بریده‌هایی از کتاب می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم

طور." روان‌پزشک: "تو با وسواس زیاد خودت رو به این استانداردهای ایده‌آل گره زدی و خودت رو مجبور می‌کنی که هم‌اندازهٔ این استانداردها بشی. در واقع با این روش فقط داری خودت رو شکنجه میدی."

همهٔ ما بعدهای مختلف داریم. همین. نمی‌توانیم فقط به خاطر یک بعد به رابطه‌ای پایان دهیم یا آن را ادامه دهیم. ذهن من این را می‌داند اما قلبم در فهم آن مشکل دارد. غم روی سطح جاری می‌شود، درست مانند روغن، در حالی که شادی ته‌نشین می‌شود. اما مخزنی که هر دوی این‌ها را در بر می‌گیرد زندگی نام دارد، و همین‌جاست که من آرامش و لذت را پیدا می‌کنم. من غمگینم، اما زنده‌ام، و دارم به زندگی ادامه می‌دهم. آرامش و لذت من همین است.

روان‌پزشک: "وقتی پای روابط درمیون باشه هیچ خوب مطلقی وجود نداره. اتفاقاً داشتن اختلاف نظر با دوستان و عزیزانمون بسیار سالم و طبیعیه. فقط امیدوارم تفاوت جز از کل رو یاد بگیری. فقط به خاطر اینکه یک خصوصیت طرف مقابلت رو دوست داری دلیل نمی‌شه همه‌چیزش رو دوست داشته باشی، و فقط به خاطر اینکه یک خصوصیت طرف مقابلت رو دوست نداری به این معنا نیست که اون شخص ارزش وقت گذاشتن نداره. فکر می‌کنم باید طرز فکرت رو عوض کنی."

این چرخهٔ تلاش و شکست دلیل اصلی افسردگیته."

باید کم‌کم به خودت اجازهٔ فراموشی بدی و اتفاقاتی که افتاده رو رها کنی."

روان‌پزشک: "حال روحی بی‌نهایت اهمیت داره. اصلاً همین حال روحیِ تو مشخص می‌کنه وقایع زندگیت رو چجوری درک و تعبیر می‌کنی."

هنر یعنی تحت‌تأثیر قرار دادن ذهن و قلب دیگران. هنر به من باور می‌دهد؛ این باور که شاید امروز روزی عالی نباشد، اما باز هم روز خوبی است. این باور که بعد از یک روز افسردگی هنوز هم می‌توان با کوچکترین چیز قهقهه سر داد. همچنین به این درک رسیده‌ام که آشکار کردن تاریکی وجودم به اندازهٔ آشکار کردن روشنی‌ام عادی و طبیعی است

تصمیم گرفتم دیگه از دوستانم یا روابط دوستانه‌م انتظار زیادی نداشته باشم."

شاید امروز روزی عالی نباشد، اما باز هم روز خوبی است.

این حالت متناقض برای صمیمیت و درعین‌حال تمایل به دوری از ارتباط، دوراهی جوجه‌تیغی نام دارد. همیشه دلم می‌خواهد تنها باشم اما از تنهایی متنفرم. می‌گویند دلیلش این است که تمایلات هم‌وابستگی شدیدی دارم. وقتی به شخصی تکیه می‌کنم احساس ثبات دارم، اما همین امر باعث تقویت خشم و رنجشم می‌شود. وقتی از رابطه بیرون می‌آیم احساس آزادی می‌کنم، اما نگرانی و تهی بودن همراه این حس به من حمله می‌کند. در تمام روابطم به طرف مقابلم وابسته می‌شوم، اما در عین‌حال با خشونت با او رفتار می‌کنم. هرچه بیشتر از سمت دیگران حمایت می‌بینم بیشتر دلم می‌خواهد از شرشان خلاص شوم، و از این حس متنفرم.

فکر می‌کنم تو خودت رو پایین می‌کشی تا بقیه رو بالا ببری.

"بیا یکم روی مهربونیت مانور بدیم، چون همین قضیه باعث می‌شه اون آدم ضعیفه از آب در بیای. هرچی بیشتر خودت رو فدا می‌کنی بیشتر انتظار جبران داری. حس می‌کنی کلی لطف در حقشون کردی، و اونا به اندازهٔ کافی لطف‌های تو رو جبران نکردن، و همین باعث می‌شه بیشتر روی این قضیه وسواسی بشی."

همه‌چیز با گذر زمان بهتر می‌شود. یا شاید هم نه. شاید همه‌چیز در حال حرکت است، یعنی زندگی هم لحظات شادی دارد و هم لحظات غم؛ مانند یک موج جلو می‌رود و عقب می‌آید. اگر امروز ناراحت باشم فردا خوشحال خواهم بود و اگر امروز خوشحال باشم فردا غمگین خواهم بود، و هیچ اشکالی ندارد، مادامی که به دوست داشتن خودم ادامه دهم.

اگر از مردم توقع زیادی داشته باشی و از اونا بت بسازی، در نهایت ناامیدت می‌کنن.

وقتی زندگی برای یک نفر فقط تبدیل به زنده ماندن می‌شود، وقتی تلاش برای زنده ماندن تمام وقت و انرژی را می‌گیرد و نیرویی باقی نمی‌گذارد تا به نیازهای دیگر برسی، و وقتی زمان آنقدر سریع می‌گذرد که هرآنچه در طلبش بوده‌ای خشک و فاسد می‌شود، نمی‌توان از کسی انتظار داشت همان‌گونه که قبلاً زندگی می‌کرده مسیرش را ادامه دهد و کماکان بار روی دوشش را حمل کند.

دلگرم‌کننده‌ترین جملاتی که می‌شنیدم از این قرار بودند: "چرا سعی داری شجاع باشی؟ چرا سعی داری اعتمادبه‌نفست رو بیشتر کنی؟ زندگیت رو جلو ببر و هر حسی که داری رو تجربه کن. نیازی نیست شادی کنی."

از وقتی استانداردهای شخصی بالا برای خودم در نظر گرفتم، این نگرانی وسواسی رو پیدا کردم که نکنه دیگران رو به زحمت بندازم و باعث اذیت و آزارشون بشم. مثلاً وقتی می‌بینم یک نفر با گوشی تو اتوبوس بلند صحبت می‌کنه عصبانی می‌شم، انقدر که دلم می‌خواد خفه‌ش کنم. البته نه اینکه واقعاً تا حالا کسی رو خفه کرده باشم."

"حال روحی بی‌نهایت اهمیت داره. اصلاً همین حال روحیِ تو مشخص می‌کنه وقایع زندگیت رو چجوری درک و تعبیر می‌کنی.

"تو به نظر دیگران بیش از حد اهمیت میدی. دلیلش اینه که خودرضایتی پایینی داری، اما زندگی تو، زندگی توئه. این بدن، بدن توئه و تو مسئولش هستی

وقتی بیش از حد آسیب ببینیم به جای درمان زخم‌هایمان سعی می‌کنیم آن‌ها را فراموش کنیم.