بریده‌هایی از کتاب بخش زنان و زایمان

خانم کوک هیچ وقت بچه‌ای نداشته و هرگز ازدواج نکرده و تنها زندگی می‌کند و جز گربه‌اش کسی را ندارد که او را لمس یا نوازش کند و در آغوش بگیرد. ولی الان درست در همین جا مایلدرد گرنت را در تمام آغوشش جای داده بود و احتمالا بعد از سال‌های طولانی این اولین بار بود که او دستانش را دور یک انسان – فرقی نمی‌کرد مرد یا زن - حلقه می‌کرد. واقعا بُعد دیگر زندگی چه حسی می‌تواند داشته باشد؟ دنیایی که در آن آدم‌ها همدیگر را در آغوش می‌گیرند و می‌بوسند و شب‌ها کنار هم می‌خوابند و ناگهان نیمه‌شب در تاریکی از خواب بیدار می‌شوند و دستانی را حس می‌کنند که به دورشان حلقه شده و دست دراز می‌کنند و می‌گویند: «بغلم کن، خواب بدی دیدم».

«بخندید تا دنیا همراه با شما بخندد.»

بعضی‌ها قدر خوشبختی‌شان را نمی‌دانند.

«زندگی واقعا معرکه است. البته اگر کم نیارید و خودتان را نبازید.»

گفت: «خوب شما زندگی می‌کنید تا چیزی یاد بگیرید، درست نمی‌گم؟» سپس همه به عمق دنیای خودشان فرو رفتند

اگر در زندگی‌ات شخص خاصی هست که تو بتوانی هر شب به او شب بخیر بگویی و بخوابی، بدان نسبت به خیلی از آدم‌ها از نعمت بالایی برخورداری

«ببین عزیزم، اگر در زندگی‌ات شخص خاصی هست که تو بتوانی هر شب به او شب بخیر بگویی و بخوابی، بدان نسبت به خیلی از آدم‌ها از نعمت بالایی برخورداری. چرا به قضیه اینطوری نگاه نمی‌کنی؟»

واقعا بُعد دیگر زندگی چه حسی می‌تواند داشته باشد؟ دنیایی که در آن آدم‌ها همدیگر را در آغوش می‌گیرند و می‌بوسند و شب‌ها کنار هم می‌خوابند و ناگهان نیمه‌شب در تاریکی از خواب بیدار می‌شوند و دستانی را حس می‌کنند که به دورشان حلقه شده و دست دراز می‌کنند و می‌گویند: «بغلم کن، خواب بدی دیدم»

«ببین عزیزم، اگر در زندگی‌ات شخص خاصی هست که تو بتوانی هر شب به او شب بخیر بگویی و بخوابی، بدان نسبت به خیلی از آدم‌ها از نعمت بالایی برخورداری. چرا به قضیه اینطوری نگاه نمی‌کنی؟»

مایلدرد گرنت یک رقاصه‌ی سن و سال دار بستری بود که حالا دیگه مربی رقص شده بود. رقاصه زمین خورده بود و در نتیجه‌ی همین ضربه دچار آسیب رحمی شده بود. او هم افسردگی داشت. اما سعی می‌کرد برداشتش از این قضیه مثبت باشد. اغلب داخل بخش با صدای بلند و سرزنده می‌گفت: «بخندید تا دنیا همراه با شما بخندد.» البته شعارش بیشتر این بود: «زندگی واقعا معرکه است. البته اگر کم نیارید و خودتان را نبازید.»

«ببین عزیزم، اگر در زندگی‌ات شخص خاصی هست که تو بتوانی هر شب به او شب بخیر بگویی و بخوابی، بدان نسبت به خیلی از آدم‌ها از نعمت بالایی برخورداری. چرا به قضیه اینطوری نگاه نمی‌کنی؟»

«زندگی واقعا معرکه است. البته اگر کم نیارید و خودتان را نبازید.»

مثل یک دختر در حال غرق شدن رنگ‌پریده و غمگین اما شجاع به نظر می‌رسید.

«بخندید تا دنیا همراه با شما بخندد.»

حوالی ساعت نُه که وقت خواب بود یکی با چرخ‌دستی همراه با نوشیدنی‌های آبکی و خواب‌آور وارد بخش شد. چند تا از زن‌ها مشغول شانه زدن موهایشان بودند یا ماتیک می‌زدند یا با شیوه‌ای خاص به گردن و صورتشان کرم می‌مالیدند. آرامش خاصی در بخش حاکم بود. ساعت توقف بود و شیفت کاری عوض می‌شد تا شیفت جدید آماده کار شود.

او هم افسردگی داشت. اما سعی می‌کرد برداشتش از این قضیه مثبت باشد. اغلب داخل بخش با صدای بلند و سرزنده می‌گفت: «بخندید تا دنیا همراه با شما بخندد.» البته شعارش بیشتر این بود: «زندگی واقعا معرکه است. البته اگر کم نیارید و خودتان را نبازید.»

اگر در زندگی‌ات شخص خاصی هست که تو بتوانی هر شب به او شب بخیر بگویی و بخوابی، بدان نسبت به خیلی از آدم‌ها از نعمت بالایی برخورداری

در صدای گریه‌اش نوعی دلتنگی غیرارادی موج می‌زد و دیگر داشت روی اعصاب همه رژه می‌رفت. تک تک زن‌ها یاد کودک درونشان افتادند، کودکی ناراضی که مدعی تمام حق و حقوقش است و همه مجبور بودند به صدای این کودک گوش دهند و متاسفانه اطاعت از صدای این کودک برای هر کدامشان گران تمام می‌شد.

پرستار دختری حدودا بیست ساله بود و خسته به نظر می‌رسید، آنقدر خسته که فقط غرغرهای بی‌وقفه‌ی یک پیرزن را کم داشت (که البته انگاری کم هم نداشت). و با حس امیدواری تلاش کرد او را آرام کند، «دیگه دارید برای بقیه مزاحمت ایجاد می‌کنید. نباید اینقدر خودخواه باشید.» اما درخواست بقیه چاره‌ساز نبود و از روی چهره‌ی طعنه‌آمیز بقیه‌ی زن‌های بخش می‌شد فهمید که منتظر یک همچین وضعی بودند. اما مایلدرد گرنت فقط کمی آرام‌تر گریه کرد.

البته شعارش بیشتر این بود: «زندگی واقعا معرکه است. البته اگر کم نیارید و خودتان را نبازید.»