بریده‌هایی از کتاب عاشقی یعنی جدایی

عشق نیرویی است که ما را به رویارویی با خود و نیز دیگران سوق می‌دهد. ما به واسطه موانعی که بر سر راه عشق پدید می‌آید، شناخت و کشف خود را آغاز می‌کنیم. بنابراین باید گفت، عشق به ما زخم می‌زند، ما را آسیب‌پذیر می‌سازد و به زمین می‌زند تا بتوانیم آن را با تمام شکوه و جلالش احساس کنیم و آن‌گاه با فروتنی بیشتری آغوش خود را به روی خوشبختی و سعادت بگشاییم.

اگر مقداری از دلسوزی و توجهی که نثار دیگران می‌کنیم، به خودمان اختصاص دهیم، قلب‌مان شفا پیدا می‌کند. این شفقت، راز احترام به خود و اساس عزت‌نفس است.

با گذشت زمان، فهمیدم عشق‌ورزی من، راهی بود برای جبران پوچی‌ای که در درونم احساس می‌کردم. از طریق عشق ورزیدن، ویژگی‌های درونم را پنهان می‌کردم، چون نمی‌دانستم با آن‌ها چه کنم.

توانایی پایان بخشیدن به انتظار تأیید از دیگران و ارج نهادن به خویشتن و زندگی، بدون شک مهم‌ترین و تحول‌آمیزترین پیروزی در زندگی ماست

نشانه‌هایی که برای ارزیابی یک هویت سالم به‌کار می‌رود، عبارت‌اند از اعتماد به‌نفس؛ توانایی انتخاب؛ رفتن به دنبال آرزوها و خواسته‌ها؛ توانایی درک احساسات و نیازهای خود و توانایی ایجاد پیوندهای عاطفی. افرادی با هویت‌های شکننده، مملو از تردید هستند. آن‌ها در دنیایی خصمانه زندگی می‌کنند که بی‌وقفه به قضاوت و انتقاد مشغول است. آن‌ها معمولا با احساس خود بیگانه‌اند و بابت نیازهای‌شان احساس گناه می‌کنند. آن‌ها بر این باورند که حق بیان احساسات خود را ندارند. دوران کودکی سالم، دنیایی است که حمایت مورد نیاز کودک برای کشف دنیای پیرامون و اثبات احساسات و نیازهایش را به او می‌دهد.

در عشق رمانتیک، نفرت از خود، مشکل اصلی ماست، زیرا قادر نیستیم از کسی که ما را تحقیر می‌کند جدا شویم.

در حقیقت، بنا به‌نظر فروید، گذشته‌ای که به حوزه خودآگاه آورده نشود، تکرار می‌شود. یا بنا به‌نظر یونگ، آنچه در ضمیر ناخودآگاه باقی می‌ماند، طی رخدادهای بیرونی مقابل‌مان قد علم می‌کند و سرنوشتی به ظاهر عجیب را برای‌مان رقم می‌زند، حال این‌که این وقایع صرفآ بازتاب وضعیت زندگی درونی ما است

این چالش ماست: گذار از جهانی که در آن من همه چیزِ دیگری هستم و دیگری همه چیزِ من است، به جهانی که در آن من از بودنِ دیگری و در نهایت بودنِ خودم خشنودم. عشق احساسی، عشقی است بر مبنای عمل‌ها و عکس‌العمل‌ها و مشخصه احساسات شدید و حسادت است. اما عشق قلبی، عشقی است بر مبنای شادی و شعف عمیق، شادی و شعف به‌خاطر این‌که هستیم و می‌بینیم که دیگری نیز هست. عشقی که به واسطه دوست داشتن خویشتن، زندگی و فردی دیگر میسر می‌شود.

وقتی بچه‌ها از عشق و محبت والدین نسبت به خود مطمئن باشند، در بغرنج‌ترین موقعیت‌ها قادر به رشد خواهند بود.

بر این باور بودم که اگر با دختر مناسبی آشنا شوم همه چیز روبه راه خواهد بود. امروز، چهل‌وپنج سال دارم، تنها زندگی می‌کنم و فرزندی ندارم. شریکی برای زندگی دارم، اما هریک در آپارتمان‌های مجزا زندگی می‌کنیم. فکر می‌کردم عشق زندگی آسان‌تری را برایم رقم می‌زند. در عوض به من ثابت شد که عشق چیزی نیست جز موضوعی پیچیده و بی‌انتها.

هرچه کمتر مورد قدردانی قرار گرفته باشیم و هویت شکننده‌تری داشته باشیم، عشق جایگاه مهم‌تری در زندگی‌مان خواهد داشت، حداقل نوعی از عشق که با انکار هویت واقعی فرد مقابل آغاز می‌شود و برای‌مان تنها نقش یک آینه را ایفا می‌نماید.

پسر خوب، فردی است که درعین حال که روشنفکر به‌نظر می‌رسد، در مقابل متعهد ساختن خود به روابط، مقاومت عظیمی به خرج می‌دهد.

والد همجنس اغلب از فرزند خود برای برآوردن امیال و آرزوهای عقیم مانده خویش استفاده می‌کند.

«عشاق با هم یکی می‌شوند... اما کدام یک؟»

یک هویت سالم بر مبنای عزت‌نفس سالم شکل می‌گیرد. این نگرش به‌طورکلی عبارت است از اطمینان به خویشتن و باور به ارزش‌های‌مان! عشق به خویشتن، این اختیار را به ما می‌دهد که خودمان باشیم و در انتظار تأیید دیگران نمانیم، جست‌وجو کنیم و تجربه کنیم بدون این‌که قضاوت کنیم چه چیزی به ما لذت می‌دهد. به‌طور خلاصه، عشق به خویشتن به ما اجازه زیستن می‌دهد، این‌که آزادانه نفس بکشیم، فضایی را که برای رشد به آن نیاز داریم در اختیار داشته باشیم و درعین حال به فضای رشد دیگران احترام بگذاریم.

متأسفانه، زندگی همیشه با آرزوهای ما مطابقت ندارد. این نکته چنان حقیقت دارد که اگر قرار بود دلایل روی آوردن افراد به روان‌درمانی را ارزیابی کنم، بدون تردید می‌گفتم که فقدان عزت‌نفس، انگیزه اصلی آن‌هاست. اگر بدانیم تا چه میزان از دوست داشتن خود عاجزیم، به وحشت می‌افتیم

توانایی پایان بخشیدن به انتظار تأیید از دیگران و ارج نهادن به خویشتن و زندگی، بدون شک مهم‌ترین و تحول‌آمیزترین پیروزی در زندگی ماست

چه عاملی آن‌ها را از بیان آنچه می‌اندیشند، بازمی‌دارد، فقط خشنود ساختن اطرافیان؟ چرا ترجیح می‌دهند به عقاید نهان خود خیانت کنند؟ تمام این پرسش‌ها تنها یک پاسخ دارد. پسر خوب در درون خود هیولایی حریص دارد که درست هنگامی که جرأت می‌کند اندیشه واقعی خویش را به زبان آورد و مطابق با احساساتش رفتار کند، او را به سمت جهنم ندامت، تردید و گناه می‌کشاند. از نظر چنین مردی، مهربان و مطیع بودن حتی به قیمت به خطر انداختن سلامتی‌اش، هزاران بار بهتر از این است که جرأت کند تا از محدوده‌های ممنوعه عبور کند و با هیولایی رویارو شود که می‌تواند همان اندک عزت‌نفسی را که برایش باقی مانده است، قطعه‌قطعه و پاره‌پاره نماید.

فعل دوست داشتن یک تن وزن دارد. وزن دوست نداشتن حتی از آن هم بیشتر است.

یونگ اغلب تأکید کرده است که نقطه مقابل عشق، نه نفرت، بلکه قدرت است. وقتی دیگر عشق نمی‌ورزیم یا احساس نمی‌کنیم کسی دوست‌مان دارد، با تضادی روبه‌رو خواهیم شد و این امر به‌طور ویژه در روابط زوج‌ها پدید می‌آید. وقتی عشق کاهش پیدا می‌کند، جنگ اعصاب جایش را می‌گیرد.