بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﺑﻴﻦ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻭ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺗﻨﮓ‬‬ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﭼﺎﺭﻩﺍی ﺟﺰ ﺁﺏ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬

ﺭﻭﺯ ﺍﺯﻝ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﺴﺖ ﺁﻥ ﻣﻠﻚ ﻣﺴﺖ... ‬‬ ﻧﺎﻣﺔ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻢ‬‬

ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﻨﮓ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺭﺍ‬‬ ﭘﺲ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺭﻳﺎی ﺁﺑﻲﺭﻧﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ؟!‬‬

ﻧﺎﮔـﺰﻳﺮ‬‬ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺳﺎﺣﺮﻡ‬‬ ﻣﻦ ﺗﻔﺮﺟﮕﺎﻩ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥﺧﺎﻃﺮﻡ‬‬ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺘﺮﻭﻛﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮﻫﺎی ﻋﺎﺑﺮﻡ‬‬ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻑ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬‬ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺆﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﻓﺮﻡ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﺳﺖ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﻓﺘﻨﻢ‬‬ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮﻡ‬‬ ﺧﻠﻖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺍﺑﺮی ﺗﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﭘﺮﺍﻫﻨﻲﺳﺖ‬‬ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺎﻋﺮﻡ‬‬ » ﺻﺒﺮ «ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ؟!‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﺿﺮﻡ... ‬‬

ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻛﻪ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺁﻫﻮﻫﺎی ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ! ‬‬ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻋﺸﻖ؟! ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺧﻨﺪﻳﺪی‬‬ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺨﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩﺗﺮ ﻛﺮﺩی ﻣﻌﻤﺎ ﺭﺍ‬‬

ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺳﺎﺣﺮﻡ‬‬ ﻣﻦ ﺗﻔﺮﺟﮕﺎﻩ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥﺧﺎﻃﺮﻡ‬‬

ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﮔﺮﺩی ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍی ﻋﻤﺮ؟ ﺍی ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻲﻗﻴﻤﺖ! ‬‬ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺳﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ ‬ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﮔﺮﺩی ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍی ﻋﻤﺮ؟ ﺍی ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻲﻗﻴﻤﺖ! ‬‬ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲ

ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍی ﻋﻤﺮ؟ ﺍی ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻲﻗﻴﻤﺖ! ‬‬ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﮔﺎﻫﻲ ﻗﻨﺎﺭیﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬‬ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻗﻔﺲ ﺩﻝﺗﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬

ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻢ ﺗﺎﺏ ﺯﻟﻔﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ! ﭘﺲ ﻣﺨﻮﺍﻩ‬‬ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﻲ ﺯﻳﺮ ﭘﺎی ﺁﺑﺸﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬

ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﻗﺎﻣﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻣﻮﺝﻫﺎ ﺑﺎﺭی ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬

ﺑﺎﺯ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ‬‬ ﺳﻮﺭﺓ ﺗﻮﺑﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺴﻢﺍﷲﺍﺵ‬‬

ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﺦ ﺯﺩﻩ ﺗﻘﻮﻳﻢ ﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ‬‬ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻬﺎﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺧﻄﺎ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍی ﺧﺎﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻳﺄﺱ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲﺩﻳﺪی‬‬ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﺁﺧﺮ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻲ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺗﻘﺪﻳﺮﻳﻢ‬‬ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻳﭽﺔ» ﺍﻫﻞ ﺗﻤﺎﺷﺎ «ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ! ‬‬ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺷﻜﺮ، ﮔﺎﻫﻲ ﺻﺨﺮﻩﻫﺎ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‬‬ ﭼﺮﺍ ﺳﻴﻠﻲﺧﻮﺭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺩﺭﻳﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ؟ ‬‬ ﺩﻝ ﺁﺯﺭﺩﮔﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪی‬‬ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪی، ﺳﻮﺧﺘﻲ ﺗﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ! ‬‬

ﺷﺮﻙ ﻣﻮﺭی ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺷﺒﻲ! ‬‬ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻣﺎ ﻓﻘﻂ» ﺭﻧﺞ «ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬

ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﺍﺟﻞ! ﻣﻬﻤﺎﻥﻧﻮﺍﺯی ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﻴﻦ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻭ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺗﻨﮓ‬‬ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﭼﺎﺭﻩﺍی ﺟﺰ ﺁﺏ ﻧﻴﺴﺖ!

ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﻋﺸـــﻖ‬ ‬ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻥ ﺭﺍﺯ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﺗﺼﻮﺭی ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻡ، ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻪﺟﺰ ﺧﻴﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻳﺪ‬‬ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺷﻨﺎﻡ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﺩﺭﺧﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ: ﻓﺎﺻﻠﻪﺍی‬‬ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬