بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺨﻮﺍﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺳﺮ ﺑﺮﺳﺪ‬‬ ﺩﻋﺎی ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬

ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻋﺸﻖ! ‬‬

ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬

ﺭﻭﺯی ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻢ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﺷﻚ‬‬ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﻚ ﺭﻭی ﺳﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬

ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻛﻪ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺁﻫﻮﻫﺎی ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ! ‬‬

» ﺻﺒﺮ «ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ؟!‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﺿﺮﻡ... ‬‬

ﻋﻤﺮ ﺟﺰ» ﺣﺴﺮﺕ ﺩﻳﺮﻭﺯ «ﻭ» ﻏﻢ ﻓﺮﺩﺍ «ﻧﻴﺴﺖ‬

ﺍﻳﻦﻃﺮﻑ ﻣﺸﺘﻲ ﺻﺪﻑ، ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻤﻲ ﮔﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻣﻮﺝ، ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﻣﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺍﺑﺮ ﺗﻴﺮﻩﺍیﺳﺖ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺎﻩ ﻛﺎﻣﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﻜﻨﺪﻡ ﺁﻫﻮﻫﺎ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬‬ ﺣﺎﻝ، ﺻﺪﻫﺎ ﺩﺍﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﻫﻲ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺻﻴﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻫﺮﻛﺠﺎ ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻡ ﺩﺍﻣﻨﻲ ﺩﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﺯﺍﻫﺪی ﺑﺎ ﻛﻮﺯﻩﺍی ﺧﺎﻟﻲ ﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ‬‬ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬

ﺳﻬﻢ ﭘﻴﻤﺎﻧﺔ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻭ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﻳﻜﻲﺳﺖ‬‬ ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﻣﺴﺌﻠﺔ ﻋﺎﻗﻞ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ‬‬

ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ! ‬‬ ﺳﻔﺮﻩﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺍی ﻋﺸﻖ! ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ! ‬‬

ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺩﮔﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﺍﻡ: ‬‬ ﻋﺸﻖ ﮔﻨﺠﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲﺍﺵ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬

ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻡ، ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﻘﺎﺑﻲ ﺯﺩﻩﺍﻡ ﺭﻭی ﻧﻘﺎﺑﻲ‬‬

ﻣﻦ ﮔﻠﻲ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎ‬‬ ﮔﻞﻓﺮﻭﺵ ﺍی ﻛﺎﺵ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻪﺟﺰ ﺧﻴﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻳﺪ‬‬

ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻭﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﭼﻪ ﻋﺪﻡ، ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺭﺍﺯ ﮔﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻦ، ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﻴﺨﺘﻦ ﺷﺎﺩی ﻭ ﻏﻢ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺧﻮﺷﻪﺍی ﺍﺯ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ! ‬‬ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﻍ ﺍﺭﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ! ‬‬ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻧﺒﺨﺸﻮﺩﻩ ﻗﺴﻢ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺣﺎﻝ، ﺩﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺑﺮﻡ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺩﻭﺭی ﺭﺍ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ! ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ!