بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﻣﻼﺋﻚ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻳﺄﺱ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬

ﺭﻭﺯی ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻢ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﺷﻚ‬‬ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﻚ ﺭﻭی ﺳﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬

ﮔﺎﻫﻲ ﻗﻨﺎﺭیﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬‬ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻗﻔﺲ ﺩﻝﺗﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬

ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺁﺗﺸﻢ ﺑﺰﻧﻨﺪ‬‬ ﺑﺮﺍی ﻛﺸﺘﻦ ﺣﻼﺝ ﺩﺍﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬‬ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻑ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬‬ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺆﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﻓﺮﻡ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﺳﺖ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﻓﺘﻨﻢ‬‬ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮﻡ‬‬

ﺑﻴﻦ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻭ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺗﻨﮓ‬‬ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﭼﺎﺭﻩﺍی ﺟﺰ ﺁﺏ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬

ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺁﻳﻨﻪ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﺎ ﻣﻦ‬‬ ـ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﺁﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ ـ‬‬ ﺳﻬﻢ ﭘﻴﻤﺎﻧﺔ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻭ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﻳﻜﻲﺳﺖ‬‬ ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﻣﺴﺌﻠﺔ ﻋﺎﻗﻞ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ‬‬

ﺭﻭﺯی ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻢ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﺷﻚ‬‬ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﻚ ﺭﻭی ﺳﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬

ﺯﻧﺪﮔﻲ ـ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻤﺎﻉ ﻧﺎﺧﻦﺧﺸﻚ ﭘﻴﺮ ـ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﻛﻢﻛﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬‬ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﻣﻦ ﮔﻠﻲ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎ‬‬ ﮔﻞﻓﺮﻭﺵ ﺍی ﻛﺎﺵ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

» ﺻﺒﺮ «ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ؟!‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﺿﺮﻡ... ‬‬

ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﺳﺖ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﻓﺘﻨﻢ‬‬ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮﻡ‬‬

ﺧﻼﺻﺔ ﻫﻤﻪ ﺭﻧﺞﻫﺎی ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ‬‬ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍی ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻝ ﺑﺮﺩﻩﺳﺖ‬‬

ﻧﺰﺩﻳﻜﻢ ﻭ ﺩﻭﺭﻡ‬ ﭼﻮﻥ ﻛﻔﺮ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻡ‬‬ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺗﺤﺴﻴﻦ‬‬ ﺳﻴﻠﻲﺧﻮﺭ ﺩﺷﻨﺎﻡ‬‬ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‬‬ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺍﻳﺎﻡ‬‬ ﭘﻠﻜﻲ ﺑﺰﻥ ﺍی ﻣﺮﮒ‬‬ ﺗﺎ ﭘﺮ ﻛﺸﻢ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ‬‬

ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﺍﻡ؟ ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬

ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲ‬‬ ﻛﺒﺮﻳﺎی ﺗﻮﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻦ! ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻫﺮﺧﺎﻧﺔ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺗﺮﺱ ﺟﺎی ﻋﺸﻖ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﻚ ﺟﺎی ﻳﻘﻴﻦ‬‬ ﺁﺑﺮﻭﺩﺍﺭی ﻛﻦ ﺍی ﺯﺍﻫﺪ! ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺩﻝﺳﻨﮓﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺑﺮﻡ‬‬ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪﻡ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ! ﺩﺷﻨﺎﻡ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺩﻝﺳﺮﺩ ﺷﺪ‬‬ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﻲﺑﺎﺭﺩ! ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻧﺴﻞ ﭘﺸﺖ ﻧﺴﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﭘﺲ ﻣﻲﺩﻫﻴﻢ‬‬ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ! ‬‬ ﺳﻔﺮﻩﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺍی ﻋﺸﻖ! ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ! ‬‬

ﻗﺮﺍﺭﻫﺎی‬ ﺑﻲﻗـﺮﺍﺭ‬ ﻫﻨﻮﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬ ﺑﺒﺎﺭ، ﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺭی، ﺑﺒﺎﺭ، ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﺦ ﺯﺩﻩ ﺗﻘﻮﻳﻢ ﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ‬‬ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻬﺎﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺁﺗﺸﻢ ﺑﺰﻧﻨﺪ‬‬ ﺑﺮﺍی ﻛﺸﺘﻦ ﺣﻼﺝ ﺩﺍﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﮔﻞ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﺳﭙﻴﺪ ﻣﻲﺭﻭﻳﺪ‬‬ ﺳﭙﻴﺪﺑﺨﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺨﻮﺍﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺳﺮ ﺑﺮﺳﺪ‬‬ ﺩﻋﺎی ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺧﻠـﻮﺕ‬‬ ﻋﻘﻞ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺳﺮ ﻃﺮﺡ ﻣﻌﻤﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺑﺎﺯی ﻋﺸﻖ ﻣﮕﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺍﺭﺩ؟ ‬‬ ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺳﺤﺮی ﺩﺷﺖ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻻﻟﻪ ﺷﻜﻔﺖ‬‬ ﺳﺮ ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﺭﺳﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﺁﻣﺪی ﻭ ﺁﻳﻨﺔ ﻗﻠﺐ ﺷﻜﺴﺖ‬‬ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﮔﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ‬‬ ﻗﻄﺮﻩﺍی ﻗﺼﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺗﻠﺨﻲ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻋﺸﻖ ﺁﻛﻨﺪﻩﺳﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺷﻲ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯیﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬