بریده‌هایی از کتاب می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم

من در این دنیا کاملاً منحصر به فرد هستم، کسی که باید مابقی عمرم به خوبی از او مراقبت کنم و کسی که باید با هر قدم که به سمت جلو برمی‌دارد کمکش کنم، با محبت و صبوری، تا اجازه دهم بعضی روزها استراحت کند و بعضی روزها با اشتیاق جلو برود. معتقدم هرچه بیشتر مراقب خودم باشم، مسیرهای بیشتری به سمت خوشبختی پیدا می‌کنم.

اعتمادبه‌نفس و عزت‌نفس پایینم باعث می‌شود نسبت به دیگران ظالمانه رفتار کنم

افراد خودرأی معمولاً عزت‌نفس و اعتمادبه‌نفس پایینی دارند

اگر از مردم توقع زیادی داشته باشی و از اونا بت بسازی، در نهایت ناامیدت می‌کنن.

بنابراین بدتر شدن بخشی طبیعی از زندگی است و فقط می‌خواهم یاد بگیرم با آن کنار بیایم.

احساسات مانند گذرگاه هستند. اگر شما روی احساسات بد خود سرپوش بگذارید، در نهایت احساسات خوبتان را هم خفه می‌کنید.

این فکر رنجم می‌دهد که هرگز نمی‌توانم به گذشته برگردم و اصلاحش کنم و این فکر تسلی‌ام می‌دهد که دوباره هرگز این اشتباه را تکرار نخواهم کرد.

وقتی تو آب غرق می‌شیم، خیالمون راحته که زمین رو زیر پامون حس می‌کنیم، یعنی کفِ دریا رو. چون می‌دونیم می‌تونیم بهش ضربه بزنیم و دوباره بالا بیایم. اما اگر نتونی زمینِ زندگی رو لمس کنی، ترس بهت غلبه می‌کنه و از پا درت میاره. شاید بد نباشه پایین‌ترین نقطه‌ت رو پیدا کنی."