بریده‌هایی از کتاب بنجامین باتن موردی استثنائی

تنها گذر پرسرعت زمان است که به نظر ناخوشایند است اگرچه این نیز خوبی‌های خودش را دارد.

و بدانیم که در همیشه روی یک پاشنه نمی‌چرخد.

به عقیده من هیچ فیلمی نمی‌تواند جای متن اصلی کتاب را بگیرد زیرا با خواندن هر کتابی خواننده برداشت خودش را می‌کند درحالی‌که دیدن فیلم اغلب به برداشت فیلم‌ساز منتهی می‌شود.

اگر خلقت به‌گونه‌ای بود که تمام تجربیاتمان را از دست می‌دادیم دنیا چگونه می‌شد؟ آن‌طور که من از خلقت درک نموده‌ام خداوند جهان را به‌گونه‌ای آفریده که همه موجودات حرکت رو به تکامل داشته باشند و استثنائات خلقت موجب شناخت بهتر قوانین آن در کائنات است.

هیچ رؤیایی در خواب نمی‌دید.

، تو خیلی لجوج و کله شقی. تو نمی‌خواهی شبیه دیگران باشی. تو همیشه همین‌طور بودی و همین‌طور هم خواهی ماند؛ اما مکر نکن. به نظرت اگر همه مردم به مسائل مثل تو نگاه می‌کردند دنیا چگونه می‌شد؟»

آن‌طور که من از خلقت درک نموده‌ام خداوند جهان را به‌گونه‌ای آفریده که همه موجودات حرکت رو به تکامل داشته باشند و استثنائات خلقت موجب شناخت بهتر قوانین آن در کائنات است.

وقتی گرسنه می‌شد گریه می‌کرد همین و بس. از صبح تا شب‌کارش فقط تنفس بود و بس. بالای سرش زمزمه‌ای نرم و نازک و مهربان را می‌شنید و فقط می‌توانست گاهی لبخند بزند. همه‌جا نور بود و سپس تاریکی. همه‌چیز ناگهان تاریک می‌شد و تخت سفید و صورت‌های کم‌نور بالای سرش درحرکت بودند و شیر گرم و خوشبو. بالاخره روزی رسید که تمام این‌ها کاملاً از ذهنش محو شد و تمام.

که اندیشیدن را سرلوحه زندگی خویش قرار داده‌اند.

در زمان جنگ اسپانیا و امریکا در سال ۱۸۹۸ خانه‌اش دیگر برای او جذاب نبود و تصمیم گرفت به ارتش بپیوندد.

بیست‌وپنج‌سالگی سن چندان عاقلانه‌ای نیست، سی‌سالگی سن پژمردگی و خستگی از کار زیاد است، چهل‌سالگی سن داستان‌سرایی طولانی است که در طول یک سیگار کشیدن ادامه دارد، شصت... اوه نه ...شصت خیلی نزدیک هفتاد است؛ اما پنجاه سن دلپذیری است. من عاشق پنجاه‌سالگی هستم.»

تو نمی‌خواهی شبیه دیگران باشی. تو همیشه همین‌طور بودی و همین‌طور هم خواهی ماند؛ اما مکر نکن. به نظرت اگر همه مردم به مسائل مثل تو نگاه می‌کردند دنیا چگونه می‌شد؟» ازآنجایی‌که این بحث چرند و بی‌جوابی بود بنجامین دیگر ادامه نداد. از آن زمان به بعد شکافی بین آنان افتاد زیرا بنجامین تحت تأثیر سحر و افسونی که او را فراگرفته بود، قرار داشت و دریافت که همان‌طور که قرن جدید پیشرفت‌هایی را فراهم می‌کند او نیز رفته‌رفته تشنه خوشی کردن و شادمانی فزاینده می‌شود و همین امر شکاف بین آن دو را افزایش می‌داد.

درهرحال خواندن داستان بنجامین صرف‌نظر از جاذبه تخیلی بودنش، می‌تواند منشاء عبرت ما انسان‌ها باشد و بدانیم که در همیشه روی یک پاشنه نمی‌چرخد

وقتی‌که خورشید می‌رفت چشمانش را خواب می‌گرفت بدون آنکه رؤیایی خوابش را پر کند، هیچ رؤیایی در خواب نمی‌دید.

«شما دقیقاً در سن رمانتیک هستید پنجاه. بیست‌وپنج‌سالگی سن چندان عاقلانه‌ای نیست، سی‌سالگی سن پژمردگی و خستگی از کار زیاد است، چهل‌سالگی سن داستان‌سرایی طولانی است که در طول یک سیگار کشیدن ادامه دارد، شصت... اوه نه ...شصت خیلی نزدیک هفتاد است؛ اما پنجاه سن دلپذیری است. من عاشق پنجاه‌سالگی هستم.» به نظر بنجامین پنجاه‌سالگی سن باشکوهی آمد و آرزو کرد همیشه در این سن بماند.

غروبی زیبا بود و سرتاسر جاده زیر نور نقره‌ای‌رنگ کم‌فروغ ماه قرار داشت و شکوفه‌های دیررس و گل‌ها در رایحه ساکن هوای سنگین گوئی با نیم خندی زیبا تنفس می‌کردند.

زیرا دختر عاشق می‌توانست به‌جای آنکه در آغوش مردی پنجاه‌ساله بیفتد با هر جوان خوش‌برورویی که در بالتیمور بود ازدواج کند.

چشم‌های آقای باتن انگشت اشاره پرستار را تعقیب کرد و آنچه را که او دید، پیرمردی به‌ظاهر حدود هفتادساله که در یک پتوی سفید پیچیده شده بود و در تخت نوزادیش فرورفته بود. موهای زمختش تقریباً سفید بود و ریش خاکستری بلندی از چانه‌اش آویزان بود که در اثر وزش نسیمی که از پنجره می‌آمد به‌وضوح به عقب و جلو حرکت می‌کرد. نوزاد پیر با چشمانی غمگین و بی‌نور و پر از سؤال دزدکی به آقای باتن نگاه می‌کرد.

اگر خلقت به‌گونه‌ای بود که تمام تجربیاتمان را از دست می‌دادیم دنیا چگونه می‌شد؟

یکی از انواع این بیماری‌ها و سندرم‌ها که در اثر جهش ژنتیکی اتفاق می‌افتد به نام سندرم هاچینسون گیل فورد پروگریا می‌باشد که در این بیماری نوزاد پس از گذشت یکی دو سال اول زندگی به‌سرعت شروع به‌پیر شدن می‌کند یعنی هفت هشت برابر سرعت عادی پیر می‌شود و در سن سیزده‌سالگی ازنظر زیست‌شناختی به سن هفتاد می‌رسد و تمام بیماری‌های مرتبط با پیری و هفتادسالگی را می‌گیرد و اغلب در اثر سکته قلبی یا مغزی که مختص پیران است می‌میرد