بریده‌هایی از کتاب عاشقی یعنی جدایی

والدین معمولا می‌توانند با ایجاد ناکامی‌های کوچکی که فرزندشان قادر است بدون احساس طرد شدن یا سرخورده شدن بپذیرد، حدومرزهایی برای حس قدرت‌طلبی او تعیین کنند، بی‌آن‌که اطمینان او را خدشه‌دار سازند. از طرفی، برای والدین خوب است که قدرت‌طلبی خود را در مقام والدین رها سازند تا از این طریق اعتماد به‌نفس فرزند خود را بالا ببرند. همچنین باید به‌تدریج به فرزند خود این اجازه را بدهند که به‌عنوان یک انسان با نقاط ضعف خویش روبه‌رو شود.

از طریق عشق ورزیدن، ویژگی‌های درونم را پنهان می‌کردم، چون نمی‌دانستم با آن‌ها چه کنم. می‌خواستم زنی را در زندگیم دوست داشته باشم تا مجبور نباشم در تنهایی با درونم زندگی را سپری کنم. باید از کل این موضوع سردرمی‌آوردم. بنابراین به گوشه تاریک کودکی‌ام سرک کشیدم تا ریشه مشکلاتم را شناسایی کنم. همچنین به کاوش زندگی‌های زنانی که با آن‌ها آشنا می‌شدم پرداختم و سعی کردم در سرگذشت‌های بیمارانم به سرنخ‌هایی دست پیدا کنم.

با گذشت زمان، فهمیدم عشق‌ورزی من، راهی بود برای جبران پوچی‌ای که در درونم احساس می‌کردم.

در عوض به من ثابت شد که عشق چیزی نیست جز موضوعی پیچیده و بی‌انتها. با چندین زن آشنا شده‌ام و حتی گاهی اوقات سعی کردم به یکی از آن‌ها متعهد شوم. اما آن‌هایی که واقعآ عاشق‌شان بودم، از من می‌ترسیدند و در مقابل، من هم از زنانی که واقعآ عاشقم بودند، گریزان بودم. اشتیاق صاف و بی‌غل‌وغشم درمعرض دام‌های زندگی روزمره همچون حسادت و خیانت قرار می‌گرفت.

چای برای دو نفر... «چای برای دو نفر و دو نفر برای چای، من و تو و تو و من...» نخستین بوسه زندگی‌ام را از دختری که این ترانه را می‌خواند گرفتم. وای! درواقع فقط بوسه‌ای تند و آتشین بود. این اتفاق در جنگل و در نزدیکی خانه کودکی‌ام افتاد. احتمالا آن زمان چهارده سال داشتم. قلبم به‌شدت می‌تپید. آن ترانه، آن اشتیاق، رایحه نمناک جنگل، لبخند دختر محبوبم... همه و همه به بهترین شکل دست‌به‌دست هم داده بودند.

روزنامه‌نگار و نویسنده، علت بدبینی که روابط فاجعه‌بارمان را تهدید می‌کند، شرح می‌دهد. او تصدیق می‌کند که مردان و زنان هرگز در شرایطی بهتر از این نبوده‌اند، زیرا برای نخستین بار در تاریخ، ارتباط با یکدیگر خارج از نقش‌های مقرر خود را آغاز کرده‌اند.

به‌عنوان مثال، وقتی همواره بیش از ارزش‌های عاطفی، به وظایف خود در قبال دیگران اهمیت می‌دهیم و به عقل اجازه می‌دهیم تا به‌طور مستمر بر قلب‌های‌مان حکومت کند، در واقع مؤید این است که عواطف و افکارمان را مطابق آنچه نظام مردسالارانه به ما دیکته می‌کند، مدیریت می‌کنیم. مردسالاری ما را به‌طرز وحشتناکی منزوی ساخته است و از این حیث زخمی عمیق بر پیکر هر مرد و زنی وارد آورده است. تنها علاج ممکن برای بیماری‌های ما این است که عشق و محبت واقعی را بین مردان و زنان گسترش دهیم تا به یکدیگر همچون شرکایی برابر و مکمل بنگرند.

وقتی همواره بیش از ارزش‌های عاطفی، به وظایف خود در قبال دیگران اهمیت می‌دهیم و به عقل اجازه می‌دهیم تا به‌طور مستمر بر قلب‌های‌مان حکومت کند، در واقع مؤید این است که عواطف و افکارمان را مطابق آنچه نظام مردسالارانه به ما دیکته می‌کند، مدیریت می‌کنیم