بریده‌هایی از کتاب آرمان‌شهر (اتوپیا)

چگونه ممکن است کسی ستاره را بالای سر خویش ببیند و به درخشش قطعه سنگ ناچیزی دل ببندد‌

هیچ حیوانی را قربانی نمی‌کنند. ‌حتی تصور نمی‌کنند که خدای مهربانی که به حیوانات جان بخشیده از کشتار آنان شاد شود.

‌آدمی به خاطر داشتن دارائی مغرور نمی‌شود بلکه از نداشتن دیگران لذت می‌برد. ‌او اگر بداند در بهشت زیردستانی نیستند که به آنان فخر بفروشد حاضر نیست به بهشت برود زیرا با آزار فقرا است که از لذت داشتن بهره مند می‌شود. ‌ ‌شادی آنان در فقر دیگران است.

‌در جشن‌های پایانی قبل از رفتن به دیر‌، زنان در خانه در مقابل همسرانشان و فرزندان در مقابل والدینشان زانو می‌زنند تا به گناهانشان اعتراف و طلب بخشایش کنند.

کاهنان مرد اجازۀ ازدواج دارند. ‌در کسب مقام کاهنی زنان نیز مانعی وجود ندارد‌، اما کمتر زنی را برای کاهنی انتخاب می‌کنند مگر اینکه بیوه و مسن باشد.

هیچکس را به اجبار به جنگ با بیگانگان نمی‌فرستند و هیچ زنی هم مجبور نیست در خانه بماند. ‌اگر زنان مایل باشند می‌توانند همراه همسرانشان به جبهه جنگ بروند. ‌این اقدام بسیار دلگرم کننده و مورد تحسین است. ‌چنین زنی در میدان جنگ کنار همسرش می‌ایستد و فرزندان و دیگر افراد خانواده در کنار زن به مبارزه می‌پردازند. ‌زیرا طبیعت آنان را ملزم ساخته که به یکدیگر یاری کنند و در کنار هم باشند. ‌برای مرد رسوایی بزرگی است اگر بدون همسرش بازگردد‌، همچنین برای زنی که بدون شوهر یا فرزندی که بدون پدرش از جنگ برمی‌گردد ننگ آور است.

‌آنان معتقدند که نمی‌توان مردم را اسیر قوانینی کرد که نه فرصت خواندن آن را دارند و نه می‌توانند آن را به خوبی درک کنند.

«اتوپیای مور یک تجرید فلسفی است که برای نشان دادن اینکه معرفت و عمل اخلاقی ممکن است بدون الهام مسیحی مقدور باشد، طراحی شده است.»

«اتوپیای مور یک تجرید فلسفی است که برای نشان دادن اینکه معرفت و عمل اخلاقی ممکن است بدون الهام مسیحی مقدور باشد، طراحی شده است.»

‌طبیعت هیچ موجود زنده‌ای حریص و زیاده خواه نیست‌، مگر انسان که آنهم از ترس کمبودها است. ‌زیرا می‌خواهد بیشتر از دیگران داشته باشد. ‌اما چنین پستی‌هایی ‌در آرمان‌شهر ‌دیده نمی‌شود. ‌