بریده‌هایی از کتاب عاشقی یعنی جدایی

برخلاف باور رایج، مردها نه به واسطه قدرت، بلکه به واسطه ترس برانگیخته می‌شوند؛ ترس از صدمات جسمی، ترس از شکست و ترس از اجبار به دست‌وپنجه نرم کردن با فردی قوی‌تر. بنابراین با پنهان شدن پشت پیش‌بند مادر، نمی‌توان شجاعت را آموخت.

شاید یک زن مردانگی را با قدرت واقعی یکی فرض کند و بر این باور باشد که با یک مرد به امنیت خواهد رسید زیرا او قوی به‌نظر می‌رسد و زمانی دچار شگفتی خواهد شد که پرخاشگری مرد را علیه خودش نظاره کند.

ما مردها، که در عالم بی‌خبری از مزیت‌های مردسالاری لذت می‌بریم، سخت است که بفهمیم «منِ» زنان تا چه حد مورد ستم، توهین و تحقیر قرار گرفته و زنانی که شریک زندگی ما هستند تا چه حد از این بابت رنج می‌کشند. وجه زنانه در آرزوی این است که در وجود ما مردها و پسران، به‌صورت نوع متفاوتی از زنان که هم‌اکنون توصیف کردم، متولد شود. وقتی مجسم کنیم که این زنان هر یک به‌نوبه خود در درون ما پدیدار می‌شوند، می‌توانیم کم‌کم تصویر وجه زنانه یا آنیمای خود را کشف کنیم. برخی از مردها آنیمایی ضعیف دارند، درحالی که در سایرین آنیمایی ظریف و وسواسی زندگی می‌کند.

بنابراین مردی که هویت خود را به‌طور کامل از دستاوردهایش می‌گیرد، چنانچه بخواهد به انسان کاملی تبدیل شود، باید قابلیت خود را برای بودن و پذیرش رشد دهد. به همین ترتیب، زنی که قابلیت او برای بودن و پذیرش به خوبی رشد یافته است، باید با ادغام نیروی مردانه به کمال برسد.

نوجوان ابدی نیاز دارد که به هر قیمتی دیگران را راضی کند. تدبیر او برای بقا، جلب نظر مردان به هر وسیله‌ای است. استراتژی او را شاید بتوان چنین خلاصه کرد: دیده شدن، تحسین شدن، مورد تملک واقع شدن و از این قبیل! البته، مگر این‌که او انسانی حقیر و ناامید باشد که دیگر قادر نیست با خیالات خام خود به زندگی ادامه دهد

کوچولوی دوست‌داشتنی، هر چه بیشتر در این سبک زندگی پیش می‌رود، بیشتر و بیشتر پنهان کردن این انزجار و تلخکامی برایش دشوار می‌شود. او نمی‌داند که این خشم و عصبانیت موجب می‌شود او شریک زندگی‌اش را متهم کند، درعین حال که همچنان به منفعل بودن و وابسته بودن ادامه می‌دهد. گاهی اوقات، سعی می‌کند از طریق خوش‌رفتاری با شوهر بر این وضعیت چیره شود. سریال‌های تلویزیونی آمریکایی معروف همچون دینستی یا دالاس، پر از این عروسک‌های اغواگرند که با رفتار سنگدلانه و

کتاب خود تحت عنوان زن زخمی، رویکردهای متفاوت زنان را به مثابه واکنش به جراحت وارد آمده از سوی پدر، به روشنی شرح می‌دهد. این رویکردها در قالب شمار بسیار شگردهای زنان برای جلب‌توجه مردان، بروز می‌یابد، زیرا آن‌ها از مرد زندگی خود انتظار دارند حفره خالی رابطه پدردختر را پر کنند. بنابراین بنا به تیپ‌های روان‌شناختی نمونه، برخی از زنان تا ابد نوجوان باقی می‌مانند، حال این‌که سایرین جنگجو می‌شوند. ما نباید دیدگاه ثابتی از این تیپ‌ها را برگزینیم. آن‌ها می‌توانند تغییر کنند و حتی ممکن است بخش‌های بیشتر یا کمتری از ابعاد وجودی خود را در هر دو گروه بیابیم. از شما دعوت می‌کنم با افکار لیندا شیرز لئونارد در این زمینه آشنا شوید.

این امر به پرورش آنیموسی مثبت در دختر کمک می‌کند و از این طریق اعتماد به نفس و قدرت پیشگام شدن در رابطه را کسب می‌کند. خوشبختانه، به‌نظر می‌رسد، پدرانی که از نقش خود آگاه هستند، روزبه‌روز بیشتر و بیشتر می‌شوند. با این حال آن‌ها در اقلیت باقی می‌مانند. به‌ندرت پدرانی یافت می‌شوند که می‌توانند موهبت حضوری گرم و ماندگار را به دختران‌شان تقدیم کنند. همان‌طور که قبلا اشاره کردیم، حاکمیت پدر غایب همچنان غالب است. خواه این غیبت فیزیکی باشد یا معنوی، یا این‌که صرفآ فردی سوءاستفاده‌گر بوده باشد، رابطه‌ای که او به دخترش می‌دهد، آسیب‌زننده است و او نیز در مقابل سعی می‌کند رفتارهایی برای جبران این جراحت بروز دهد، اما این واکنش فاقد هرگونه تأثیر شفادهنده واقعی است.

وقتی دختر به این مرحله برسد، می‌داند که پدرش مرد زندگی او نیست، اما همچنان به او نیاز دارد. او به نظرات و عواطف پدر احتیاج دارد تا بتواند آرزوها و موجودیت عاطفی خود را مطالبه نماید

وقتی دختر به این مرحله برسد، می‌داند که پدرش مرد زندگی او نیست، اما همچنان به او نیاز دارد. او به نظرات و عواطف پدر احتیاج دارد تا بتواند آرزوها و موجودیت عاطفی خود را مطالبه نماید

وقتی پدر به‌طور کامل غرق در این قسم رابطه نشود، وقتی حساسیت او به‌نحوی مناسب توسعه یافته باشد، به‌گونه‌ای که تفاوت بین غرایز و میل به زنا را تشخیص دهد، آن‌گاه در شکل دادن روابط عاطفی و مهرآمیز با دخترش مشکلی نخواهد داشت.

او دچار رنج و ناراحتی خواهد شد. زیرا او در فرایند تبدیل شدن به یک زن است، زیرا اندام‌های زنانه‌اش پدیدار می‌شود و او غرور شگفت‌انگیزی را احساس می‌کند، زیرا بالاخره می‌تواند به مادرش شبیه شود، یک مرد، با سکوتش به او می‌گوید که از نظر وی این ویژگی‌ها خطرناک هستند. این نوجوان ممکن است دو قسم واکنش نشان دهد. یا به نمایان ساختن تمام ویژگی‌های زنانه‌اش خواهد پرداخت تا مردها را اغوا کند و توجه آن‌ها را جلب نماید، یا این‌که برعکس، تلاش خواهد کرد با پوشیدن لباس‌های گشاد و پوشاندن برجستگی‌های بدنش، از این تفاوت‌های جنسی بگریزد.

هرگز نباید فراموش کنیم که سکوت تاچه حد می‌تواند تبدیل به خشونت واقعی شود. سکوت می‌تواند فرایند رشد دختر جوانی را که به‌تدریج وارد دنیای زنانه می‌شود، مختل سازد.

اغلب اوقات این پدر امیدوار است با مهار خود، دختر را در مقابل امیال احتمالی‌اش محافظت نماید، در واقع، در مقابل واکنش‌های فیزیولوژیکی که ممکن است بی‌اختیار از او سر بزند. اما این کنترل و به‌ویژه سکوتی که آن را احاطه کرده، می‌تواند آثار منفی نیز داشته باشد. چنین آثاری بسیاری از پدران را از روابط محبت‌آمیز با دختران‌شان باز می‌دارند و آن‌ها نیز معمولا رفتار خویشتن‌دارانه پدر را درک نمی‌کنند.

این زن جوان در وضعیتی مشابه بسیاری از کودکان «والد شده» زندگی می‌کرد، کسانی که به اجبار تبدیل به پدر یا مادر والدین خود شده‌اند. آن‌ها نمی‌توانند از والدین‌شان جدا شوند زیرا به دام احساس گناه افتاده‌اند. آن‌ها اغلب با کسانی رابطه عاطفی برقرار می‌کنند که درست مثل والدین خودشان، افرادی به‌شدت وابسته باشند. بنابراین زن جوان مورد بحث، مقاله دانشگاهی دوست پسرش را ویرایش می‌کرد و نمی‌توانست خود را راضی به ترک او نماید تا این‌که مطمئن شد او به اندازه کافی استقلال پیدا کرده تا بتواند هر نوع جدایی را تحمل کند. این رابطه نیز راه دیگری برای تعامل با مشکلی بود که در زمینه‌های دیگری با پدرش داشت.

دختر طغیان کرد، اما در سکوت. پدرش نمی‌توانست به تنهایی زندگی کند و دختر را مسبب بدبختی خود قلمداد می‌کرد. او با استفاده از نامه‌ای تهدیدآمیز به او گفت: «تو مرا تنها گذاشتی، تو مرا تک وتنها رها کردی.» وقتی از او پرسیدم چرا تسلیم چنین نامه‌ای شده است، جواب داد: «نمی‌خواهم رنج مرگ او بر وجدانم سنگینی کند. می‌خواهم که او بگوید، تو مسئول من نیستی.» این پدر قادر نبود بین خود و دخترش فاصله معقولی را حفظ نماید و دختر دیگر نمی‌توانست قلمرو خود را معین کند. ناآگاهی پدر و احساس گناه دختر، عناصر اصلی این زنای عاطفی را تشکیل می‌داد.

او ابتدا شرح داد که پدرش خانواده را ترک گفته بود تا به دنبال حرفه‌ای هنری باشد. او الکل زیادی مصرف می‌کرد، به حدی که یک معتاد به الکل بود. سپس با اشتیاق زیادی ادامه داد که وقتی به سن نوجوانی رسید، پدرش ناگهان به خود آمد و متوجه حضور او شد. او رابطه خود با دخترش را از سر گرفت و به‌طور کامل رفتار گذشته را کنار گذاشت. اما دختر به‌جای این‌که سرانجام محبتی را که از دست داده بود به‌دست آورد، متوجه وارونه شدن نقش‌ها شد. پدرش به‌راحتی جایگاه یک پسر را برای او پیدا کرده و سرنوشت خود را در دستان دختر گذاشته بود، چنانچه گویی او مادرش است. دختر در مقابل این طرز رفتار طغیان کرد. پذیرش چنین مسئولیتی خیلی دشوارتر از رنج خلائی بود که قبل از بازگشت پدر وجود داشت

مبحث زنا با محارم، این پرسش را در ذهن ایجاد می‌کند: فاصله درست بین یک پدر و دخترش چقدر باید باشد؟ زنا، الزامآ جنسی نیست، بلکه اغلب در سطح عاطفی اتفاق می‌افتد. در چنین وضعیتی، پدر به حریم زندگی عاطفی دخترش تجاوز می‌کند زیرا نمی‌تواند به او اجازه بدهد که برای خود زندگی کند. زن جوانی از تجربه چنین وضعیتی در اویل بیست سالگی خود با من سخن گفت.

من همچنین بر این باورم که فروپاشی خانواده‌ها و ترک شدن کودکان در سنین پایین از سوی پدر یا مادر، به باز پس گرفتن عشقی که در روابط زمان کودکی ناکام مانده بود، ضرورت می‌بخشد. به این ترتیب که سعی می‌کنیم با پذیرفته‌شدن از سوی فردی که ما را به یاد والد غایب‌مان می‌اندازد، به عزت‌نفس ضعیف خود بهبود ببخشیم. شاید به نفع یک مرد یا زن جوان باشد که با فردی باتجربه‌تر و مهربان‌تر سروکار داشته باشد. چنین فردی شخصیتی را جایگزین والد خود می‌کند که خودمختاری او را تقویت کند، با این همه بنابراین تلاش در این راستا مخاطره‌آمیز است.

فروپاشی نظام‌های اجتماعی حاکم، روابط مردان مسن‌تر با زنان جوان‌تر و همچنین زنان مسن‌تر با مردان جوان‌تر را تسهیل می‌نماید. این‌گونه عشق‌ها، بروز احساساتی را که مدت‌های طولانی انکار شده بودند امکان‌پذیر می‌سازند. حتی اگر موضوع زنا تا به این حد مطرح نباشد، عشاق خود را در قالب مشابهی از وضعیت زناکارانه می‌بینند که می‌تواند بر شدت عاطفی چنین پیوندهایی بیفزاید