بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﺯﻟﻒ ﺗﻮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ؟ ﭼﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺍﺯی! ‬‬ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ؟ ﭼﻪ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺎﻫﻲ!

ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻣﻼﺋﻚ ﻫﻤﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‬‬ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﺻﻮﺍﺑﻲ‬

ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻡ، ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻪﺟﺰ ﺧﻴﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻳﺪ‬‬ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺷﻨﺎﻡ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬

ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﺍﺟﻞ! ﻣﻬﻤﺎﻥﻧﻮﺍﺯی ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﻴﻦ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻭ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺗﻨﮓ‬‬ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﭼﺎﺭﻩﺍی ﺟﺰ ﺁﺏ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﻣﺎ ﺭﻋﻴﺖﻫﺎ ﻛﺠﺎ! ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺑﺎﻏﺴﺘﺎﻥ ﻛﺠﺎ؟!‬‬ ﺭﻭﺳﺘﺎی ﺳﻴﺐﻫﺎی ﺳﺮﺥ، ﺑﻲﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﭘﻠﻨﮓ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺍﺯ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺰﻥ، ﺍﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﺕ ﺷﻌﺮ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﻣﻲﺭﻗﺼﻲ، ﺩﺭﻳﻎ! ‬‬ ﺟﺎی ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲﻫﺎ ﮔﻮﺷﺔ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭼﻴﺴﺖ؟ ‬‬ ﮔﻮﻫﺮی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﮒ ﺍﻳﻦﻗﺪﺭ ﻫﻢ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ!...‬‬

ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﻣﻮﺝ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬

ﺍی ﺗﺮﺱ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ، ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺩﻳﺪ‬‬ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﺎﻭﻳﺨﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﻘﻒ ﻃﻨﺎﺑﻲ‬‬

ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﺍﺟﻞ! ﻣﻬﻤﺎﻥﻧﻮﺍﺯی ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺨﻮﺍﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺳﺮ ﺑﺮﺳﺪ‬‬ ﺩﻋﺎی ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬

ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻋﺸﻖ! ‬‬

ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬

ﺭﻭﺯی ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻢ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﺷﻚ‬‬ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﻚ ﺭﻭی ﺳﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬

ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻛﻪ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺁﻫﻮﻫﺎی ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ! ‬‬

» ﺻﺒﺮ «ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ؟!‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﺿﺮﻡ... ‬‬

ﻋﻤﺮ ﺟﺰ» ﺣﺴﺮﺕ ﺩﻳﺮﻭﺯ «ﻭ» ﻏﻢ ﻓﺮﺩﺍ «ﻧﻴﺴﺖ‬

ﺍﻳﻦﻃﺮﻑ ﻣﺸﺘﻲ ﺻﺪﻑ، ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻤﻲ ﮔﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻣﻮﺝ، ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﻣﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺍﺑﺮ ﺗﻴﺮﻩﺍیﺳﺖ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺎﻩ ﻛﺎﻣﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﻜﻨﺪﻡ ﺁﻫﻮﻫﺎ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬‬ ﺣﺎﻝ، ﺻﺪﻫﺎ ﺩﺍﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﻫﻲ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺻﻴﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻫﺮﻛﺠﺎ ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻡ ﺩﺍﻣﻨﻲ ﺩﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﺯﺍﻫﺪی ﺑﺎ ﻛﻮﺯﻩﺍی ﺧﺎﻟﻲ ﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ‬‬ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬