بریده‌هایی از کتاب آسیاب کنار فلوس

آدم اگر دسته تبر را دور بیندازد و تیغه را هم به دنبالش پرت کند این نشان کمال نومیدی است، اما این‌که بیاید و چاقوی جیبی‌اش را به دنبال یک دوست بی‌عاطفه پرت کند، این عمل از هر حیث که بگیری یک تعارف زیادی است که از حد منظور فراتر می‌رود.

تام افزود: «اونوقت سکه‌های نیم پنی خواهم داشت، و با هم شیرخط بازی می‌کنیم.» دیگر به این احتمال که این بازی در سن جا افتادگی جاذبه‌ای برایش نداشته باشد، هیچ نمی‌اندیشید.

مردم کمالات اشخاص خوش پوش را بیش از حد استحقاق ارج می‌نهند

در این خانواده سنت و راه و رسم خاصی برای حسن اداره امور خانواده، و رفتار و سلوک اجتماعی بود و تنها مورد ناراحت‌کننده‌ای که این برتری را ملازمه می‌کرد ناتوانی به قبول و تأئید چاشنی‌ها یا رفتار خانواده‌هایی بود که سنت و راه و رسم خانواده دادسن در آن‌ها جاری نبود.

این گل‌های آشنا، این نغمه‌های آشنای پرندگان، این آسمان تار و روشن، این مزارع شیار خورده و سبزه گرفته، که هر یک با خارهای خود شخصیتی جداگانه یافته... آری، این چیزها زبان مادری وهم و خیال ما است، زبانی که گران بار از یادهای ظریف و درهم بافته ساعات گذرای ایام کودکی است که پس پشت نهاده‌ایم.

اگر به واسطه تابش خورشید و سبزه سالیان دوری نبود که هنوز در وجودمان به حیات خود ادامه می‌دهند و ادراک ما را به مایه عشق می‌برند، تابش امروز خورشید بر سبزه‌های شاداب چیزی به جز ادراک ضعیف جانهایی خسته نمی‌بود.

اگر بگوئی نظری نداری که اظهار کنی و اگر بخواهی نظری اظهار کنی منتهای ابلهی است که آن را به لحنی حاکی از کمال اعتقاد و مبتنی بر اطلاع موثق اظهار نکنی. همین که عقیده‌ای را بیان کردی دیگر مال خود شما است، و طبعآ به آن علاقه‌مند می‌شوی.

بیشتر ما دست به دهن زندگی می‌کنیم، با مجموعه ناچیزی از خواستها و آرزوهای کوتاه مدت، همّ و غمّ ما بیشتر مصروف بر این است که لقمه نانی پیدا کنیم و بچه‌های گرسنه‌مان را سیر کنیم، و به ندرت به بذر حاصل سال آینده می‌اندیشیم.

هیچ جا به اندازه دنیای ذهن نمایشنامه‌نویس فعال نیست.

چیزی گمراه کننده‌تر از دانایی و فراست نیست، اگر تصادفآ در مسیر عوضی بیفتد، شخص هوشمندی که بر این اعتقاد باشد که اشخاص عادتآ با تأثر از انگیزه‌های مشخص عمل می‌کنند یا حرف می‌زنند و آگاهانه هدف و مقصدی را در مد نظر دارند، بی‌گمان نیروی خود را در این بازی خیالی تلف می‌کند.