشق خود اداره نمی‌کند.

مدیر استخدام یک فروشگاه بزرگ نیویورک می‌گفت که ترجیح می‌دهد فروشنده‌ای را استخدام کند که حتی مدرسه ابتدایی را تمام نکرده باشد به شرط آنکه لبخند دلپذیری داشته باشد تا اینکه دکترای فلسفه‌ای را استخدام کند که چهره‌اش عبوس باشد.

افرادی هستند که فکر می‌کنند اگر شش روز خانواده و یا زیردستان خود را بدون غذا و گرسنه بگذارند جنایت کرده‌اند ولی آنها شش روز ــ و یا شش هفته و گاه حتی شش سال ــ آنها را بدون تغذیه روحی رها می‌کنند و یک تعریف و تمجید معمولی را نیز از آنها دریغ می‌کنند، در حالی که آنها بیشتر گرسنه تشویق و قدردانی هستند تا گرسنه غذا.

شعری است قدیمی که می‌گوید: «یک بار بد کردم و همواره شنیدم، دو بار خوب کردم و هرگز نشنیدم.»

«من توانایی خود در ایجاد انگیزه در دیگران را به عنوان بالاترین سرمایه‌ام می‌دانم؛ و تنها راهی که با آن می‌توان سعی و تلاش دیگران را برانگیخت این است که عمل آنها را قدر بنهیم و آنها را تشویق کنیم. هیچ چیزی به اندازه انتقاد و ایرادگیری سرپرستان موجب کشته شدن انگیزه تلاش در زیردستان نمی‌شود. من هیچ وقت از کسی ایراد نمی‌گیرم. اعتقاد دارم که باید در دیگران انگیزه‌ای برای کار کردن به وجود آورد. لذا همواره آماده‌ام دیگران را تحسین کنم‌اما از عیب‌گیری و انتقاد بیزارم. وقتی چیزی را دوست دارم و از آن خوشم آمده باشد، صادقانه و با تمام وجود آن را قدر می‌نهم.»

بسیاری از افرادی که دیوانه می‌شوند، خواهان نوعی حس مهم بودن هستند که در دنیای واقعی نمی‌توانند به آن دست یابند و آن را در عالم دیوانگی می‌جویند