بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﻣﮕﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﻣﻦ ﺣﻠﻪ ﺑﺒﺎﻓﻨﺪ‬‬‬ ﺩﺭ ﭘﻴﻠﺔ ﻣﻦ ﺣﺴﺮﺕ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬

ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﺴﻴﻤﻲ ﻧﻮﺯﻳﺪﻩﺳﺖ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﻮﺯﺩ ﺑﺎﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ‬‬

ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻭﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﭼﻪ ﻋﺪﻡ، ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬

ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﺍﺟﻞ! ﻣﻬﻤﺎﻥﻧﻮﺍﺯی ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻣﺎ ﭘﻠﻨﮕﻴﻢ! ﻣﮕﻮ ﻟﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻣﺎﺳﺖ‬‬ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺔ ﺗﻮﺳﺖ! ﺧﻄﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺮﺩﻡﻓﺮﻳﺒﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﺒﻨﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺯﺩ ﺯﺧﻢ ﻣﺮﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻗﺼﺔ ﺗﻠﺨﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻛﻪ ﻣﻲﻧﺎﻟﻢ؟ ‬‬ » ﺧﻮﺩﻡ «ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﺭﻳﻮﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ‬‬ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻏﻴﺮﺕ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻭﺻﻞ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﺭﺍ! ‬‬ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﺎﺏ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﭼﺮﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ؟!‬‬

ﺑﻴﻦ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻭ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺗﻨﮓ‬‬ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﭼﺎﺭﻩﺍی ﺟﺰ ﺁﺏ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬

ﺭﺍﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﮔﻨﺞ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺰ ﺭﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺭﻧﺞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﮔﻨﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﮔﺎﻩ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﮔﺎﻩ ﻣﻲﻏﻠﺘﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﺩ‬‬ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﺯی ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﺳﺖ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﻓﺘﻨﻢ‬‬ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮﻡ‬‬

ﻣﺴﺌﻠﺔ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﻈﺮ ﺗﻮﺳﺖ‬‬ ﻣﻲﻛﺸﻲ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ‬‬

ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺨﻮﺍﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺳﺮ ﺑﺮﺳﺪ‬‬ ﺩﻋﺎی ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﭘﻴﻠﺔ ﺭﻧﺞ ﻣﻦ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺷﺪ‬‬ ﺷﻤﻊ ﺣﻖ ﺩﺍﺷﺖ! ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ ﻋﺸﻖ! ‬‬

ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﻭﺧﺖ ﮔﻞﻓﺮﻭﺵ‬‬‬ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻲ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﮔﻞ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺑﭙﻮﺵ‬‬

ﮔﺎﻩ ﺳﺮﺑﺎﺯی ﺷﺠﺎﻋﻲ ﮔﺎﻩ ﺷﺎﻫﻲ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ‬‬ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻳﻚ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻋﻤﺮ ﺟﺰ» ﺣﺴﺮﺕ ﺩﻳﺮﻭﺯ «ﻭ» ﻏﻢ ﻓﺮﺩﺍ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲ‬‬ ﻛﺒﺮﻳﺎی ﺗﻮﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻦ! ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻫﺮﺧﺎﻧﺔ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺗﺮﺱ ﺟﺎی ﻋﺸﻖ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﻚ ﺟﺎی ﻳﻘﻴﻦ‬‬ ﺁﺑﺮﻭﺩﺍﺭی ﻛﻦ ﺍی ﺯﺍﻫﺪ! ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺩﻝﺳﻨﮓﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺑﺮﻡ‬‬ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪﻡ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ! ﺩﺷﻨﺎﻡ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺩﻝﺳﺮﺩ ﺷﺪ‬‬ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﻲﺑﺎﺭﺩ! ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻧﺴﻞ ﭘﺸﺖ ﻧﺴﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﭘﺲ ﻣﻲﺩﻫﻴﻢ‬‬ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ! ‬‬ ﺳﻔﺮﻩﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺍی ﻋﺸﻖ! ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ! ‬‬

‬ﺁﺯﺭﺩ‬ﮔﺎﻥ‬‬ ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺧﻄﺎ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍی ﺧﺎﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻳﺄﺱ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲﺩﻳﺪی‬‬ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﺁﺧﺮ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻲ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺗﻘﺪﻳﺮﻳﻢ‬‬ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻳﭽﺔ» ﺍﻫﻞ ﺗﻤﺎﺷﺎ «ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ! ‬‬ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺷﻜﺮ، ﮔﺎﻫﻲ ﺻﺨﺮﻩﻫﺎ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‬‬ ﭼﺮﺍ ﺳﻴﻠﻲﺧﻮﺭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺩﺭﻳﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ؟ ‬‬ ﺩﻝ ﺁﺯﺭﺩﮔﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪی‬‬ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪی، ﺳﻮﺧﺘﻲ ﺗﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ! ‬‬

‬ﺯﻧـﺪ‬ﮔﻲ ‬‬ ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺮﺩﻡﻓﺮﻳﺒﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﺒﻨﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺯﺩ ﺯﺧﻢ ﻣﺮﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺩﻩﺩﺍﺭی ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻋﻤﺮ‬‬ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﻲ ﺧﺎﻙ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺯﻧﺪﮔﻲ ـ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻤﺎﻉ ﻧﺎﺧﻦﺧﺸﻚ ﭘﻴﺮ ـ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﻛﻢﻛﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬‬ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﻣﻦ ﮔﻠﻲ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎ‬‬ ﮔﻞﻓﺮﻭﺵ ﺍی ﻛﺎﺵ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﺩﻧﻴـــﺎ‬‬ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺻﻴﺎﺩ ﺭﺍ ﺻﺤﺮﺍﺑﻪﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﺁﻫﻮﺍﻥ ﻣﺴﺖ ﺟﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﻗﺎﻣﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻣﻮﺝﻫﺎ ﺑﺎﺭی ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﻗﺼﺔ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮی ﺑﻲﻣﺜﻠﻢ، ﺍﻣﺎ ﺑﻲﻧﮕﻴﻦ‬‬ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲﻫﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﻗﺎﻣﺘﻢ ﻫﺮﻗﺪﺭ ﺭﻋﻨﺎﺗﺮ ﺷﻮﺩ، ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ‬‬ ﺳﺎﻳﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﺷﺮﻙ ﻣﻮﺭی ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺷﺒﻲ! ‬‬ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻣﺎ ﻓﻘﻂ» ﺭﻧﺞ «ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬