بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﺑﺎﺩ ﻣﺸﺘﻲ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩﺳﺖ‬‬ ﻋﺸﻖ، ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺍﺳﺖ! ‬‬

ﺳﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ ‬ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﮔﺮﺩی ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍی ﻋﻤﺮ؟ ﺍی ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻲﻗﻴﻤﺖ! ‬‬ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻛﻪ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺁﻫﻮﻫﺎی ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ! ‬‬ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻋﺸﻖ؟! ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺧﻨﺪﻳﺪی‬‬ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺨﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩﺗﺮ ﻛﺮﺩی ﻣﻌﻤﺎ ﺭﺍ‬‬

ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺩﮔﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﺍﻡ: ‬‬ ﻋﺸﻖ ﮔﻨﺠﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲﺍﺵ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬

ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺭﺅﻳﺎﺳﺖ، ﻭﻟﻲ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻋﻤﺮ ﺟﺰ» ﺣﺴﺮﺕ ﺩﻳﺮﻭﺯ «ﻭ» ﻏﻢ ﻓﺮﺩﺍ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺭﺍﺯ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻋﺸﻖ! ‬‬ ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﻣﻮﺝ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺭﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﮔﻔﺘﻢ‬‬ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺑﺮﺳﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﺷﻤﻊ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﮔﻞ ﻛﺮﺩ‬‬ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﭘﻴﻠﺔ ﺭﻧﺞ ﻣﻦ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺷﺪ‬‬ ﺷﻤﻊ ﺣﻖ ﺩﺍﺷﺖ! ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ ﻋﺸﻖ!

ﺗﻠﺨﻲ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻋﺸﻖ ﺁﻛﻨﺪﻩﺳﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺷﻲ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯیﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻛﻪ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺁﻫﻮﻫﺎی ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ!

ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺩﻩﺩﺍﺭی ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻋﻤﺮ‬‬ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﻲ ﺧﺎﻙ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺯﻧﺪﮔﻲ ـ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻤﺎﻉ ﻧﺎﺧﻦﺧﺸﻚ ﭘﻴﺮ ـ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﻛﻢﻛﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﻧﺴﻞ ﭘﺸﺖ ﻧﺴﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﭘﺲ ﻣﻲﺩﻫﻴﻢ‬‬ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﻏﺒﺎﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻤﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ! ‬‬ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﺳﻨﮓ ﻣﺰﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎﻳﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻧﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﻴﻔﺰﺍ، ﻧﻪ ﺳﺒﻚﺗﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬

» ﻻ ﺍﻟﻬﻲ «ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻲ» ﺍﻻ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺯﺍﻫﺪی ﺑﺎ ﻛﻮﺯﻩﺍی ﺧﺎﻟﻲ ﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ‬‬ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬

ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﻨﮓ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺭﺍ‬‬ ﭘﺲ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺭﻳﺎی ﺁﺑﻲﺭﻧﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ؟!‬‬

ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬‬ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﻣﻦ ﮔﻠﻲ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎ‬‬ ﮔﻞﻓﺮﻭﺵ ﺍی ﻛﺎﺵ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﺻﺒﺮ «ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ؟!‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﺿﺮﻡ... ‬‬

ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻑ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬‬ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺆﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﻓﺮﻡ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﺳﺖ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﻓﺘﻨﻢ‬‬ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮﻡ‬‬

ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯیﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬