بریده‌هایی از کتاب عاشقی یعنی جدایی

از آنجا که حفظ این بازدارش بنا به دلایل اجتماعی و اخلاقی و همچنین روان‌شناختی دارای اهمیت است، یک راه برای برآوردن میل به زنا، اتخاذ روش تغییر شکل یافته‌ای برای زندگی با فردی مسن‌تر یا جوان‌تر از خود است که از قضاوت‌های پیش‌بینی شده درخصوص این تابو به دور باشد. به‌عنوان مثال در قرون وسطی، ازدواج‌های سنتی بین دختران جوان و مردان مسن‌تر، از قرار معلوم با تغییر شکل دادن میل به زنا، به این کار مشروعیت می‌بخشید.

در جلسات روان‌کاوی، وقتی فرد می‌پذیرد که به پرسش‌های عمیق پاسخ دهد، بلافاصله میل او به همخوابگی با دختر یا پسرش، یا آرزوی همخوابگی با مادر یا پدرش آشکار می‌شود. این میل اغلب به واسطه نارضایتی جنسی والد یا صرفآ محرومیت جنسی خود بیمار تشدید می‌شود. اغلب اوقات این میل در سطح تجسمی ارضاء شده و به رؤیای معاشقه با فردی مسن‌تر یا جوان‌تر بدل می‌شود.

از آنجا که این موضوع نمی‌تواند تبدیل به واقعیت ملموس شود، احساسات سرکوب شده این تصورات را تغذیه می‌کند. همین نوع کشش و جاذبه می‌تواند به جنایت نیز نسبت داده شود که آن هم تابوی جهانی دیگری است.

ز آنجا که عمل زنا طبیعتآ برای انسان‌ها نفرت‌آور است و به منظور احتراز از فجایع مربوط به بستگان خونی، این کار به یکی از جهانی‌ترین تابوها تبدیل شده است. دلیل دیگر این است که مردان قبایل بدوی نمی‌خواستند به‌خاطر زنانی که متعلق به پدر بودند با هم نزاع کنند. چندین هزاره نهی کردن موجب شده تا این عمل قدرت جذب عظیمی داشته باشد. انرژی عظیم آن در شکل خیالات مفرط آزاد می‌شود.

مطالعات نشان می‌دهند پدرانی که مرتکب زنا می‌شوند، کسانی هستند که تا رسیدن دختر خود به سن بلوغ، با او روابط مهرآمیز نداشته‌اند. باز دوباره، هستند ناپدری‌هایی که در خانواده‌های مجددآ شکل گرفته، از دختران جوانی که با آن‌ها رابطه خونی ندارند، سوءاستفاده می‌کنند.

وقتی دختری قربانی زنا می‌شود، ممکن است جراحت وارد آمده بر تمامیت جسمانی او حتی او را وادار سازد تا جسمش را که به‌دست پدر ناپاک شده است به «همه مردان» تسلیم نماید.

همان‌طور که پیش‌تر شرح داده شد، وقتی قدرت خلاق، زندانیِ عقده والدینی منفی باشد، چنان است که گویی نیروی خودمختاری فرد درمقابل خود او ایستاده است و باقی‌مانده شخصیت او را به همراه می‌کشاند. زنانی که تحت چنین تأثیری قرار گرفته باشند، برای همیشه هاله‌ای غم‌انگیز و سیاه بر آنان سایه می‌افکند. به‌گونه‌ای که حتی در اوقات خوش زندگی نیز سعی دارند از چیزی یا کسی گلایه کنند. زندگی آن‌ها مجموعه‌هایی از بحران‌ها و رنج است. آن‌ها که از مهر و عطوفت پدر محروم مانده‌اند، بدبخت بودن را تنها راه دریافت توجه از اطرافیان تلقی می‌کنند.

خلاقیت زخم‌خورده آن‌ها بر خود و فضای پیرامون‌شان تأثیر می‌گذارد. آن‌ها از نظر کسانی که دوست‌شان دارند به افرادی غیرقابل درک تبدیل می‌شوند. آن‌ها سعی می‌کنند به هر قیمتی شده با اوقات تلخی، گریه و دمدمی مزاجی زندگی را تحت کنترل قرار دهند. آن‌ها بیش از حد دقیق و وسواسی و زیرک هستند و گناه را به گردن دیگران می‌اندازند. آنیموسی که نمی‌تواند تجلی بیرونی درست خود را پیدا کند، درواقع ماهیتی اهریمنی پیدا می‌کند، زیرا در درون زندانی است. او در زندان خود شادمان است و از هر کسی که بخواهد به او نزدیک شود، می‌هراسد.

خلاقیت زنانه، یعنی انجام هر کار در زمان مناسب بنا به آهنگ طبیعت در راستای ایجاد و تسهیل فرایند رشد تا حد کمال

مراجع من به‌رغم نارضایتی‌اش، در پایان جلسه اول با نگرانی گفت: «نمی‌خواهم از او جدا شوم!» این زن فاقد اعتماد به‌نفس لازم برای پایان دادن به رابطه‌ای بود که او را در عصبانیت و بدخلقی محبوس کرده بود. واکنش او به سکوت پدرش، تردیدی دائمی بود. نجوایی بی‌وقفه به او می‌گفت: «هرگز مرد دیگری را پیدا نخواهی کرد!»

وقتی دختر جوانی از پدر خود محروم شده باشد، نیاز او به توجه، او را درمعرض اوهام و خیالات خود قرار می‌دهد. چندین دختر جوان را می‌شناختم که یگانه رؤیای آن‌ها این بود که به هالیوود بروند تا در آنجا کارگردانی به استعدادهای آن‌ها پی ببرد و آن‌ها را به اوج شهرت برساند. فرهنگ ما با مهم جلوه دادن زیبایی زنان، به این خیالات اسطوره‌ای دامن می‌زند، مثل برخی مانکن‌های مشهور که فقط باید زیبا باشند تا به شهرت جهانی دست پیدا کنند.

«روزی، پدرم از راه خواهد رسید، روزی او با من سخن خواهد گفت و من نیز سرانجام یک زن خواهم شد.» و البته این خیال، نخستین رویارویی‌های او با مردان را به فجایعی محتمل بدل خواهد ساخت. هیچ مردی نمی‌تواند جای چنین تصویر آرمانی را بگیرد. اما زنان به این تصویر آرمانی می‌آویزند و آن را به مردان خود تحمیل می‌کنند. برای آن‌ها، شکست دوباره و دوباره در روابط عاشقانه آسان‌تر از رویارویی با خلائی است که ورای این آرمان پنهان شده است.

احساس تهی بودن، بدون شک به واسطه سکوت پدر تشدید می‌شود. دختر جوان با خود فکر می‌کند پدرش دوست ندارد با او حرف بزند چون او به‌قدر کافی جذاب نیست یا به قدر کافی باهوش نیست و به مرور زمان این تهی بودن با انواع باورهای منفی پر می‌شود و سرانجام، کودک خود را درقبال سکوت پدر گناهکار تلقی می‌کند و شروع می‌کند به ناچیز شمردن خود: «من هیچ ارزشی ندارم. من جالب نیستم. من هیچ‌وقت به اندازه‌ای که پدرم انتظار دارد کفایت نخواهم داشت.»

در یک «خلأ هویتی» آغاز می‌شود. به‌نظر می‌رسد، این وضعیت که به خلأ تشبیه شده است، نقش مهمی در زندگی بسیاری از زنان ایفا می‌کند. زنان هرگاه احساس سرشار بودن می‌کنند، خوشحال و هرگاه احساس تهی بودن می‌کنند ناراحت‌اند. وقتی از عشق و توجه برخوردارند، احساس پر بودن دارند و وقتی هیچ‌یک را ندارند احساس تهی بودن می‌کنند. به‌نظر می‌رسد زندگی زنان محکوم به این است که به لحاظ فیزیکی و روانی در دو قطب تهی بودن و سرریز بودن در تناوب باشد.

بنا به‌نظر فروید، گذشته‌ای که به حوزه خودآگاه آورده نشود، تکرار می‌شود. یا بنا به‌نظر یونگ، آنچه در ضمیر ناخودآگاه باقی می‌ماند، طی رخدادهای بیرونی مقابل‌مان قد علم می‌کند و سرنوشتی به ظاهر عجیب را برای‌مان رقم می‌زند، حال این‌که این وقایع صرفآ بازتاب وضعیت زندگی درونی ما است.

در حقیقت، سکوت پدر، زنی را خلق می‌کند که بیش از حد عشق‌ورزی می‌کند و سرکوب مادر، مردی را خلق می‌کند که از عشق هراس دارد.

حتی ممکن است از خودمان بپرسیم آیا هدف از تنش‌های موجود بین والدین و فرزندان این نیست که هر دو طرف در فراز و نشیب شادی‌ها و رنج‌ها خود را بهتر بشناسند؟ وقتی از این زاویه به حقایق بنگریم، دیگر هیچ تجربه منفی در کار نخواهد بود.

فرزندان شما، فرزندان شما نیستند. آن‌ها پسران و دخترانی هستند که شوق به زندگی با حضور آنان دوباره بیدار می‌شود. آن‌ها به‌واسطه شما می‌آیند، اما نه از شما، و با آنکه با شما هستند، از آنِ شما نیستند.

پسری که در محیط روانی ضعیفی رشد یافته است، ممکن است در واکنش به این وضعیت، ظرفیت چشمگیری از نیاز به تأیید را در خود رشد دهد. همین‌طور دختری که بیشترین مهربانی و توجه را از خانواده‌اش دریافت کرده است نیز ممکن است تمایل خیلی زیادی به افسردگی داشته باشد.

والدین هنگام رویارویی با آزمون‌ها و دشواری‌های زندگی است. حالت ناامیدانه یک والد اغلب روی پسر یا دختر کوچک تأثیر می‌گذارد، بنابراین آن‌ها نیز در بزرگسالی به فجایع زندگی با نگرشی حاکی از یأس و شکست پاسخ خواهند داد و در مقابل، وقتی والدین با مشکلات زندگی با خوش‌بینی تزلزل‌ناپذیر مقابله کنند، احتمالا فرزندان آن‌ها نیز به همین شکل عمل خواهند کرد و خواهند گفت: «دنیا که به آخر نرسیده است! والدینم به زندگی خود ادامه دادند، پس من هم همین کار را خواهم کرد. فردا روز دیگری است.»